Mέρος 2ο – Μεγαλώνοντας με ένα κορίτσι

Είσαι έντεκα χρονών, πας πρώτη γυμνασίου, είσαι τρακαρισμένος ολίγον τι γιατί όλοι οι φίλοι σου από το δημοτικό πήγαν σε άλλο γυμνάσιο. Περπατάς μόνος σου προς το κυλικείο, και εκεί συναντάς ένα κοριτσάκι με το πιο γλυκό πρόσωπο. Πας να της μιλήσεις, αυτή κοκκινίζει, με τα πολλά καταλαβαίνετε πως μία φιλία αρχίζει. Μία φιλία με ένα κοριτσάκι. Είχες γνωρίσει κι άλλα κοριτσάκια, αλλά με αυτό ένιωθες πως μπορούσες να πεις τα πάντα. Κι έτσι έκανες. Αρχίσατε να λέτε τα πάντα, δηλαδή, όσα θα μπορούσατε να πείτε σε εκείνη την ηλικία, ποιος γουστάρει ποιον και αχ γιατί δε σε κοιτάει…

Τα χρόνια περνούσαν, και μας έβγαινε το όνομα!!! «Ο Θόγιας και η W. τα έχουνε φτιάξει» φωνάζαν τα σκασμένα, αλλά ποτέ δεν κάναμε κάτι για να το αρνηθούμε. Απλώς, όποτε ερχόταν κάποιος να μας ρωτήσει στα ίσα, τότε του το λέγαμε. Τρίτη γυμνασίου: Τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν. Εννοώ, πως ο Θόγιας και η W άρχισαν να κάνουν σχέσεις, να αποκτούν εμπειρίες.. Η φιλία παρέμενε πάντα δυνατή, τώρα είχαν περισσότερα να μοιράζονται.

Λύκειο: Εννοείται  πως εδώ τα πράγματα τα βάλαμε κάτω από άλλη σκοπιά. Είμαστε φίλοι, δεν παίζει να γίνει κάτι μεταξύ μας, το είχαμε συμφωνήσει τόσες φορές άλλωστε στο γυμνάσιο, επομένως γιατί να μην τα συζητάμε όλα; ΟΛΑ όμως…

Φοιτητές, 564 χιλιόμετρα μακρυά και μια θάλασσα παραπέρα. Δεν χανόμαστε εννοείται, πάντα η χημεία είναι εκρηκτική. Αυτό που παρατήρησα εγώ, μετά από τόσα χρόνια, είναι το εξής. Ήμουν 11 χρονών, και έκανα παρέα με ένα κοριτσάκι. Με κανένα άλλο, μόνο με αυτό! Σε αυτό το κοριτσάκι έβλεπα τον εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου λοιπόν, κι όταν ερχόταν να μου διηγηθεί τον τρόπο που της αρέσει να τη φιλάνε, ή τα στοιχεία που σιχαίνεται σε έναν άντρα, εγώ δημιουργώ στο μυαλό μου την ιδέα «Άρα αυτό που μου λέει η W το θέλουν όλες οι γυναίκες»!  Ακριβώς το ίδιο και με την W, η οποία είχε στο μυαλό της πως όλοι οι άντρες ζητούν θηλυκότητα, νάζι, εξυπνάδα, φιλιά στο λαιμό που ανατριχιάζουν, γυναίκες που διεκδικούν αυτό που θέλουν, με τσαμπουκά κι όχι πουτανιές, με χιούμορ που να καταλαβαίνει το χιούμορ μου, να δημιουργεί εντάσεις όσο εύκολα μπορεί και να τις αποφύγει. πρωτοβουλίες στο κρεββάτι… Κι άλλα τέτοια πολλά! 5ο έτος λοιπόν (φέτος!), επίσκεψη στην φοιτητούπολή της, όπου, φτάνοντας δεν είδα τη φίλη μου την W, αλλά μία γυναίκα η οποία ήταν θηλυκή, αστεία και καπάτσα, ετοιμόλογη και έτοιμη να ΜΕ διεκδικήσει γιατί κι αυτή είδε το αντίστοιχο σε ‘μένα.  Μετά από συζητήσεις, εξομολογήσεις 10-11 χρόνων, εκείνη έγινε αυτό που ήθελα και εγώ αυτό που ήθελε εκείνη.

Απλώς, δεν μπορούν τα πράγματα να μην είναι περίπλοκα όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα έχω πολύ άσχημο τέλος, μπορώ να το προβλέψω αυτό. «Ο καθένας τη ζωή του, κι όταν βρισκόμαστε, η ζωή μας μαζί». Αντί να κάτσεις να ρουφήξεις ότι σου δίνεται, αντί να αδράξεις την ευκαιρία που κάτι τέτοιο εκδηλώθηκε ταυτόχρονα κι απ’ τους δύο μας, αντί όλων αυτών, επιλέγεις να διαχωρίσεις πλήρως συναίσθημα και σεξ, και απλώς συνεχίζουμε όπως ήμασταν, αλλά με το σεξ! Άιντε, να δούμε πόσο θα τραβήξει αυτή η ιστορία, αν και προς το παρόν δεν με χαλάει. Ίσα ίσα, με φτιάχνει και τρομερά! Απλώς προβλέπω το τέλος πως θα ναι κακό για ‘μένα, επειδή με ξέρω, και ξέρω πως είναι θέμα χρόνου να σταματήσω να κάνω το διαχωρισμό που τόσο εύκολα κάνεις εσύ. Σου το ξαναλέω, μια χαρά είμαι τώρα!

Κοίτα τη φωτογραφία πάνω, έτσι ήμασταν. Και τη φωτογραφία κάτω.  Έτσι είμαστε (περίπου, αν εξαιρέσεις ότι τέτοια παπούτσια δεν θα μπορούσες ποτέ να φορέσεις). Πότε θα το καταλάβεις είναι το θέμα, πως τα δύο αυτά δεν συνδυάζονται για πολύ καιρό; Η φωτιά και το ξύλο πιάνονται φίλοι μωρέ;

 

 ΥΓ1: Σε αυτό το ποστ, αναγνώστη μου, σου εξηγώ την ιστορία που με ώθησε στη δημιουργία του ακατάληπτου αυτού μπλογκ. Η γνώμη σου θα με ενδιέφερε, μόνο αν είναι ευνοική για ‘μένα. ΧΑ!

ΥΓ2: Δεν ξέρω αν άξιζε τον κόπο η αναμονή, τώρα ήμουν έτοιμος όμως, τώρα τα έγραψα!!!! Που είναι το πρόβλημά σας;;;; Οφου….

ΥΓ3: Απλώς χρειαζόμουν και 2ο υστεργόγραφο, μην το πάρεις στα σοβαρά αναγνώστη!!! Είμαι ψυχαναγκαστικός κάποιες φορές.

ΥΓ4: Εννοείται πως δεν υπάρχει ελληνικό όνομα από W! Περίμενα να έχεις καταλάβει πως είναι ψευδώνυμο ρε αναγνώστη, μα που έχεις το μυαλό σου;;; Αναγνώστη; Επειδή η λέξη αυτή δε μου αρέσει, να αναφέρομαι σε κάποιον ως «αναγνώστη», από εδώ και πέρα θα σε λέω Νίκο, ή Χριστίνα! Εντάξει; Θενκς ε λοτ.

 

Τι να πρωτογράψω; (Μέρος πρώτο- Η εβδομάδα των Παθών μου!ΧΑ!)

 

Το μέρος πρώτο είναι η περιγραφή της εβδομάδας που πέρασε. Ήταν ειλκρινά η Μεγάλη Εβδομάδα της χρονιάς μου. Αυτή η εβδομάδα σηματοδότησε ένα τέλος μίας χρονιάς που δεν θέλω να θυμάμαι, παρά μόνο αυτό το τέλος της!!!

ΔΕΥΤΕΡΑ: Όποιος με διαβάζει εντατικά, θα θυμάται πως ήταν στην πόλη μου η Μ. Με την Μ. είχαμε ένα διόλου ευκαταφρόνητο φλερτ, το οποίο έληξε επειδή εγώ δεν ήθελα σχέση εξ αποστάσεως (τις έζησα αυτές τις σχέσεις, και τα συμπεράσματα είναι απογοητευτικά) τον περασμένο Απρίλη. Οπότε, με την Μ. την Δευτέρα, μου ξαναδόθηκε η ευκαιρία να συνεχίσω το φλερτ υπό τους όρους ότι δεν θα κάνουμε σχέση. Η κοπέλα όμως είχε μία σχέση στην πρωτεύουσα, οπότε κι εγώ, ως άλλος ιππότης του 21ου αιώνα, της είπα:»Δεν έχω δικαίωμα να επεμβαίνω στη ζωή σου και να σου βάζω διλλήματα που σε μπερδεύουν, γι’ αυτό και δεν έκανα κίνηση το 3ήμερο που ήσουν εδώ. Καλό σου ταξίδι!». Κατά τη διάρκεια του 65ου μπινελικώματος από τους φίλους μου που δεν έκανα κάτι με την πανέμορφη Μ., μου στέλνει (η Μ. ντε!!) μνμ και μου λέει:»Το κατάλαβα πως γι’ αυτό δεν έκανες κίνηση, αλλά αν έκανες, δεν θα έλεγα όχι». Πάρτα μαλάκα είπα στον εαυτό μου, ήθελες να το παίξεις και κύριος.

