Ερώτηση εξεταστικής

«Με ποιο τρόπο μπορεί να προβλεφθεί η αλλαγή στα πρότυπα;»

Δεν ξέραμε την απάντηση, οπότε ρωτήσαμε τον καθηγητή.

Απάντηση:

«Δε μπορεί να προβλεφθεί! Μπαζίνγκα!»

Τζίζους

Έστω

ότι ξεκινάς μόνος σου, από την αρχή, απόλυτα μόνος σου. Η μοναξιά σε έχει καταφάει, δεν υπάρχει κανείς να ανταλλάξεις μία κουβέντα.Θες πολύ να βρεις έναν άνθρωπο να πεις το οτιδήποτε. Κάνεις την πρώτη απόπειρα να επικοινωνήσεις, από το πρώτο περιβάλλον που ξέρεις. Τη σχολή σου, το σχολείο σου, τη δουλειά σου. Γνωρίζεις έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεστε σκέψεις για το αντικείμενο της δουλειάς. Περνάει ο καιρός και η σχέση αυτή δεν εξελίσσεται. Έχεις πλέον έναν άνθρωπο με τον οποίο συζητάς, αλλά οι όροι της γνωριμίας σας έχουν αρχίσει να είναι ανεπαρκείς. Ψάχνεις κάτι παραπάνω, αλλά δεν το βρίσκεις σε αυτόν τον άνθρωπο. Ψάχνεις αλλού. Βγαίνεις με αυτόν, γνωρίζεις κόσμο, πολύ κόσμο. Μιλάς με πολλούς και από την καύλα σου κρατάς με πολλούς από αυτούς επαφή. Για πολύ καιρό βγαίνεις μαζί τους και περνάς καλά. Μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα συνειδητοποιείς ότι κάτι σου λείπει. ΟΚ, βγήκες από τη μοναξιά σου, μπορείς να μιλάς για την εργασία σου, μπορείς να κάνεις και τις πλάκες σου. Αλλά κάτι λείπει. Ψάχνεις για κάτι πιο ουσιαστικό, να καλύψεις κι αυτήν την τρύπα. Από όλους αυτούς που έχεις γνωρίσει από την χρονική στιγμή μηδέν αρκετοί είναι αυτοί που ξέρουν να σου πούνε κάτι παραπάνω από πολλά αστεία. Επικεντώνεσαι σε αυτούς. Το ένα φέρνει το άλλο και τελικά είσαι με μετρημένους ανθρώπους γύρω σου οι οποίοι νιώθεις πως σε γεμίζουν, σε καλύπτουν. Δένεσαι. Τα πράγματα δεν είναι όμως πάντα στο χέρι σου. Συμβαίνει η ζωή και τελικά είσαι με ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων γύρω σου. Ξυπνάς και βρίσκεσαι πάλι στην αρχή. Είσαι μόνος σου, από εκεί που ξεκίνησες. Που έχασες την μπάλα; Ή μήπως δεν την έχασες; Μήπως η μοναξιά είναι επιλογή σου;;;