It’s been a long long long long time από τότε που έγραψα τελευταία φορά.. Αλλά έτρεχα και δεν έφτανα.. Τώρα που έχω βγάλει φήμη και γένια, έχω γίνει ακαταμάχητος..!!! Με ζητάνε όλοι..
Θα πω τα γεγονότα χωρίς χρονολογική σειρά… γιατί δεν τη θυμάμαι! Τη μέρα που έγραψα τελευταία φορά στο πιο όμορφο μπλογκ που υπάρχει, στο δικό μου, ήρθε η ζαργάνα! Για τρεις μέρες, κρυφά από τους γονείς της, έμεινε σπίτι μου, περάσαμε ωραία και τα λοιπά.. Δεν θα σας πω για τα συναισθήματα που ζω, ούτε θα αναφερθώ στις ιστορικές σεξουαλικές μου επιδόσεις -που τυγχάνουν ολοκληρωτικής αποδοχής by the way. Ήταν Παρασκευή και ξαναέφυγε τη Δευτέρα γιατί είχε μία υποχρέωση στη Θεσσαλονίκη, και μετά από 4 μέρες ξανακατέβηκε, αλλά αυτή τη φορά για τους γονείς της. Έμεινε από την Παρασκευή μέχρι την Τρίτη το βράδυ, δηλαδή 5 μέρες μαθηματικώς καθυστερημένε αναγνώστη.. 🙂 Από τις πέντε μέρες την είδα 20 ώρες. Το Σαββατοκύριακο εκείνο εγώ έπρεπε να είμαι στο Ηράκλειο για να δώσω εξετάσεις στα ισπανικά.
Που με φέρνει στο επόμενο θέμα. Έδωσα ισπανικά!!! Επιτέλους έφυγαν από τη μέση, δεν άντεχα άλλο τα μαθήματα, παρόλο που κι εκεί η απόδοσή μου είναι απλώς άφταστη από τους υπόλοιπους. Χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως πως πέρασα στις εξετάσεις. Με κόμπλαρε η καριόλα στα προφορικά, ήταν λίγο αγενούλα και είχα κι εγώ το άγχος μου.. Η απαράμιλλη ομορφιά μου σαν να μην υπήρχε, οι δύο εξετάστριες δε με κοίταξαν ούτε λίγο πονηρά. Με καταρρακωμένο ηθικό λοιπόν έδωσα προφορικά τα οποία θα μπορουσαν να έχουν πάει και καλύτερα.. Μαζί μου έδινε και η κοντή.. Η καριόλα αυτή που με εξέτασε δεν είναι η ίδια που εξέτασε την κοντή. Έτσι λοιπόν, ενώ εγώ μιλούσα για τους νέους του σήμερα και τις αντιπαραθέσεις τους με τους γονείς τους σήμερα, για τα πράγματα στα οποία διαφοροποιούνται από τους νέους του τότε, και τους λόγους που βρίσκω τους περισσότερους νέους επιφανειακούς, η κοντή μιλούσε για την πόλη από την οποία κατάγεται, για το τί θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, για τα όνειρά της για τη ζωή κι άλλα τέτοια ροζ!!! Έπρεπε κάτι να πάει στραβά.. Αλλά το αντιμετώπισα ως τζέντλεμαν. Απλώς έφυγα.