ΤΡΙΤΗ: Σκεφτόμουν τη Δευτέρα. Επίσης, μπήκα στο καράβι για να κάνω κάτι τρελό (βλέπε Τετάρτη).

ΤΕΤΑΡΤΗ: Πήρα πλοίο, τρένο, και φτάνω στην συμπρωτεύουσα μετά από 16 ώρες ταξίδι. Βρίσκω την «έτσι μου», δηλαδή την αιτία που γράφω σε αυτό το μπλογκ. Όλα πήγαν παραπάνω από τέλεια, ξεπέρασαν την φαντασία μου. Την έτσι μου και την σχέση που έχω με αυτήν θα την περιγράψω άλλη ώρα. Πάντως, περιληπτικά, είναι η κολλητή μου με την οποία κάνουμε σεχ, χωρίς αποκλειστικότητα ερωτική. Μην  το αναλύσει κανείς τώρα, άλλη ώρα λέμε!!! Από τις 4 το απόγευμα της τετάρτης, μέχρι τις 7 το πρωί της Πέμπτης ήμουν Θεσσαλονίκη!!!

ΠΕΜΠΤΗ: 7 το πρωί έφυγα από Θεσσαλονίκη με το τρένο, για να καταλήξω στην Αθήνα 6 ώρες μετά. Ένας γεράκος μου είπε πως είναι περήφανος για ‘μένα, επειδή λέει ειδοποίησα τους γονείς μου για να μην ανησυχούν. Γελάω με την παρεξήγηση, γιατί όταν έλεγα «έλα ζαργάνα μου, πήρα να πω πως φτάνω Αθήνα», ο γεράκος κατάλαβε πως μιλούσα με τη μάνα μου!!!! Αίσχος!!! Μετά το τρένο, με πήρε το φρίκουλο στο σπίτι του για δύο μέρες. Στο σπίτι μέναμε εγώ, το φρίκουλο, η αδερφή του (κόμματος), η κοντή, και οι γονείς του!!!
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Με την αδερφή του μου βγαίνουν τρομερά συναισθήματα. Βαριά ιστορία παίδες!!! 3 χρόνια τραβάει. Είναι απο τις γυναικες που λες, αυτήν την κοπέλα δεν μπορώ ΜΟΝΟ να την βλέπω… Την θέλω δική μου!!!! (μπορεί να το λέω και μόνο εγώ βέβαια, γούστα είναι αυτά)
Την Πέμπτη την είδα λοιπόν, ανταλλάξαμε αμήχανες κουβέντες γιατί είχαμε να μιλήσουμε 1 χρόνο (από τότε που χωρίσαμε). Το βράδυ, εγώ, η κοντή και το φρίκουλο πήγαμε στο ΡΕΞ για Αρβανιτάκη-Γαλάνη. Απίστευτο πρόγραμμα, τρομερές φωνές, τέλεια παρέα, απαίσιο-άθλιο μαγαζί όμως!!!! Με 20 ευρώ φοιτητικό (που λεφτά για τραπέζι ρε παιδιά;;;) μας βάλανε στον δεύτερο εξώστη, μας έδωσαν το ποτό σε πλαστικό διαφανές ποτήρι που δίνουν στα παιδικά πάρτυ(!!!!!), και από τις τραγουδίστριεςς βλέπαμε μόνο το πάνω μέρος του κεφαλιού τους!!!! Α! Και λίγο κούτελο!!! 20 Μέτρα απόσταση!!!!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Τίποτα ιδιαίτερο, μόνο μερικοί ηλίθιοι διάλογοι για να σπάσω τον πάγο, και μία χοντράδα που πέταξα στην Α.(αδερφή φρίκουλου). Η χοντράδα που πέταξα, ήταν: «δεν μπορώ παρά να σε διεκδικώ όποτε σε βλέπω». Το έπιασε το νόημα. Το βράδυ πήγαμε στο Half note Jazz, όπου ήταν μαγικά!!!! Λες και έπαιζα σε ταινία!!! Η μαύρη τραγουδίστρια να ερμηνεύει το είδος της μουσικής που λατρεύω, τρομερά σας λέω τρομερά!!! Γυρνάμε σπίτι, οι άλλοι δύο πέφτουν για ύπνο, εγώ ύπνο δεν είχα και έβλεπα ταινία μέχρι που… Γύρισε η Α. από την έξοδό της πιιο όμορφη από ποτέ!!!! Ε… Το ένα έφερε το άλλο, και φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής κι εγώ να νιώθω ενοχές που είχα πει στο φρίκουλο ότι δεν θα πειράξω την αδερφή του!!! Οπότε για να σταματήσει η όλη φάση γιατί θα γινόταν το μοιραίο, της λέω να μου δείξει τις εξετάσεις της! Είχε κάνει κάτι εξετάσεις αίματος το πρωί. Το πιάνει το νόημα, ξενερώνουμε κι οι δυο μα το δεχόμαστε και λέμε καληνύχτα στις 7 το πρωί.

ΣΑΒΒΑΤΟ: Ξυπνάω με ένα μήνυμα από την Α. στο κινητό:»Ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί σου». Καλά αρχίσαμε λέω, οπότε απαντάω :»Αν μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα, θα το έκανα, για να μπορούσα να σου δώσω ένα παρελθόν που δεν θα απέφευγες να θυμάσαι» της λέω έχοντας γνώση πόσο απαίσια της είχα φερθεί ένα χρόνο πριν. Φεύγω για το καράβι, να γυρίσω πίσω στο νησί.

ΚΥΡΙΑΚΗ: Ύπνος, ξύπνημα με ένα μνμ να πάω για καφέ, θα είναι εκεί και η πρώην μου που είχαμε σφαχτει με την υστερικιά 2,5 χρόνια πριν και από τότε δεν ήθελα να ακούω καν το όνομά της! Ανώτερος ως άνθρωπος όμως, πήγα, το έπαιξα κουλιά και άνεση και όλα πήγαν κατ’ ευχήν, δηλαδή δεν άνοιξε καθόλου το στόμα της η ακατανόμαστη (η ίδια κοπέλα που περιγράφω στο «ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ»).

ΔΕΥΤΕΡΑ: Μοιράζομαι με άγνωστους ουσιαστικά την εβδομάδα των παθών μου, (το «παθών» το λέω σε μία πιο ερωτική εκδοχή από αυτήν που επιβάλει ο Χριστιανισμός, θου κύριε και φτου κακά στο στόμα μου!). Δεν υποχρεούμαι εννοείται, αλλά δεν καταλαβαίνω και γιατί το κάνω, είναι κάτι προσωπικό, κι όμως κάθομαι και τα λέω! Τέλος πάντων. Αυτήν την εβδομάδα, έχασα ένα φλερτ, μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω έναν έρωτα τον οποίο όμως εγώ δεν είμαι σε θέση να ζήσω, είναι κι ένας έρωτας που θέλω να ζήσω μα δεν μπορώ. Κι όμως, είμαι πιο αισιόδοξος από ποτέ! Παρ’όλο που τελικά, δεν έκανα τίποτε από αυτά που είχα στο μυαλό μου πως θα κάνω σε ανάλογες περιπτώσεις!!!!
Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ήταν τρομερά έντονα όλα αυτά… Και αν δεν με ήξερα και τα διάβαζα, θα έλεγα πως λέω ψέμματα!!! Ας είναι!!! Ο βούδας, ο θεός και ο αλλάχ μου έκαναν πλάκα, έτσι το βλέπω, και προχωράω μπροστά!!! Το συμπέρασμά μου, παραδόξως, είναι ότι ποτέ μα ποτέ μην λες ποτέ, ποτέ μα ποτέ μην νομίζεις ότι ξέρεις κάποιον, γιατί το μόνο που ξέρω εγώ είναι ότι καθημερινά εκπλήσσουμε ακόμα και τους εαυτούς μας!!!
Αυτό που μου άρεσε, είναι πως βλέπω πως μεγαλώνω μέσα από περιστατικά, μέσα από πράγματα που ζω. Είμαι χαρούμενος που τα ζω, κι αν έχω ένα παράπονο από μενα, είναι που δεν έζησα τον πρώτο έρωτα με τον τρόπο που θα έπρεπε!!! Κατά τα άλλα, για την ηλικία των — χρόνων μου, μια χαρούλα είμαι!!! Μην σχολιαστεί αυτό το τελευταίο!

ΥΓ: Αποφάσισα να μην είμαι ξεκαρδιστικός σήμερα.. Λίγο πιο ευαίσθητος και ειλικρινής!!

ΥΓ2: Μέχρι την Πρωτοχρονιά θα τα έχω πει όλα. Υπομονή φανς μου, υπομονή.

H πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα!

Έφτασε η μέρα που ξεκινάω να σε βρω! Δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα, αλλά έχω κοντά 9 ώρες μπροστά μου… Έχω ήδη αρχίσει να αγχώνομαι εν τω μεταξύ, και όταν φτάσω πάνω δε θα με αναγνωρίζεις έτσι όπως θα έχω γίνει με τα ψυχοσωματικά μου!!!
Θα τα πούμε στην Αθήνα ζαργάνα μου (;!;;!!), ελπίζω να είναι όλα όπως τα έχω προβλέψει, και λέγοντας αυτό δεν εννοώ ότι αποκλείω τα απρόοπτα, αλλά ότι αφήνω μόνο ευχάριστα απρόοπτα να συμβούν!!!

