Πάει και το χακί, το αφήσαμε πίσω μας, τα καταφέραμε, επιβιώσαμε. Πήρα τα μαθήματά μου από το τεράστιο αυτό σχολείο, θεός να το κάνει.
Η ζαργάνα πάντα εκεί, να υπομένει τις κρισάρες μου και την γκρίνια μου. Ήμουν πολύ γαιδούρι ξέρεις, όταν δεν ήμουν καλά είχα την απαίτηση να με ακούσει, ενώ όταν ήμουν καλά είχα την απαίτηση να γελάει κι αυτή. Έτσι έγινε και τώρα ψάχνω λευκό και μαύρο μάρμαρο να της φτιάξω το δικό της ταζ μαχάλ. Ακόμα κι ένας άνθρωπος σαν εμένα, τέλειος, δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχει εμπνεύσει τόση αγάπη κι έρωτα σε έναν άλλον. Αλλά για να το πάμε και αντίστροφα, σκέψου πόσο γαμάτος είμαι κι εγώ για να μένει ο κόμματος μαζί μου.
Φτάνοντας στο σήμερα, έχω χαρτί απόλυσης φρεσκότατο, αύριο αρχίζω δουλειά. Όλα μου πάνε καλά, αλλά ξέρεις, αν έχεις ανησυχίες γενικώς ως άνθρωπος, θα ανησυχείς παντός καιρού. Οπότε σου παραθέτω τους προβληματισμούς ενός τυχερού ανήσυχου ανθρώπου.
Πάντα στόχος μου ήταν να φύγω από το σπίτι μου, να γίνω άνθρωπος του κόσμου, να δω μέρη και να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είμαι για μεγάλα πράγματα στα εξωτερικά. Τώρα, ποιος μου το έβαλε αυτό στο μυαλό είναι καλή απορία, αλλά και να το απαντήσουμε δεν κερδίζουμε κάτι. Από την άλλη, την πόλη μου πάντα τη λάτρευα, και πάντα με έλκυε μία ήρεμη ζωή χωρίς άγχος και λοιπά. Καταλαβαίνεις βλαμμένε μου αναγνώστη πως αυτά τα δύο συγκρούονται, έτσι; Δεν είναι πως τώρα είμαι σε δίλλημα, δεν νιώθω μπερδεμένος. Απλώς χρυσώνω κι εγώ λίγο το χάπι τώρα, για να σιγουρευτώ πως σε μερικά χρόνια δεν θα έχω απωθημένα. Αν είσαι σωστός, θα μου πεις στο σχόλιό σου πως δεν είναι τρόπος αυτός πανάθλιε μπλογκερίστα να μην έχεις απωθημένα. Θα μου πεις πως αν δεν το ζήσεις αυτό που θες, όσο και χρυσό το χάπι, εξίσου τεράστιο το απωθημένο.
Στο στρατό διάβασα 25 βιβλία, μετρημένα. Δεν είχα σκοπό ρε βλαμμένε να διαβάσω τόσα βιβλία, έτυχε να είναι τόσα. Το έψαξα πολύ, μονάχος μου,κυρίως με την παρεα του Γιάλομ, της Μαλβίνας, του Όσκαρ Γουάιλντ και της Τζέην Ώστεν. Έχοντας εννιά μήνες σχεδόν στη διάθεσή μου να φιλοσοφήσω λίγο παραπάνω τί είναι αυτό που θέλω κατέληξα στο εξής.
Όλοι θέλουν να πιστεύουν πως έχουν βρει την άκρη στη ζωή τους, ότι ξέρουν τί είναι αυτό που θέλουν στη ζωή τους. Κι όλοι πλανώνται πλάνη οικτρά, πράγματι, κι εγώ μαζί. Θέλω να πιστεύω πως για να το μάθει κανείς αυτό, πρέπει να το φιλοσοφήσει λίγο το ζήτημα (πολλή φιλοσοφία..), κι αν εγώ αποφάσιζα εγώ να γίνω άνθρωπος καριέρας μάλλον θα είχα διαφορετικό δρόμο επιλέξει. Γιατί, αντί να διαβάζω Μαλβίνα και Γουάιλντ, θα διάβαζα για project management ή φωτοβολταικά. Η επιλογή μου δηλαδή έχει ήδη γίνει.
Πότε σταματάει κανείς να αναρωτιέται «τί θα είχε γίνει αν»; Αυτό είναι που φοβάμαι. Αυτό που φοβούνται άλλοι (για μένα ή γι’ αυτούς; ) είναι ο συμβατικός άνθρωπος που πάει στη δουλεια του με τη γραβάτα του, γυρνάει σπίτι του με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του, παραγωγικότης μηδέν. Ό,τι κράζει ο μπουκόφσκι κι η μαλβίνα και ο όσκαρ μου, αυτό. Είναι το τελευταίο που φοβάμαι. Στα μάτια τους μάλλον έτσι θα γίνω, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει κι έτσι θα έπρεπε να είναι νομίζω. Αν είναι να ζεις αντισυμβατική ζωή από υποχρέωση προς την αντισυμβατικότητα το έχεις χάσει το παιχνίδι, δεν θα είσαι ευτυχισμένος.
Αύριο αρχίζω δουλειά, κι έχω άγχος να αποδείξω την αξία μου. Ποια αξία δηλαδή; Ούτε εγώ δεν την ξέρω. Μάλλον λοιπόν, πρέπει να το παραφράσω. Θέλω να δω ποια είναι η αξία μου, μιας και ούτε εγώ την ξέρω. Κι αν είναι μικρή; Ας μη γελιόμαστε, εγώ είμαι τεράστιος, θα γίνω απολύτως αναγκαίος εκεί μέσα και θα μου πουν απο βδομάδα πως άνοιξε η θέση του υποδιευθυντή, σε παρακαλώ πάρ’ την εσύ, κάνε το ψυχικό.
