Σύντομα και γελαστά

Από το τελευταίο ποστ μπήκαν στο μπλογκ 163 άτομα. Άντε, βγάλε 1-2 που μπήκαν από το Καζακστάν (wtf?), άρα 160.

Από τον Ιανουάριο η ζωή μου άλλαξε άρδην. Είμαι εκπαιδευόμενος copywriter με όνειρο να αλλάξω καριέρα και να γίνω mad man μίας διαφημιστικής που θα πληρώνει όσο όσο για να σκέφτομαι όπως σκέφτομαι. Σε έξι μήνες μπορεί να είμαι κι εγώ στην Αθήνα, να αγχώνομαι μαζί σας για το μετρό, να μην βρίσκω ένα πάρκο να βγάλω βόλτα το σκύλο, να δουλεύω κι εγώ 12ωρα, να μην έχω χρόνο για τίποτα άλλο πέρα από τις διαφημίσεις που θα αλλάξουν τον κόσμο.

Αυτό όμως δεν είναι το θέμα αυτού του ποστ. Το είπα απλώς για να ενημερώσω τον μοναδικό ίσως επισκέπτη αυτού του ανάρπαστου μπλογκ.

Στα άλλα νέα της ημέρας, πριν δύο εβδομάδες έμαθα ότι η ζαργάνα μου είναι έγκυος. Κι όχι μόνο αυτό! Μετά από 3 μέρες έμαθα ότι η ζαργάνα θα αποβάλλει.

Κι έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω: 160 μαλάκες που μπήκαν εδώ μέσα και διάβασαν το πλάνο μου να κάνω παιδί, γιατί κανείς δε μπήκε στον κόπο να μου μιλήσει για την χοριακή; Θεε μου τι θρίλερ ήταν αυτό?! Θα διπλασιαστεί η χοριακή; Θα αυξηθεί λιγότερο; Περισσότερο; Πως είναι η χοριακή;

Κάθε μέρα το πιτσιποπάκι μου έδινε αίμα για χοριακή, ώστε να δούμε την πρόοδο της ορμόνης, κι εγώ της έλεγα «βάλε τα δυνατά σου! Αν δεν διπλασιαστεί ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να γυρίσεις σπίτι». Tough Love. Ήλπιζα πως έτσι θα την κάνω να προσπαθήσει να αυξήσει την ορμόνη, αλλά δεν τα κατάφερε. Κι έτσι, λίγες μέρες μετά μάθαμε ότι το μικρούλι δεν έχει ελπίδες, κι ότι θα εγκαταλείψει τον μάταιο ετούτο κόσμο πριν καν τον δει.

Το πενθήσαμε όπως άρμοζε. Κλειστήκαμε στο σπίτι, κατεβάσαμε πατζούρια, «δεν ήθελ’ άνθρωπο να δει». Κουβέντα στην κουβέντα, το εμπεδώσαμε το νέο κι έτσι είμαστε καλύτερα. Της έδωσα βέβαια να καταλάβει ότι ήταν ξεκάθαρα δικό της λάθος κι ότι αυτή φταίει αποκλειστικά, και αυτή το πήρε γι’ αστείο και γελούσε, θεέ μου πόσο γελούσε! Και κάπως έτσι, με γέλιο, ξεκινάμε πάλι από το μηδέν.

Βασικά, ξεκινάμε υπό το μηδέν, μιας και αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ακόμα δεν έχει έρθει η αποβολή και περιμένουμε. Η ζαργάνα μου είναι έγκυος χωρίς να είναι έγκυος, όμως το διαχειριζόμαστε -νομίζω- μια χαρά. Απλώς η άγνοιά μας για τα θέματα της εγκυμοσύνης ήταν μνημειώδης! Χοριακή. Εξωμήτρια. Βιοχημική. Παλίνδρομη. Όλα αυτά μας κατέκλυσαν μέσα σε 3 μέρες!