Πω πω, δε με χωράει ο τόπος!! Λέω να κουρευτώ τώρα για να περάσει η ώρα (απορημένε αναγνώστη, κουρεύομαι μόνος μου με την κουρευτική, την καινούρια κουρευτική για την ακρίβεια, με τη σκάλα 9). Μετά μπανάκι, μετά βαλίτσες, και μέχρι να φύγω θα σκέφτομαι: «Τι λες να συνειδητοποιήσω πως ξέχασα όταν πια θα έχω φύγει από το σπίτι;»! Και όχι τίποτε άλλο, αλλά με τη γκαντεμιά μου, ή η τραπεζική κάρτα θα είναι, ή το εισητήριο, ή το πάσο, ή το  φορτιστή!!! Πάντα είναι κάτι από αυτά!!!

Τέλος πάντων, ο κύριος λογος αυτού του ποστ είναι για να ενημερώσω τους φαν του μπλογκ οτί: Παιδιά, θα λείπω για ένα τετραήμερο. Δεν μπορούσα να το αποφύγω. Ξέρω πως τα ξεκαρδιστικά ποστ μου σας βγάζουν από τη μιζέρια σας, φαίνεται από τα άπειρα σχόλια άλλωστε!! Μπορείτε να κάνετε λίγη υπομονή μέχρι τις 22 του μήνα, έτσι δεν είναι; Άντε, κι όταν γυρίσω, θα σας περιγράψω με τον υπέροχο τρόπο μου πως πέρασα στην πρωτεύουσα!

Αν πάει κανείς Αρβανιτάκη την Παρασκευή, θα είμαι στο μπαρ (πού λεφτά για τραπέζι;) φορώντας ένα μαύρο σακάκι και έχοντας φρεσκοκουρεμένο κεφάλι με σκάλα 9! Για να με αναγνωρίσεις, τυχερέ αναγνώστη, θα έχω και έναν ηλίανθο περασμένο στο αυτί, για να μη δυσκολευτείς να με βρεις. ΧΑ! Καλά να περάσετε κι εσείς λοιπόν!!! Πολλές ευχές του μπι γουέλ!!!

ΥΓ: Κάποια στιγμή θα σταματήσω να δίνω διευκρινήσεις, αλλά επειδή είναι νωρίς ακόμα, επισημαίνω πως τίποτα από τις δύο τελευταίες παραγράφους δεν είναι γραμμένο στα σοβαρά. Εκτός αν έχει κανείς ορεξούλες για τσακωμό, οπότε δεν του χαλάω χατήρι!!! ΧΑ!

ΥΓ2: Μάλλον θα είμαι στην συμπρωτεύουσα αύριο το βράδυ, και θα πίνω μπύρα στο «διατηρητέο» (στην Ικτίνου νομίζω είναι, έτσι νομίζω πως λέγεται, νομίζω…)!! Τι γαμάτο μπαράκι είναι αυτό; Έπαθα πλάκα όταν το πρωτοείδα!!! Μία εβδομάδα ήμουν Θεσσαλονίκη, τα 4 βράδυα εκεί τα φάγαμε!!!

ΥΓ3: Και μία επίσκεψη στο half note!!!

ΥΓ4: Πως σας φαίνεται το πρόγραμμά μου;

Santa baby… Δεν υπάρχεις!

ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ 2006

Άγιε μου Βασίλη, θέλω για φέτος:
1) Τρομερή κινητικότητα στην ερωτική μου ζωή, γιατί όπως θα είδες όλη τη χρονιά πράμα δεν έκανα με καμιά. Που σημαίνει πως δεν πλήγωσα καμία! Οπότε το μερίδιό μου για φέτος πρέπει να είναι διπλάσιο. (Σου υπόσχομαι να μην πληγώσω καμία από όσες @–@–@!!!)Ευχαριστώ.
2) Φέρε μου το πτυχίο μου σε παρακαλώ! Κι αν όχι για ‘μένα, καν’ το για τους δικούς μου, που έχουν αρχίσει να με θεωρούν στουρνάρι! Ακόμα Φυσική ΙΙ χρωστάω, άγιε μου Βασίλη!!!
3) Θέλω πολλές περιπέτειες για φέτος.. Γίνεται; Η χρονιά που πέρασε ήταν νέκρα, δεν φαντάζεσαι!!! Να σκεφτείς, το 2006 ακόμα κι ΕΣΥ καλύτερα το πέρασες άγιε μου βασίλη, εκεί στα βόρεια με τον Ρούντολφ!!! Αν είναι ποτέ δυνατός!!
4) Νιώθω φέτος πως δεν έχω πολλά να δώσω σε ανθρώπους όπως κάνω σε όλη τη ζωή μου, οπότε αν μπορείς, μην αφήσεις κανέναν να μου ζητήσει βοήθεια, δεν έχω όρεξη φέτος..
5) Αν δεν κάνεις τίποτα από όλα αυτά, τουλάχιστον κάνε να πέσει σε εμένα το φλουρί, για να ξανακάνω όλες τις ευχές από την αρχή! Σύμφωνοι;
6-ΥΓ) Θέλω περυσινά ξινά σταφύλια!

Αυτό ήταν το γράμμα που έγραψα στον Άγιο Βασίλη τα Χριστούγεννα του 2006! Μα το Θεό, αυτά ζητούσα ακριβώς!!! Ούτε λέξη παραπάνω.

ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ 2007

Άγιε μου Βασίλη, θέλω για φέτος:
1) Η ερωτική ζωή να αποκτήσει λιγότερη κινητικότητα γιατί ειλικρινά, άγιε μου Βασίλη, μετάνιωσα που ευχήθηκα πέρυσι μεγάλη ερωτική ζωή. Πέρυσι που σου το παρήγγειλα, μου το έδωσες και κάθε μέρα κοιμόμουν και με διαφορετική κοπέλα (χωρίς να την πληγώνω, όπως ακριβώς σου είχα υποσχεθεί). Αλλά τώρα, δεν θέλω άλλο. Με βλέπουν σαν σκεύος ηδονής, έτσι ντελικάτος και αρρενωπός που είμαι, μα εγώ θέλω να αποκατασταθώ με ένα καλό κορίτσι. (Εννοείται πως είναι ειρωνικό αυτό που λέω ρε santa… JESUS δηλαδή, τίποτα δεν καταλαβαίνεις;;!;!!;)
2)Θέλω ακόμα, μέσα στην κάλτσα που γράφει thogia στο τζάκι, να βάλεις το πτυχίο μου, με βαθμό λίαν, πολύ λίαν καλώς, γιατί στο σημείο που έφτασα μόνο αν βάλεις το χέρι σου Άγιε μου Βασίλη θα πάρω πτυχίο φέτος! Να φανταστείς, το 2007, μόνο Φυσική ΙΙ πέρασα!!! Αίσχος ρε Βασίλη, τι σου ζήτησα, αμάν πια!!!
3) Να περάσω περιπέτειες αλλά όχι υγείας όπως την χρονιά που δεν λέει να φύγει. Μάλλον με παρεξήγησες πέρυσι, καλέ μου άγιε, και τελικά φτηνά τη γλυτώσαμε, πανελλαδικώς, οικογενειακώς, και προσωπικά: Μόνο τον καρκίνο δε μου έβγαλες!!! Γαμώ!
4) Δεν θέλω, δεν αντέχω άλλους ψυχωτικούς γαντζωμένους από πάνω μου!!! Πέρυσι, άκουσες την ευχή τους («Φέρε κάποιον να γαντζωθώ άγιε μου Βασίλη») και τους έστειλες όλους μα όλους σε εμένα!!! Μα είσαι δυνατόν; Είσαι; Μια δουλειά δεν μπορείς να κάνεις σωστά βρε αγόρι μου… Τι να πω; Τέλοσπάντων.. Ότι έκαμες καλά καμωμένο. Κανόνισε για φέτος τουλάχιστον ότι μπορείς, εντάξει; (συνοδεύεται από αμέτρητους κουρασμένους-αγανακτισμένους αναστεναγμούς)

5 και τελειώνω santa baby) Τελικά πέρυσι, ούτε ευχές δεν πραγματοποίησες, ούτε το φλουρί μου έτυχε, οπότε… Λυπάμαι που στο λέω αλλά θα αρχίσω να μαζεύω υπογραφές από όλο το κόσμο για να μπορέσουμε να αναιρέσουμε την αγιοποίησή σου Βασιλάκη!!! Οι μέρες αφθονίας σου είναι μετρημένες Βασιλάκηηηηη!!!! Εμένα να ακούς, όχι το ρούντολφ (ο οποίος από ότι ακούω με μέσο μπήκε στα Χριστούγεννα, αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του!!!) και μην κοιτάς το έλκηθρο!!! Δεν γίνεται να το πάρεις και να φύγεις!!! Τώρα που κατάλαβα ότι δεν είσαι τίποτα παρά ένας συμπαθητικός χοντρομπαλάς, παρά ένα αφράτο γιουβαρλάκι σαν τον θείο μου το Λευτέρη, να ξέρεις ότι θα έχεις και την ίδια αντιμετώπιση!!! Μόνο λεφτά θα περιμένω από σένα!!! Αυτό περιμένω κι απ’ το θείο μου! Θα σου έριχνα κανά μπινελίκι, αλλά έχε χάρη που χρωμάτιζες τόσα χρόνια τα χριστούγεννά μου!!! Όπου, μεταξύ μας, έχω αρχίσει να αμφιβάλω αν ήσουν εσύ αυτός με τα δώρα ή ο θείος μου ο Λευτέρης!!!! Τέλοσπάντων. Τα περυσινά ξινά σταφύλια μου έφερες μόνο, κι όχι στη μορφή που σου ζήτησα!!! Είσαι μία απογοήτευση ρε γαμώτο!!!