Και γύρισα στα Χανιά, για να προλάβω να δω τη ζαργάνα. Μέσα στις είκοσι ώρες που την είδα προσπάθησα να χωρέσω αμέτρητους οργασμούς, άπειρη κατάποση κρασιού, χορό μέχρι τελικής πτώσης, φιλοσοφικές συζητήσεις, και αμέτρητους πλήν ενός οργασμούς ξανά… Δεν πρόλαβα.. Μόνο τους οργασμούς κατάφερα να εκπληρώσω.. 🙂 Πλακίτσα.. Τη μέρα που βρεθήκαμε πήγαμε από το σπίτι του κοντού, στο οποίο είχε καταφτάσει ο Ιταλός συγκάτοικος εμένα και του κοντού στο εράσμους, για να ψήσουμε!!! Ήταν πανέμορφα! Κάναμε φιλοσοφικές συζητήσεις με τον χοντρό (ο ιταλός συγκάτοικος), ο οποίος θα φτάσει πολύ ψηλά κάποια μέρα στις πολιτικές εξελίξεις τις χώρας του! Κι όταν λέω τις χώρας του, δεν ξέρω τί ακριβώς εννοώ.. Γιατί είναι από την Ιταλία, αλλά μεγάλωσε και έζησε ως τώρα στην Ελβετία, στο ιταλικό κομμάτι της χώρας, μπορώντας έτσι να μιλάει άπταιστα γαλλικά και ιταλικά, έμαθε ισπανικά και πορτογαλικά στο εράσμους, αγγλικά δεν ξέρει πολλά ακόμα αλλά μπορούμε να συννενοηθούμε.. Γενικά, η ζωή του είναι ένα σήριαλ.. Είχα μείνει στο μπάρμπεκιου. Barbacoa στα ισπανικά. (πήγα για καφέ και γύρισα, και έχω χάσει τον ειρμό μου. Ή μήπως τον ηρμό μου; Ας είναι, θα συνεχίσω χωρίς συνάφεια) Το προηγούμενο βράδυ είχαμε πάει σε κλαμπάκι, όπου ήταν καλά, έγινα και ρεζίλι.. Βγαίνοντας από το μαγαζί, είχε ένα μηχάνημα για να δεις ενδεικτικά πόσο θα δείχνει το αλκοτέστ που θα μου έκαναν δυνητικά εκείνο το βράδυ.. Είχε μία τρυπούλα εκεί, οπότε πλησίασα σε απόσταση αντίστοιχη αυτής που παίρνεις όταν πας να φιλήσεις τον άλλον, αλλά τελικά δεν τον φιλάς γιατί και καλά θες να τον προκαλέσεις να κάλύψει αυτός την τελευταία απόσταση, και άρχισα να φυσάω με όλη μου τη δύναμη μέσα στην τρύπα (με το συμπάθειο). Άρχισαν να γελάνε, και φαντάστηκα πως γελάνε με το γελοίο της φάσης, αφού κι εγώ ο ίδιος έβρισκα γελοίο τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε το μηχάνημα.. Τελικά γελούσαν επειδή εγώ ήμουν γελοίος, αφού υπήρχαν κάτι καλαμάκια που έπρεπε να πάρεις για να τα βάλεις στην τρύπα και να φυσηξεις μέσα στο καλαμάκι. Χριστέ μου ο στόκος.. Τέλος παρένθεσης. Μετά το μπάρμπεκιου καθίσαμε και πίναμε κρασιά, μέχρι την ώρα που η ζαργάνα έπρεπε να φύγει..
Το άλλο θέμα που με απασχόλησε αυτήν την εβδομάδα, είναι το εξής.. Ένιωσα να με μειώνουν από ανταγωνισμό, και δε μου άρεσε καθόλου… Από τη μία γιατί ήταν κοντη-νός άνθρωπος, και δεύτερον γιατί όλη μου τη ζωή ήμουν στην κορυφή και όπως ξέρετε, στην κορυφή δεν υπάρχει ανταγωνισμός.. Είσαι ο μόνος καλύτερος, δεν υπάρχει άλλος. 😉 Πλακίτσα.. Απλώς, μου τη δίνει, μου τη δίνει να με μειώνουν. Αν είσαι καλύτερος, δείξ’το, μη μου το λες!!! Ας είναι. Αρκετά με απασχόλησε η αρνητική επίδραση της υπεροχής μου στους άλλους.. :-Ρ
Όσον αφορά στη διπλωματική, πλάκωσε πολλή δουλειά και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω μέχρι το Φλεβάρη, αλλά είμαι αισιόδοξος. Αν αναλογιστώ βέβαια και τις ικανότητές μου, τότε πια σιγουρεύομαι πως αποκλείεται να τα βγάλω πέρα. 🙂 … Θα προσπαθήσω για το καλύτερο, και επειδή το θέλω πολύ, όλο το σύμπαν θα συνομωτίσει.. Θέλω να ανεβώ και Θεσσαλονίκη στα μέσα του μήνα, και παρόλο που επ’ουδενί δεν έχω το χρόνο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανέβω να τη δω. Κι ας μην προλάβω. Θα προλάβω να τη δω τουλάχιστον! Περνάω καλά, ήρεμα, και δαπανηρά τον τελευταίο καιρό, οπότε πρέπει να κάτσω λίγο μέσα, να μη βγαίνω τα βράδυα, το πολύ-πολύ να πηγαίνω στου κοντού για μπύρα. Θα βγω μία προτελευταία φορά αύριο.