Όσο το συζητούσαμε με άλλους, μεγαλύτερους ή μικρότερους, βλέπαμε ότι σχεδόν κάθε ζευγάρι είχε περάσει κάτι αντίστοιχο. Τι ταμπού είναι αυτό; Βαγγελίστρα μου! Επιπλέον, κάναμε το τεράστιο λάθος και μπήκαμε στο ίντερνετ να διαβάσουμε, για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε τι μας συμβαίνει και τι σημαίνει χαμηλή χοριακή και μπλα μπλα. Και πέσαμε πάνω σε εμπειρίες άλλων γυναικών, που ένιωθες τον πόνο τους με έναν κάπως άβολο τρόπο. Για παράδειγμα μία κοπέλα έγραφε κάτι του τύπου «ΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααα δεν ανέβηκε η χοριακή σβήνω πεθαίνω». Οκ, ίσως λίγο drama queen, εξωτερικεύει τον πόνο της, I am not judging. Όμως συνετίσου κουκλίτσα μου, εντάξει, συμβαίνουν αυτά. Άλλη: «Κορίτσια όταν η χοριακή μειώνεται, σημαίνει ότι πάει καλά;». Ε όχι μωρή φακλάνα, διάβασε λίγο περισσότερο να δεις ότι δεν είναι καλά νεά! «Κορίτσια εχτές έκανα σεξ και σήμερα νιώθω κάτι πονάκια χαμηλά αριστερά δεξιά πάνω όλο ευθεία και εκεί θα δεις ένα φανάρι. Στρίψε δεξία και θα βγεις στην εθνική για Ρέθυμνο».

Μμμμμάλιστα. Πέρα από όσα μάθαμε από την εμπειρία μας, επιβεβαιώσαμε το ότι δεν πρέπει ποτέ να μπαίνεις στο ίντερνετ για ιατρικούς λόγους.

Ας είναι. Αυτά τα νέα του τελευταίου 4 μήνου. Ελπίζω εσύ τουλάχιστον να είσαι καλύτερα. Εις το επανιδείν!

Νέο ξεκίνημα

Πάντα ήμουν αναβλητικός. Ενθουσιώδης και αναβλητικός. Ενθουσιώδης, αναβλητικός, και έχανα εύκολα το ενδιαφέρον μου. Έτσι, ενώ όλη μου η ύπαρξη ενθουσιάζεται με μία νέα ιδέα, την αναβάλλω γιατί θέλει κόπο η υλοποίησή της. Όταν τελικά το παίρνω απόφαση, όλη μου η ύπαρξη αφιερώνεται στην υλοποίηση. Κι όταν πια δω ότι μπορώ να το υλοποιήσω μια χαρά, και δεν υπάρχει πια καμία πρόκληση, τα παρατάω.

Αυτό το μπλογκ βέβαια δεν ήταν ένα από αυτά τα πράγματα. Το ξεκίνησα χωρίς να με ενθουσιάσει απαραίτητα, και σίγουρα χωρίς να αφιερώσω όλη μου την ύπαρξη. Ήταν, για αρκετό καιρό, ένας μοναδικός τρόπος έκφρασης κι έτσι ξέφευγε από το πλαίσιο της νέας ιδέας. Η αφορμή ήταν η φύση της σχέσης μου με την ζαργάνα, η οποία άλλαζε και από το φάσμα της φιλίας μπήκε στο φάσμα του αυτισμού του έρωτα. Τι καλύτερη αφορμή για να ξεκινήσεις ένα μπλογκ;

Τότε, το 2007, η κοινότητα του blogging ήταν ακόμα δυνατή. Κι ήταν αυτή η κοινότητα, που πυροδοτούσε παραπάνω κείμενα. Το 2008-2009 εξαφανίστηκαν όλοι, κι έτσι αναρωτήθηκα αν γράφω για τους άλλους ή για μένα. Σε κάθε περίπτωση, σταμάτησα να γράφω μιας και χάθηκε ένα από τα κίνητρα (η κοινότητα). Άρχισαν όλοι να γράφουν για επικαιρότητα ή συνταγές. Λες και δεν είχαν ζωή πια. Λες και το φαί και τα νέα της ημέρας καθορίζουν τη ζωή τους.