Καλά μιλάμε, Άη Βασίλη… Δεν υπάρχεις…!!!

ΥΓ: Είναι ένα ποστ-κατάθεση ψυχής, γι’ αυτό μπείτε λίγο στην θέση μου πριν με κρίνετε… (Καλά τι μαλακίες γράφω σήμερα..) Τέλος πάντων… Δεν είχα τίποτα να κάνω, οπότε είπα να κάνω ένα ποστ. Και ΝΑ τι βγήκε! Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ είμαι ικανοποιημένος… ΧΑ!

ΥΓ2: Στη παρατιθέμενη φωτογραφία (κάτω), είναι ο Άγιος Βασίλης, έτσι όπως θα τον έπλαθα στο μυαλό μου τώρα, με όσα μου έχει μάθει η ζωή. Μία βασική διαφορά βέβαια. Τον Άη Βασίλη θα τον έλεγαν Γιασμίν Μπλίθ, και θα ήταν γυναίκα.. Οπότε καταλαβαίνετε τι είχε να γίνει αν μου πραγματοποιούσε την ευχή 1 του γράμματος τοου 2006..; Γίνομαι πρόστυχος, οπότε σταματάω.

ΥΓ3: Στην παρατιθέμενη φωτογραφία (πάνω), είναι ο στερεότυπος. Ο χοντρομπαλάς και γιουβαρλάκι!

ΥΓ4: Ελπίζω να μην το διαβάσει κανείς που πιστεύει στον ΥΓ3!!! Ώρα είναι τώρα να έχουμε και τέτοια!!!

ΥΓ5: Ξαναεύχομαι καλές γιορτές παίδες!!! Να τις περάσετε εκπληκτικά και αξέχαστα (μόνο με την καλή έννοια το «αξέχαστα»!)!!!

Πως οι ταινίες κατέστρεψαν τον ρομαντισμό; Η λύση του μυστηρίου.

Ως γνωστόν, υπάρχει ο φαύλος κύκλος ζωής και τέχνης. Η τέχνη βγήκε πρώτα από τη ζωή, και μετά άρχισε η ζωή να αντιγράφει την τέχνη. Εδώ και μερικά χρόνια διατριβής πάνω στο θέμα ρομαντισμός, έχω μελετήσει διάφορες περιπτώσεις και έχω καταλήξει σε μερικά συμπεράσματα.

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Λουλούδια: Βλέπουμε στις ταινίες τον πρωταγωνιστή να εμφανίζεται με λουλούδια. Να το πρώτο παράδειγμα αντιγραφής της τέχνης από τη ζωή. Προφανώς, πρώτος το δοκίμασε ο Καζανόβας (τέλος πάντων, όλοι καταλαβαίνουμε τι θέλω να πω… stick to the point people!!!)!!! Σε κάποια πολύ ερωτική φάση της ζωής μου, το δοκίμασα κι εγώ. Η αντίδραση; Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, η κοπέλα που τα δεχόταν ούτε βούρκωσε, ούτε γούρλωσε τα μάτια από ευχάριστη έκπληξη, ούτε έπεσε στα γόνατα (κάντε ότι συνειρμούς θέλετε), ούτε τίποτα! Απλώς τα πήρε, τα ακούμπησε στο τραπέζι, σαν να της είχα δώσει τσίχλες, και συνεχίσαμε το βράδυ μας. Που θέλω να καταλήξω; Πως αν ζούσα στην εποχή του 60, θα με είχε ερωτευτεί η τύπισα μία ώρα αρχύτερα (και βέβαια τελικά με ερωτεύτηκε παράφορα, αγαπητέ και περίεργε αναγνώστη, αφού όπως σου έχω ξαναπεί είμαι τρομερά ερωτεύσιμος)!

Σκηνή 2: Είστε κάπου, όπου δεν υπάρχει μουσική. Σε ένα δρόμο για παράδειγμα. Θα σας κάνω πρωτα ένα ψυχογράφημα των χαρακτήρων της σκηνής μας. Ο άντρας είναι ιδιαίτερος φίλος μου (βλέπε «φρίκουλο» από προηγούμενα ποστ). Λέγοντας ιδιαίτερος εννοώ πολύ ρομαντικός και μπλα μπλα μπλα.. Η γυναίκα, είναι μία που με γουστάρει. Πλακίτσα. Είναι λοιπόν η κοπέλα πολύ χαρούμενη, μέσα στη ζωντάνια, στη θετική ενέργεια, γι’ αυτό και τον είχε συγκινήσει ιδιαιτέρως δηλαδή. Προχωρώ στο ζουμί της υποθέσεως. Περπατάνε, και καθώς περπατάνε, βλέπουν μία μπάντα στη μέση της Πρεβέζης να παίζει Jazz & Blues. Ο τύπος και η κοπέλα κωλογουστάρουν. Σε μία αντίστοιχη σκηνή σε ταινία, ο τύπος θα ζητούσε να χορέψουν, αυτή έκπληκτη και αμήχανη («ω, μα δεν ξέρω να χορεύω, οκ εντάξει» και χορεύει ως επαγγελματίας) θα πει ναι, θα χορέψουν έναν χορό και θα δώσουν το πρώτο τους φιλί, και θα ζήσουν μία ζωή γεμάτη σεξ και ευτυχία χωρίς προβλήματα. Στην πραγματικότητα όμως, της κοπέλας όχι απλώς δεν της λύθηκαν τα γόνατα από τη συγκίνηση που βρήκε το άλλο της μισό, αλλά λύθηκε στα γέλια. Και λογικά, θα είπε στις φίλες της πως της ζήτησε να χορέψουν, αλλά απογοητεύτηκε γιατί δεν έμοιαζε του Ρίτσαρντ Γκιρ (οκ λίγο άκυρο, αλλά κάτι έπρεπε να γράψω, εντάξει;)!!!

Καταλήγω λοιπόν, πως ο ρομαντισμός έχει λήξει, κι όσο κι αν οι γυναίκες λέτε πως θα το θέλατε στη ζωή σας, προσέξτε τι εύχεστε γιατί μπορεί και να συμβεί..!! Οπότε, σε μία αντίστοιχη περίπτωση που πάω να το παίξω τζέντλεμαν (το ‘ χω η αλήθεια είναι, είμαι και ντελικάτος..!) ρωτάω: «να πάρω τη βαλίτσα σου;». Αντί η κοπέλα να εκτιμήσει την ευγενική χειρονομία βγαλμένη από άρλεκιν του ’97, αντί να με ευχαριστήσει, θα μου πει: «Όχι ΡΕ, μπορώ και μόνη μου». Λες και της θίξαμε την αξιοπρέπεια, λες και της είπαμε οτι δεν είναι άξια να κρατήσει τη βαλίτσα της!!!

Κι έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω. Που πήγαν όλες οι γυναίκες; Που δέχονται μελιστάλακτες κινήσεις με ανοιχτές αγκάλες, που απαντάνε πάντα με θυληκότητα (έτσι γράφεται; πάντα τα μπέρδευα) και που δεν μισούν το κάπνισμα (αυτό ήταν δική μου σάλτσα, απωθημένο βλέπετε…);
Για όλα φταίει η χειραφέτηση των γυναικών πιστεύω, και σας το ανέλυσα με επιχειρήματα (βλ. σκηνή με βαλίτσα)! Πάντα θεωρούσα πως η θέση της γυναίκας είναι πίσω από την κουζίνα (να μην φαίνεται καν), και πλέον επιβεβαιώνομαι καθημερινά. Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

ΥΓ1: Εννοείται πως τίποτα από την τελευταία παράγραφο δεν ισχύει. Βασικά ισχύει για μερικούς, αλλά δεν είναι αυτό που πρεσβεύω, αν με καταλαβαίνεις ΕΣΥ αναγνώστη μου. Μην το πάρετε βαρέως, είναι ακόμα ένα ξεκαρδιστικό ποστ, έτσι δείτε το!

ΥΓ2: Η κοπέλα αποδεικνύεται οτί δεν ξέρει να χορεύει όπως η Τζέι λο, ο άντρας ούτε καν πλησιάζει τον Ρίτσαρντ, επομένως στη σκηνή χορού ο ρομαντισμός χάνεται με μιας. ΧΑ!

Τι μαντινάδα να σου πω..