Όλο κάτι με τρώει και δε με αφήνει να ησυχάσω. Όσο καλά και να μου πάει, πάντα κάτι θα με τρώει. Καταδίκη είναι άξουαλι αυτό το πράμα. Περνάω καλά όμως, το νιώθω πως όλα θα μου πάνε καλά. Φτου κακά στο στόμα μου.
Thogias 
πάντα, όλους θα μας τρώει αυτό το κάτι που δεν μας αφήνει να ησυχάσουμε… αυτό που σε κάνει να λες τι στο καλό είναι το ασυνείδητο που μου μιλάει; μήπως υπεραναλύω τα πράγματα; μήπως τελικά η ζωή είναι πολύ μικρή για να την παίρνεις τόσο σοβαρά; μήπως δεν πρέπει να νιώθω τόσο, να αγαπάω τόσο, να πονάω τόσο να σκέφτομαι τόσο… Μάλλον υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που είναι έτσι τελικά. Και στην τελική τι ακριβώς ορίζουμε σαν ευτυχία; μήπως ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου είναι τελικά μια πλάνη που έρχεται ή δεν έρχεται ή νομίζεις πως ήρθε και τελικά έχεις ερωτευτεί ένα μαλάκα που μετά από λίγο καιρό γκρεμίζεις μέσα στο κεφάλι σου και λες πόσο μαλάκας ήμουν – ναι ναι αυτό το όμορφο κατά τα άλλα κεφαλάκι σου αυτό που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι τεράστιος και ότι το έξυπνο «πουλί» με διττή σημασία- δεν πιάνεται ποτέ από τη μύτη…. πως ορίζεις εσύ την ευτυχία; Γιατί δεν είναι ευτυχία να είσαι με τον άνθρωπό σου και να νιώθεις πλήρης; Πόσο δύσκολη είναι αυτή η πληρότητα; Γιατί πάντα κάτι λείπει; είναι που είμαστε άπληστοι ή αγνώμονες ή ίσως πολύ εγωιστές… Ναι σε σένα μιλάω… Σιωπή….
Η θεωρία της πυραμίδας μας λέει ότι άπαξ και κατακτήσει ο άνθρωπος κάτι που για τον ίδιο αποτελεί βασική ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, θέτει στόχο αυτό που την ίδια στιγμή είναι πολυτέλεια. Ένας άστεγος πρώτα θα θέλει σπίτι, αλλά άμα το πάρει, θα θέλει να ζει και πιο άνετα άρα θα βρει μία δουλειά. Δεν θα είναι όμως ικανοποιημένος μετά από λίγο, οπότε θα θέλει μία καλή δουλειά, που να του παρέχει καταξίωση και θέση στην κοινωνία. Καλός βλάκας είναι ο μέσος άνθρωπος. Τελικός στόχος είναι λέει η αυτοπραγμάτωση. Εκεί μπαίνουμε σε δύσβατες έννοιες οπότε δε θα σε κουράσω.
Τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου τον ζω, δεν αναρωτήθηκα ούτε στιγμή αγαπημένη μόνικα. Μαλλον σε αυτό το ζήτημα κάνεις μία μικρή προβολή των δικών σου προβλημάτων, μία προβολή καλοδεχούμενη βεβαίως στο ανάρπαστο μπλογκ μου. Αλλά μην τα μπερδεύεις τα πράγματα.
Όσο για μένα, το ζητούμενο είναι η εξέλιξη. Δεν είμαι 15 ούτε 70 για να στηρίζεται η ευτυχία μου στη σχέση μου, έχω όνειρα για μένα όχι μόνο μέσα στη σχέση μου, αλλά και όνειρα αποκλειστικά δικά μου που δεν περιλαμβάνουν κανέναν άλλον. Θέλω να είμαι παραγωγικός, θέλω να εξελίσσομαι. Το άν αυτό θα μου το δώσει η δουλειά μου.. αυτό είναι που με ανησυχεί.
Ρώτησες γιατί δεν είναι ευτυχία να είσαι με τον άνθρωπό σου. Είναι ευτυχία, αλλά αν πιστεύεις ακόμη οτι μία πανέμορφη σχέση θα σου λύσει όλα σου τα προβλήματα, γλυκιά μου μόνικα, μην κάνεις σχέση ακόμη. Γιατί και τέλεια να είναι, φοβάμαι πως δε θα το καταλάβεις.
Υπεθεσα πως οι υπαρξιακες σου ανησυχιες και η ολη ταση υπεραναλυσης που εχεις γενικοτερα (εισαι γκομενα στην καρδια, παραδεξου το!) ξεκινα απο προσωπικα σου βιωματα
Πολύ σωστά υπέθεσες. αλλά εχω αρχίσει να ανησυχώ. Μήπως έχεις κολλημένες φωτογραφίες μου σε ολόκληρο τον τοίχο της κουζίνας σου και μελετάς σχέδιο απαγωγής μου;
Ναι, το παραδεχομαι. Σπουδαζω ψυχολογια και εισαι ο τελειος ασθενης-πειραματοζωο. Και στελνω κομεντς σε διαφορετικα ποστς σου γιατι ειμαι σιγουρη πως τα ελοχιμ με παρακολουθουν και θα προσπαθησουν να σε παρουν πισω.
Ψυχολογία και ελοχίμ στην ίδια πρόταση; Are you trying to seduce me?