Συνειδητοποίησα πως οι μέρες με τον κοντό είναι μετρημένες πια.. Σε δύο εβδομάδες φεύγω για Θεσσαλονίκη, κι αυτός για Πράγα, οπότε μετά έρχονται Χριστούγεννα, μετά τα Χριστούγεννα είναι η εξεταστική, και μετά είναι η εμβόλιμη εξεταστική, και μετά φεύγω για Ισπανία, και μετά είναι καλοκαίρι όπου ο κοντός πάντα κάθεται λίγο καιρό εδώ, και μετά αν πάνε όλα καλά θα είμαι κάπου εκτός Κρήτης για μεταπτυχιακό. Οπότε, οι μέρες αφθονίας μου με τον κοντό είναι μετρημένες, κι αυτό με έβαλε λιγάκι σε σκέψεις. Οπότε αποφάσισα να είναι ο νονός του παιδιού μου (όταν έρθει η ώρα λέμε), έτσι, για να έχουμε λόγο να βρισκόμαστε. 🙂
Σε άλλη περίπτωση θα σταματούσα εδώ, γιατί έχω βάλει στον εαυτό μου το όριο των 1000ων λέξεων μέχρι να σταματήσω να γράφω ποστ, για να μην κουράζω τους πανέξυπνους και απαιτητικούς αναγνώστες μου, αλλά σήμερα πρόκειται για εξαίρεση. Έκλεισε χρόνο το υπερδημοφιλές μπλογκ μου (χαστούκι παρακαλώ), κι είμαι χαρούμενος. Να κάνω ευχή; Απλώς να συνεχίσω να γράφω. Συνηθίζω ότι ξεκινάω να το παρατάω, όπως συλλογές από τράπουλες ας πούμε που μου μπήκε μία φορά στο μυαλό, ή να ξεκινήσω να καλλιεργώ τοεκπληκτικό ταλέντο μου στη ζωγραφική, ή ακόμα και στο τραγούδι, αλλά όλα αυτά τα παράτησα στη μέση.. 😉 Αλλά το να καλλιεργήσω το υπέροχο ταλέντο μου στη γραφή δεν το παράτησα, και νομίζω ότι αν δεν υπήρχαν τα σχόλια θα το είχα παρατήσει κι αυτό. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως θα σας σκέφτομαι, και όταν έρθει πια το νόμπελ θα σας το αφιερώσω. Γιατί συμβάλλατε! Τα φιλιά μου!
ΥΓ1: Η πρώτη φωτογραφία είναι μία από όλες εσάς που θυμηθήκατε τα πρώτα γεννέθλια του μπλογκ.. Όποια και να είσαι, σε ευχαριστώ.. 🙂
ΥΓ2: Η δεύτερη φωτογραφία είναι άσχετη, αλλά μου αρέσει και θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε στο ποστ. Οπότε την έβαλα εκεί.
ΥΓ3: Παρόλο που δε μου αρέσουν οι πολλές φωτογραφίες σε ένα ποστ, βάζω και μία τρίτη. Η οποία είναι για τα γεννέθλια του θόγια!! Μπορεί να μεγαλώνω, αλλά μην ανησυχείς αναγνώστη μου, η ανωριμότητα, η παιδικότητα, η σπιρτάδα και η ερωτική αρρενωπότητα που με διακρίνουν δεν θα αλλάξουν.. Σμουτς.
Thogias 