Σήμερα η μέρα σου ανήκει. Έχεις τα γεννέθλιά σου και σου αξίζει ένα ποστ, μικρό ή μεγάλο…

Μου αρέσει που με εσένα το φαίνεσθαι ταυτίζεται με το είναι σου, μου αρέσει που είσαι αυθεντικός, μου αρέσει που έχεις χαβαλέ και που μπορώ να σου μιλάω σοβαρά για τα δικά μου, μου αρέσει που με εμπιστεύεσαι και δεν φοβάσαι να μου το δείξεις, μου αρέσει που στέλνεις μήνυμα μόνο για να μου πεις μια μαλακία για να μου φτιάξεις τη διάθεση στο άσχετο..

Μου αρέσει που δεν εγκρίνεις πάντα τον τρόπο που λειτουργώ, μου αρέσει που με ισοπεδώνεις όταν χρειάζεται, γιατί μου χρειάζεται (!), μου αρέσει που την καλή κουβέντα την λες πολύ δύσκολα γιατί νιώθω πως μετράει παραπάνω… Μου αρέσει που αντί να μου πεις την άποψή σου θα μου κάνεις τον δικηγόρο του διαβόλου για να μπορέσω μόνος μου να καταλήξω στο σωστό, που με δουλεύεις σε βαθμό να ξεπεράσω κάποια πράγματα. Που πάντα θες να μάθεις και την άλλη πλευρά των πραγμάτων πριν βγάλεις συμπέρασμα.

Με συγκινεί που δεν με υποτιμάς, που δεν μου χαιδεύεις τα αυτιά ποτέ. Που εκτιμάς αυτά που πρέπει και που δεν δίνεις σημασία σε πράγματα μικρά. Κυρίως αυτό το τελευταίο. Με αφήνει άφωνο το γεγονός πως δε σε φοβάμαι μη μου την κάνεις, όπως άλλοι που τυχαίνει (ατυχώς) να γνωρίζεις, γιατί είμαι τρομερά καχύποπτος μέχρι να σταματήσω να είμαι. Και με εσένα σταμάτησα εδώ και καιρό.

Μα περισσότερο χαίρομαι που βλέπεις κι εσύ σε μένα όλα αυτά και ακόμα πολλά πολλά παραπάνω (αν δεν το γαμήσω στο τέλος δεν μπορώ, αφού το ξέρεις)!!!

Δες το αυτό σαν μία φιλική εξομολόγηση που δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω από κοντά, μα καιρό πολύ την σκέφτομαι.
«Τι μαντινάδα να σου πω, τι γράμμα να σου στείλω
που καμαρώνει η σκέψη μου μόνο που σ’ έχω φίλο»
λέει μία μαντινάδα και τη λέω και εγώ τώρα σε ‘σένα.

ΥΓ1: Με νευριάζει η νευρικότητά σου, η αργοπορία σου σε ότι κι αν κάνεις, που αντί να μου πεις την άποψή σου θα μου κάνεις τον δικηγόρο του διαβόλου για να μπορέσω μόνος μου να καταλήξω στο σωστό (είναι δίκοπο μαχαίρι αυτό, σόρυ που στο λέω.. ΧΑ!), που με δουλεύεις επίσης σε βαθμό να μου δημιουργηθούν καινούρια κόμπλεξ (κι αυτό δίκοπο μαχαίρι, τα ‘ χουμε ξαναπεί).. Είναι απλά ένα υστερόγραφο, μην το πάρεις βαρέως..!!

ΥΓ2: Δεν βρήκα καλύτερη φωτογραφία ρε γαμώτο.. Αυτήν, και μία άλλη παρεξηγήσιμη (χα!), επομένως βάζω αυτήν, γιατί θυμήθηκα τα γέλια που κάναμε σε αυτό το επεισόδιο. Εσύ; Είμαι σίγουρος!!! Χρόνια σου πολλά , ότι επιθυμείς να το πάθεις, ειλικρινά σου μιλάω. Μόνο να προσέχεις… Ξέρεις τι λένε.. Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί και να συμβεί! Είσαι τρομερός ρε, για σήμερα και μόνο για σήμερα, θα σου κεράσω τον καφέ. Πλακίτσα τρομερή ήταν αυτή, για όποιον δεν κατάλαβε. Οκ, το σοβαρεύω. Είσαι.. είσαι, εεε, είσαι ο τζόι ρε μαλάκα, όπως και να το κάνουμε, όσο και να το αρνείσαι. Λοιπόν, όπως καταλαβαίνεις, περισσότερο συναισθηματικός δεν πάει. Χρόνια πολλά. Έτσι, μαθηματικά και ψυχρά. 😉 Να είσαι πάντα καλά, κι εγώ από δίπλα σου να χαίρομαι μαζί σου!

Το πνεύμα των Χριστουγέννων!!

Βρε σα ποιους μοιάζει, βρε σα ποιους μοιάζει…! ΧΑ!

 Όλα βαίνουν καλώς..! Όλα όμως.. Σήμερα ξεκαθάρισε πως θα είμαστε μαζί στην Αθήνα, ένα διήμερο όλο τρέλα! Με έπιασε το γνώριμο άγχος, πάντα δίπλα μου σε οποιαδήποτε έντονη στιγμή της ζωής μου, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Δεν ξέρω γιατί, αλλά με έπιασε. Στην τελική, σε προηγούμενο ποστ εξηγώ πως το φαντάζομαι, και τώρα που συμβαίνει… γιατί αγχώνομαι; Ας αφήσω τα γιατί, ποτέ δεν βγάζω άκρη.. Αυτό που ξέρω, είναι πως όταν σε δω, τη στιγμή εκείνη, που όλα είναι χειροπιαστά, θα έχουμε εκείνα τα δευτερόλεπτα αμηχανίας… Δευτερόλεπτα που δεν περνάνε όμως, δευτερόλεπτα αναπροσαρμογής στο περιβάλλον… Δευτερόλεπτα με μηχανικές ερωτήσεις με σκοπό μόνο να σπάσουν τη σιωπή, «Πως ήταν το ταξίδι σου;», «Άσε τη βαλίτσα σε μένα..» και άλλα τέτοια.. Δεν ξέρω αν μου αρέσουν αυτές οι στιγμές, δεν έχω καταλήξει, αν και τις έχω ζήσει άπειρες φορές! Είναι τρομερά έντονες, σίγουρα, και είναι εκείνες που με σημαδεύουν πρώτα από όλες τις υπόλοιπες… Μάλλον γιατί εκείνες τις στιγμές, που σε ρωτάω χαζές ερωτήσεις και μου δίνεις ανάλογες απαντήσεις(!), προσπαθώ με τα μάτια μου να καταλάβω πολλά.. Σε κοιτάζω και σκέφτομαι, » τι να θέλει να ακούσει τώρα; Με κοιτάζει και τι βλέπει; Τι σκεφτόταν αυτούς τους μήνες; Γιατί φαίνεται σφιγμένη;» . Μετά από την εμπειρία μου σε αυτές τις στιγμές λοιπόν, μπορώ με σιγουριά να πω πως κατά πάσα πιθανότητα είναι αμοιβαίες αυτές οι σκέψεις. Ίσως να είμαι ανασφαλής, αλλά όχι περισσότερο ή λιγότερο από εσένα.. Ή κάνω λάθος; Όπως και να έχει, είναι από τις λίγες στιγμές που ότι και να λέμε, ουσιαστικά μιλάμε με τα μάτια. Ξέρω πως ακούγεται γελοίο ίσως, θαμπωτικά χωρίς νόημα λόγια ίσως, αλλά ειλικρινά αυτό βλέπω.. Είναι οι στιγμές που κανείς δεν εκφράζεται όπως θέλει λεκτικά, παρά μόνο με τα μάτια.

Οπότε, θα βρεθούμε στην Αθήνα!! Τα σχέδια παίρνουν σάρκα και οστά, αλλά υπάρχει και ένα μικρό αλλά βασικότατο προβληματάκι. Όταν μάθω θα σε ενημερώσω.. Το φρίκουλο μου ζητάει να μείνω σπίτι του, εγώ του λέω όχι, αυτός μου λέει «μα γιατί» εγώ του λέω «μα δεν ξέρω» και γελάω, με ρωτάει «ρε μαλάκα τρέχει τίποτα;» και τι να του απαντήσεις τώρα; Γιατί να του απαντήσεις ψέμματα; Οπότε κάθομαι και γελάω σαν ηλίθιος, με κοιτάει σαν να κοιτάζει έναν ηλίθιο… Αναμενόμενο θα μου πεις..! Ευτυχώς είναι διακριτικός και δεν το συνεχίζει… Θα γίνουν αποκαλύψεις στην Αθήνα, έτσι νομίζω… Και να πεις ότι ήθελα να το αποφύγω… ΌΧΙ, εγώ ήθελα να τα πω από την αρχή. Με κόλλησες λιγάκι στον τοίχο η αλήθεια είναι. Δεν ήθελες/θέλεις(;) να το μάθει κανείς είπες, οκ είπα και εγώ κ έκλεισε το θέμα!! Τα λέω λίγο μπερδεμένα, αλλά δεν είχα σκοπό (από την αρχή του ποστ ήδη) να γράψω κάτι με συνοχή και συνάφεια!!!

Έχω υποσχεθεί να γράψω την ιστορία μας, θα το κάνω μέσα στα Χριστούγεννα, αν είσαι καλό κορίτσι!! Μου είπες πως σου ομορφαίνω τα Χριστούγεννα, και απαιτώ το ίδιο κι από σένα.. ΧΑ! Όχι,σοβαρά τώρα, θα κάνω ένα μεγαλειώδες (όχι τόσο από μέγεθος, όσο από περιεχόμενο, στην τελική το μέγεθος δεν μετράει..χα!) ποστ, όπου θα εξηγώ πως είναι να μεγαλώνει ένας άντρας μαζί σου, και  ποιες οι συνέπειες!!! Ξέρεις, πως γράφαμε στο λύκειο, η Τηλεργασία, ή ο Ρατσισμός, αίτια, συνέπειες, τι μπορούμε να κάνουμε για να το αντιμετωπίσουμε… ΧΑΧΑ!!! Πανάθεμα το χιούμορ μου, μέχρι κι εγώ γελάω με αυτά που λέω (η απάντηση οποιουδήποτε είναι αναμενόμενη: Ναι βρε Μ@Λ@Κ@, ΜΟΝΟ εσύ γελάς με αυτά που λες!!! ΣΤΟΚΟ!!!) !!! Αλλά ας αφήσουμε τα έξυπνα αστεία πέρα (όχι μακρυά, εδώ λίγο πιο κάτω) για λίγο.. Αυτό το ποστ, είναι ξανά για ‘σένα, τουλάχιστον έχει εσένα ως γνώμονα. Αλλά αν νομίζεις ότι θα λέω μόνο για ‘σένα είσαι πολύ γελασμένη… Ήρθε η Μ. (αναφέρθηκε σε προηγούμενο ποστ) σήμερα, θυμάσαι τι μου είχες πει,ε; Ακόμα σκέφτομαι τα λόγια σου. Και θα κλείσω με μία τρομερά βαθυστόχαστη κουβέντα:
Από την ανάγκη σου να έχεις μία ξεκάθαρη σχέση μαζί μου (φιλική αλλά και ερωτική-χωρίς-συναίσθημα), τα μπερδεύεις τρομερά πολύ τα πράγματα. Και να θυμάσαι αυτό που σου λέω..

ΥΓ: Περιμένω ένα φιλί αντάξιο της φωτογραφίας, καρδερίνα μου (πως μου ήρθε αυτό δεν ξέρω).. Οτιδήποτε λιγότερο είναι ασυγχώρητο, απλώς, θα είναι ένας συμβιβασμός…Ξέρω πως δεν χρειαζόταν να σου το πω, μιας και είμαι ακαταμάχητος και ούτως ή άλλως θα μου χιμήξεις (είσαι και εσύ ασυγκράτητη…).

ΥΓ2: Αναγνώστη… Μην βγάλεις συμπεράσματα… Θα τα μάθεις όλα εφέτος!!! Σε 1-2 βδομάδες θα ξέρεις και εσύ… (Είναι ένα τρικ για να κρατάω όλους εσάς που με διαβάζετε σε αγωνία για το επόμενο ποστ)

ΥΓ3: Οι μέρες με έχουν ήδη επηρρεάσει!!! Ήμουν στο σουπερμάρκετ, και σε κάποια φάση ακούω θόρυβο απο τον διπλανό διάδρομο!!! Ένα παιδάκι φώναζε: «ΕΛΑ ΡΕ ΜΑΜΑ ΠΑΡ’ ΤΟ ΜΟΥ!!! ΜΑ ΓΙΑΤΙ Η ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟΥ ΑΓΟΡΑΣΕ ΟΤΙ ΗΘΕΛΕ;;;!!!» έτοιμο να βάλει τα κλάματα!!! Και η μαμά του του το αγόρασε!!! Χαρούμενες οικογενειακές στιγμές σκέφτηκα!!! Σε ένα μήνα, που Χριστούγεννα γιοκ, αν ακούσω κάτι τέτοιο θα σπρώξω όλο αυτό που χωρίζει τους διαδρόμους να πλακώσει το μικρό!!!! Το σκασμένο, όλα δικά του τα θέλει!!! Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι μέσα μου, εκεί καταλήγω!!! Κάτι σαν την ταινία, εκείνη μωρέ, τον «εξορκιστή», αλλά στο παιδικό!!! ΧΑ!

ΥΓ3: Καλές γιορτές να έχετε όλοι, χαρούμενες, υγιείς, ερωτικές και πολύ κουραστικές από διασκέδαση!!! Θα ξαναευχηθώ εννοείται, αλλά μέρες που είναι, θα τσιγκουνεύομαι τις ευχές;;

In a little while..

Σήμερα έφτιαξα το σπίτι.. Θα έρθεις και θα το βρεις στολισμένο, με χαλιά, καθαρό καθαρό..!!! Μπορεί να το καθαρίζω μία φορά το χρόνο αλλά όταν το κάνω.. το κάνω καλά!! Υπό τους ήχους των U2 σκεφτόμουν αυτά που έρχονται.. Ευτυχώς, είχα καιρό να το κάνω αυτό! Πέρασε πολύς καιρός απραγίας και ατονίας και βαρεμάρας και πολλών άλλων άχρωμων συναισθημάτων τέλοσπάντων. In a little while λέγεται το τραγούδι των U2 που ακούω συνέχεια και μου θυμίζει Χριστούγεννα! Μαζί με το driving home for christmas και το All i want for christmas is you, έφτιαξα ωραίο κλίμα!!! Η κακογουστιά βέβαια στο μεγαλείο της, αλλά το βρίσκω πανέμορφο (το «κακογουστιά» πάει σε ‘μένα, απλώς για μένα είναι καλόγουστο)!!! Κόλλησα στην ντουλάπα μία κόκκινη κορδέλα σε σχήμα χριστουγεννιάτικου δέντρου, και φαίνονται τα σελοτέιπ και οι καρφίτσες που έχω βάλει για τα στολίδια!! Θα το σιχαθείς αλλά μ’ αρέσει!

Έλεγα λοιπόν ότι έχω πολλά να περιμένω φέτος!!! Είναι και η αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου, και νιώθω πως θα την περάσω πολύ πολύ έντονα!!! Και ξέρεις πόσο μου αρέσουν οι εντάσεις! Τόσο που αν δεν υπάρχουν, τις δημιουργώ! Στις 14 του μηνός αρχίζω ουσιαστικά διακοπές, τότε τελειώνουν οι υποχρεώσεις για τη σχολή. Την ίδια μέρα έρχεται και η «ψηλή», να δούμε… Σε αυτό το σημείο δεν ξέρω τι να πιστέψω από όσα μου λες. Πολύ τρελίτσα το παίζεις, και δεν μπορώ να διαπιστώσω την διάσταση της κατάστασης.. Μου τη σπάει να με μπερδεύουν. Από την άλλη μου αρέσει και το παιχνίδι, επομένως δεν ξέρω αν κάνεις καλά που δεν είσαι ξεκάθαρη μαζί μου. Ίσως πάλι να είσαι ξεκάθαρη και να μην θέλω να το δω. Ίσως, τέλος, να θέλω να δω πως δεν είσαι ξεκάθαρη. Ναι, μάλλον το τελευταίο. Θέλω να διαπιστώσω ότι «το παίζεις» κουλ, αλλά να μην σταματήσω και το παιχνίδι «ποιος είναι δεδομένος και ποιος όχι». Έχει και αυτό την πλάκα του. Μη γίνει όμως πολύ γιατί το πολύ κουράζει..

Μετά, (γυρνάω στο θέμα μου) θα πάρω τους άλλους δύο και θα ανεβούμε Άθενς να δούμε Αρβανιτάκη-Γαλάνη, αν μπορέσει το φρίκουλο να κλείσει τραπέζι, κι αν μπορέσουμε και τα υπόλοιπα στρουμφάκια (βλ. διαφορά ύψους) να το αντέξουμε το οικονομικό κραχ των χριστουγέννων! Είναι εννοείται και η συγκατοίκηση με την αδερφή του φρικιού που με ανησυχεί, αλλά η ανωτερότητα και η ερωτευσιμότητά μου, ανεξέλεγκτα και σχεδόν αυτόβουλα χαρακτηριστικά μου πλέον, θα λειτουργήσουν. Αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο βέβαια, ποτέ δεν τυγχάνουν της αποδοχής που θα έπρεπε..!! ΧΑ!

Τέλος, θα σε βρω όταν γυρίσω. Και θα περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα. Πολύ φοβάμαι πως η γκαντεμιά μου θα παίξει τον -όπως πάντα καταλυτικό- ρόλο της, και δεν θα πάει τίποτα όπως το σχεδιάζω, αλλά ας είναι!! Στην τελική, αν τίποτα από αυτά δεν γίνει, μπορώ πάντα να ελπίζω στον Άγιο Βασίλη αφού φέτος ήμουν και γαμώ τα παιδιά!!! Ο αδερφός μου επιμένει πως δεν υπάρχει, αλλά αυτό το λέει μόνο επειδή ζήλεψε που πέρυσι στο δώρο μου ο Άη Βασίλης είχε βάλει και την υπογραφή του μπαμπά (50 € υπογεγραμμένα), ενώ στο δικό του όχι (20 € από τη γιαγιά. Μπουάχαχαχαχα!!)!!!

Θα ήθελα ομως να βρεθούμε Αθήνα. Να σε περνάω από ασφυκτικά γεμάτους δρόμους και να σου δίνω χολυγουντιανά φιλιά, και να σε κάνω ρεζίλι στις πωλήτριες των μαγαζιών, και να μας λατρέψει ένας ταβερνιάρης που θα μας δει νέους, χαρούμενους και νησιώτες, και θα μας κερνάει όλη την ώρα. Θα σε γυρίσω σπίτι, θα σου φτιάξω καφέ… Θα σου φτιάξω και θα σου κάνω πολλά… Αρκετά όμως, παρασύρομαι, παραλογίζομαι!!! Βιαστική αλλαγή θέματος. Βιαστικό κλείσιμο ποστ.

ΥΓ: Αγαπητέ αναγνώστη. Άκουσα ένα τραγούδι σήμερα, μου έφτιαξε τη διάθεση, γι’ αυτό και ήμουν ξεκαρδιστικός σε αυτό το ποστ (εδώ είναι που χαμογελάς με κατανόηση!!). Αν θες, άκου το «Django Reinhardt-Minor Swing». Είναι πάρα πολύ καλό, μόνο μουσική όμως, χωρίς λέξεις! (Αν ήξερα πως κάνω upload τραγούδια, θα το είχα βάλει, αλλά ως νέος στον κόσμο ετούτο… Αντιλαβού, ε;)

ΥΓ2: Η φωτογραφία είναι από τα Χριστούγεννα στη Λισαββώνα στο εράσμους!!! Ήμουν κι εγώ εκεί..!!!

Ο φίλος ο καλύτερός μου

 

… είναι από τους πιο σπαστικούς ανθρώπους της γης! Δεν άρχισα καλά ε; ΟΚ, θα μιλήσω σοβαρά. Ούτε αυτό; Συναισθηματικά θες; Ρε θα μας παρεξηγήσουν..! Καλά.
Τον γνώρισα πριν 3 χρόνια. Μέσω της πολύτιμης κοινής γνωστής μας, της κοντής όπως την φωνάζουν οι πολλοί κοντινοί της!!! Ήμασταν μαζί με μία κοπέλα ακόμη, και οι τρεις μας είχαμε εκπληκτική χημεία!! Εκείνη τη στιγμή, και χωρίς δισταγμό ιδρύσαμε τη λέσχη χαζοχαρούμενων. Δεν πήγε καλά όμως. Η κοπέλα απεχώρησε γιατί σοβάρεψε και το καταστατικό δεν το επέτρεπε. Και δύο μαντραχαλαίοι να κρατάνε λέσχη μόνοι τους χωρίς γυναικεία παρουσία δε λέει… Περνούσε ο καιρός και βρισκόμασταν σε καφέδες, οπου δεν πολυμιλούσαμε αφού εσύ είσαι κοινωνικότατος και εγώ μιλάω μόνο όταν μου πουν κάτι που αξίζει απάντηση (στους καφέδες αναφέρομαι, όχι γενικά, αγαπητέ αναγνώστη). Μετά από καιρό αποφασίζω με την κοντή να πάμε εράσμους. Στο λέω, αλλά εσύ, πάντα αναποφάσιστος, απαντάς όπως και ο πατέρας μου όταν του ζητάω λεφτά: «Θα δούμε…», με μάλλον αρνητική χροιά..! Περνούσαν οι μήνες, εμείς αρκεστήκαμε στα «γεια» και στα «καλό βράδυ», αλλά δεν ήταν κάτι που μας ενοχλούσε! Απλώς είχαμε πολύ πλάκα στην αρχή, αλλά τίποτα παραπάνω. Αυτό το λέω για να ξεκαθαρίσω στους άπειρους αναγνώστες του θαυμάσιου Μπλογκ (σγκρουντ..!) ότι δεν είχε συμβεί κάτι, απλώς συγκυρίες. Δεν είχαμε μαλώσει ή κάτι τέτοιο. Σε κάποια -άκυρη- φάση, σε είχαν πιάσει τα ψυχολογικά σου, χάρηκα κι εγώ (που λεει ο λόγος, απλώς για ‘μένα είναι ανέφικτο κάποιος να είναι πάντα με το χαμόγελο στο στόμα, και εσύ το κατάφερνες. Μετά σε απομυθοποίησα..!)! Έτυχε να είμαι στο σωστό (μάλλον) μερος τη σωστή ώρα, οπότε και είναι η πρώτη φορά που μιλήσαμε φυσιολογικά!
Η συνέχεια είναι ανιαρή για κάποιον που είναι απ’ έξω, και σίγουρα αναμενόμενη.. Τελικά πήγαμε εράσμους στη Λισαβώνα (ακόμα να μάθω πως γράφεται στα ελληνικά), κι εκεί έγινε εκπληκτικό δέσιμο μπορώ να πω. Σε κατάλαβα όσο δεν έχω καταλάβει κανέναν, κι αυτό σίγουρα επειδή οι άντρες (lets face it) είμαστε πιο ξεκάθαροι άνθρωποι. Είδα στο μέγιστο την νευρικότητά σου, και την χειρίστηκα (μετά από 2 χρόνια με βλέπω και λέω πως έκανα εκπληκτική δουλειά) με υπομονή. Ακόμα δηλαδή. Είδα και τη θετικότητά σου. Είδα ότι πάντα με προσγειώνεις, κι αυτό με φέρνει στα ίσα μου. Και μόνο εσύ το κάνεις αυτό. Από την άλλη, μια καλή κουβέντα ρε μαλάκα δεν έχω ακούσει! Μόνο ένα (ΟΚ, πολλά) ευχαριστώ, ξερό (ΟΚ, αρκετα βουρκωμένο) για μία τρομερή και μέγιστη και υπεράνθρωπη βοήθεια (ΟΚ, ο καθένας θα το έκανε) που έδωσα κάποτε. Γενικότερα, εκπληκτικό διάστημα, το καλύτερο της ζωής μου (και τόσων άλλων Πορτογάλλων που σημάδεψα, ποτέ δε θα μάθω..) χωρίς αμφιβολία! Μαθαίνω πολλά πράγματα δίπλα σου, κυρίως πως να βλέπω τη ζωή πιο θετικά μερικές φορές, να αδράττω την ευκαιρία όποτε αυτή παρουσιάζεται.
Τις περισσότερες φορές, μου βγάζεις έναν πολύ καλό εαυτό, έναν άνθρωπο που μου αρέσει, και είναι ότι πολυτιμότερο μπορεί κανείς να δώσει σε κάποιον. Είναι κι άλλα καλά βέβαια, όπως το ότι βλέπω που χαίρεσαι με τσι χαρές μου, το οποίο βλέπω όσο περνάνε τα χρόνια ότι είναι όλο και πιο δυσεύρετο χαρακτηριστικό στους ανθρώπους γύρω μου. Είσαι γκρινάρης, έχεις παιδικότητα, πάντα θετικός σε μερικά πράγματα, πάντα αρνητικός σε άλλα και πάντα θα σου φωνάζω γι’ αυτά. Αλλά όπως και να το κάνουμε, κανείς δεν είσαι τέλειος. Δυστυχώς, δεν είμαι καλός σε τέτοιες κουβέντες. Πες μου να βρίσω κάποιον, να του πετάξω μπηχτή και το κάνω με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά να πω καλή κουβέντα μου είναι πολύ δύσκολο. Φοβάμαι μην παρεξηγηθεί, δεν θέλω να γίνω και βαρύγδουπος.
Θα πω κάτι τελευταίο γιατί νιώθω άβολα και μόνο που γράφω τέτοιο γράμμα. Άσε που δεν είναι αρκετό σε καμία περίπτωση. Απλώς, νιώθω πολύ τυχερός που είσαι εσύ κι όχι κάποιος άλλος, χαίρομαι που μιλάω μαζί σου, και που είσαι όπως είσαι. Κι άσε με να λέω πως είσαι σπαστικός (μυστικό: θα σε είχα κάνει προ πολλού phase out αν το εννοούσα). Είναι λοιπόν αυτό εδώ επιβεβαίωση; Δεν γίνονται κατά παραγγελία αυτά μωρέ… Τι να πεις.. Μία συμβουλή μόνο. Μην κοιτάς τι λέω, βλέπε τι κάνω. Πάρε πχ το όνομα του Μπλογκ, πάρε τη χαρά μου όταν χαίρεσαι, πάρε και στην ιδιαίτερη πατρίδα σου όλα όσα σου είπα (έχεις και λόγια να θυμάσαι βρε αρχίδι, τι ζητάς λοιπόν;;;). Αυτά να βλέπεις, τα άλλα είναι περιττά. Αυτό εδώ μάλιστα, παρ’το ως δώρο για τα γεννέθλιά σου που πλησιάζουν. Μακάρι να σου έλεγα αυτά που θες να ακούσεις, αλλά δεν προτιμάς κάτι -σίγουρα- αληθινό ρε κοντοστούπη;
Σε φιλώ βρε μαλάκα, πάντα δίπλα σου,
Θόγια

ΥΓ1: Σου έχω ξαναπεί, τις μεγαλύτερες αλήθειες μου τις λέω κάνοντας πλάκα, αλλιώς δεν τις αντέχω. Έτσι μου έχουν πει τουλάχιστον.

ΥΓ2: Έγραψα μόνο αυτά που πιστεύω πως είχαν το μεγαλύτερο ρόλο. Θα κάνω επιστροφές και θα ανατρέχω σε διάφορες φάσεις που ζήσαμε. Αλλά μέσα σε ένα ποστ, πόσα να διηγηθείς;

Εσύ και η Αμελί (Νο1)

Πριν λίγο μπήκα σπίτι υπό τους ήχους του Yann Tiersen. Είναι τρομερό το πως μου φτιάχνει τη διάθεση ανά πάσα στιγμή αυτή ή μουσική. Έχουμε κάτι μέρες να μιλήσουμε ε; Λίγο να σ’ αφήσω κι έχεις φύγει; Να περιμένω απάντηση; Σκεφτόμουν στο δρόμο αυτό το «κάτι» που έχει αυτή η μουσική, αυτό που μου βγάζει τόσο θετικά συναισθήματα, αυτό που με κάνει να ονειρεύομαι και να νιώθω πως μπορώ να καταφέρω τα πάντα! Βέβαια, όταν τελειώνει η μουσική, βλέπω πως είμαι ένας άχρηστος και σταματάω τις θετικές σκέψεις, αλλά σημασία έχει πως τις έκανα!!! Πλακίτσα… Σκεφτόμουν λοιπόν, ενώ άκουγα μουσική, πόσο όμορφο θα ήταν να περιτριγυρίζεται κανείς μόνο από τέτοιους ανθρώπους, ανθρώους που σε κάνου να νιώθεις όπως αυτή η μουσική. Πόσοι; Υπάρχουν; Κι ας το συγκεκριμενοποιήσω. Πόσοι άνθρωποι τέτοιοι υπάρχουν στη ζωή μου; Η πρώτη απάντηση της συνείδησης ήταν απογοητευτική (δεν θα σου την πω γιατί δεν θέλω). Μήπως όμως είναι δικό μου λάθος; Μήπως εγώ δεν έχω την ικανότητα να βλέπω το καλό στους ανθρώπους; Όχι, σίγουρα αυτό δεν ισχύει!!! Μάλιστα το αντίθετο! Πόσες και πόσες φορές δεν έφαγε κανείς τα μούτρα του επειδή απλά ήθελε να πιστεύει ότι δεν μπορεί να είναι ΤΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ ο άλλος. Κι ακόμα να το καταλάβει (για ποιον μιλάω κατάλαβε κανείς;).  Ας το συνεχίσω αλλιώς γιατί δε με βγάζει πουθενά αυτή η λογική. Για πόσους  φίλους μου είμαι εγώ τέτοιος άνθρωπος; Σε πόσους βγάζω μόνο χαμόγελο και αισιοδοξία; Σε ποιους; Σε ποιους θα ήθελα να τα βγάζω αυτά; Τα καταφέρνω; Προσπαθώ; Γιατί κάθομαι και σκέφτομαι έτσι μπορεί κανείς να μου πει; Αν μπορεί, μη μου πει..!

Για ‘μένα αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ. Το ξέρεις; Σου το έχω ξαναπεί; Και να στο έχω ξαναπεί, οι όροι έχουν αλλάξει βλέπεις, και σιγά σιγά αποκτάς και την αντίστροφη δύναμη, κυρίως επειδή εγώ σε άφησα, στην έδωσα, δεν έχω καταλάβει.. Το κάνεις σίγουρα χωρίς να το καταλάβεις, όπως πάντα! Πάντα χωρίς να το καταλάβεις και χωρίς προσπάθειες με κάνεις να γελάω, μέσα στη θετικότητα!!! Το έχεις παρατηρήσει κι εσύ ε; Σε παρακαλώ, μή μου πεις το ίδιο για ‘μένα. Όχι επειδή πιστεύω ότι δεν θα το εννοείς. Απλώς επειδή το ξέρω!
Θυμάσαι το σκηνικό  στο γυμνάσιο όταν ήμασταν, σε ένα και καλά κοσμηματοπωλείο;  Μπαίνουμε, δοκιμάζεις κάτι σκουλαρίκια, η ιδιοκτήτρια σε έχει πάρει με κακό μάτι γιατί είσαι μικρή και έχεις βάψει τα μάτια σου με μαύρο μολύβι και σου έλεγε πως «δεν είναι αυτά για μικρό κορίτσι». Και να είμαι εγώ πίσω από τη βιτρίνα και να κολλάω τη μύτη μου στο τζάμι, θυμάσαι πως έκανες; Στα έχωνε η άλλη και εσύ είχες σκάσει στα γέλια που με έβλεπες!!! Μετά από λίγο, όταν βρήκες τα σκουλαρίκια που σου άρεσαν, την ώρα που τα δοκίμαζες παίρνεις μια έκφραση πόνου και μου λες:»αχ.. Έχει ερεθιστεί η τρύπα μου!!!». Που να καταλάβει η άλλη ότι εννοούσες του αυτιού και άρχισε τα καντήλια για τα καλά!!! Τι μέρα κι εκείνη!!! Ίσως ήταν η πρώτη πιο αστέια μέρα μας… Μετά ακολούθησαν άπειρες βέβαια!! Αλλά πριν και μετά από αυτήν, πάντα δηλαδή, μόνο όμορφα πράγματα έχω να θυμάμαι μαζί σου. Και δεν είναι επιλεκτική η μνήμη μου, το ξέρεις! Τώρα τελευταία ίσως.. Βλέπει, προτιμώ να θυμάμαι τις 2 τελευταίες φορές που έχουμε βρεθεί… Ναι, γελάω πονηρά, παιχνιδιάρικα, με μία μεγάλη δόση αρρενωπότητας πάντα..!
Τα Χριστούγεννα είναι μακρυά.. Κι εσύ είσαι μακρυά. Θα φτάσεις μαζί με τα Χριστούγεννα και το περιμένω πως και πως!!! Ολ αι γουόντ φορ κρίστμασ ιζ γιου που λέει και η Μαρία η Κάρει. Το καλύτερο δώρο! Να γίνω λίγο πρόστυχος; Χμ… Μπα, γιατί ίσως ενοχλήσω το αναρίθμητο κοινό μου..!!! ΧΑ!
Το ξέρεις ότι τις καλύτερες κουβέντες που έχω ακούσει, μου τις έχεις πει εσύ; Και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ αν εγώ είμαι έστω και στο ελάχιστο κάτι αντίστοιχο για ‘σένα. Έχω κάνει πολλά για ‘σένα; Ή έχω κάνει μόνο αρκετά; Θέλω. Μπορώ; Εσύ; Θέλεις; Μπορείς.

ΥΓ1: Ακατάληπτο το ποστ, αλλά, μέσε αναγνώστη, μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα (αν μπορέσεις να σκεφτείς τίποτα μέσα στο παραλήρημα). Σε επόμενα ποστ θα ξεκαθαρίσουν όλα!

ΥΓ2: Δεν ξέρω σίγουρα αν θα υπάρχει Νούμερο 2, αλλά μου αρέσει σαν σκέψη.

 

Σκέψεις Νο1

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσες στιγμές στις ζωές των άλλων έχεις σημαδέψει; Όχι; Θα ήθελες να ξέρεις; Δεν έχεις φανταστεί ποτέ, ποιες εικόνες έχουν οι άλλοι μαζί σου και γιατί; Δε σε αφορά νομιζεις; Πιστεύεις ότι είναι μία ακόμη φορά που εκφράζω ανασφάλειες ε; Ούτως ή άλλως δεν γίνεται να δεις τις σκέψεις του άλλου. Απλώς μαντεύεις, αν σε απασχολεί τόσο πολύ. Μέχρι που θα έφτανες για τον άλλον; Είναι παράλογο να του ζητάς να φτάσει μέχρι εκεί που ξέρεις πως θα έφτανες εσύ; Είναι εγωιστικό; Εξαρτάται από τον τρόπο που τα ζητάς μάλλον. Τι βάζεις πιο πάνω; Μια φιλία ή μια σχέση; Οι περισσότεροι θα απαντούσαν «εξαρτάται», αλλά αν δεν υπήρχε αυτή η επιλογή; Τι θα λέγανε; Άλλο κακό στοιχείο του καιρού μας, η αναποφασιστικότητα. Την βλέπω συνεχώς μπροστά μου. Και ο αναποφάσιστος είναι πάντα και ξεροκέφαλος!!! Τα ζυγίζει, τα ξαναζυγίζει, για να καταλήξει ότι μάλλον είναι ίσα, δεν θέλει να αδικήσει και κανέναν. Δε με καταλαβαίνεις ε; Πολλές σκέψεις ε; Κάτι τελευταίο και κλείνω. Γιατί όλοι έχουν την εντύπωση ότι σε ΚΑΘΕ σχέση πρέπει να προσπαθήσεις πάρα πολύ για να την κρατήσεις; Απλώς παρατηρώ ότι όλο και περισσότεροι είναι ανικανότεροι να χωρίσουν. Απλώς δεν μπορούν. Είναι δύσκολο, μου λέει. Εννοείται πως είναι δύσκολο!! Χωρισμός είναι; Τι περιμένεις για να χωρίσεις; Πάρτυ αποχαιρετισμού στα πλαίσια ενός επιτυχημένου χωρισμού; Πλάκα κάνεις; Αφού δε γουστάρεις να είσαι με την άλλη ρε παιδί μου, σε ρίχνει.

 

Γίνομαι κακός. Είμαι λίγο νευριασμένος, να πω την αλήθεια. Κάθε σχόλιο ευπρόσδεκτο.