Οκ, εντάξει, την καθορίζουν. Το φαγητό είναι λαγνεία, το κατανοώ. Αλλά που πήγαν όλοι αυτοί που έγραφαν για τη ζωή τους; Τι τους συνέβη; Τα έλυσαν όλα; Βρήκαν τις απαντήσεις τους; Δεν έχουν άλλους προβληματισμούς; Και δεν τους συμβαίνει πια τίποτα άξιο αναφοράς; Ήταν το τέλος μίας εποχής λοιπόν.

Πέρασαν τα χρόνια κι εγώ εξακολούθησα να γράφω, ιδιωτικά πια. Έγραψα 5-6 κείμενα για κάποιους άλλους, που μπορείς να τα βρείς στο frapress. Δεν έχει σημασία βέβαια, μιας και εγώ για μένα σταμάτησα να γράφω δημοσίως.

Οπότε, μιας και η κοινότητα του blogging σταμάτησε, και σιγά σιγά ανεβαίνει η κοινότητα του Vlogging, αποφάσισα να κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Να μεταφερθώ στο youtube και να ξεδιπλώσω την τεράστια προσωπικότητά μου ΚΑΙ σε βίντεο. Η αφορμή;

Αυτή τη φορά η αφορμή είναι ένα παιδί. Το δικό μου παιδί. Δεν έχει έρθει ακόμα. Κάποια μέρα θα έρθει όμως, θέλω να ελπίζω. Αλλά σε αυτό θα απευθύνομαι. Με χιούμορ και με λίγο συναίσθημα για να ανταποκριθεί ο μέσος θεατής, που την θέλει την κλάψα του.

Ποιος να το περίμενε, πριν 10 χρόνια ξεκίνησα αυτό το μπλογκ ως φοιτητής, καψούρης με την φίλη μου, και τώρα σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα vlog για/προς το παιδί μου μαζί της (ας ελπίσουμε ότι θα είμαστε αρκετά τυχεροί για να το αποκτήσουμε). Πολύ περίεργο.

Αυτό εδώ το μπλογκ βέβαια, θα παραμείνει. Ακόμα και με ένα ποστ το χρόνο. Όταν τα κείμενά σου δεν τα διαβάζει κανείς, you might as well do that in public. Οπότε, δημοσίως πια, τα κείμενά μου θα τα διαβάζω μόνο εγώ!

In good times and in bad

Επιστρέφω μετά από ενάμιση χρόνο, για να μιλήσω κάπου. Όλο αυτό το διάστημα γράφω κάπου αλλού, έχω γίνει φίρμα και μοιράζω αυτόγραφα. Παρόλα αυτά, δε νιώθω τόσο ο εαυτός μου όταν γράφω εκεί οπότε είπα να θυμηθώ από που ξεκίνησα, κι έτσι βρέθηκα ξανά στην παλιά μου γειτονιά. Η ζωή μου πήρε την ανιούσα έκτοτε.

Λίγο μετά το τελευταίο ποστ, το Νοέμβριο του 2013 αρχίσαμε να ψάχνουμε σπίτι με τη ζαργάνα για να συγκατοικήσουμε. Το βρήκαμε σε δύο εβδομάδες και το ’13 περάσαμε τα πρώτα μας χριστούγεννα στο βασίλειό μας των 50 τετραγωνικών. Όλα τέλεια με τη συγκατοίκηση και τη Νέλλη, την υπερκοινωνική μας σκύλα. Το σπίτι, αν και μικρό, είναι κοντά στο κέντρο αλλά περιτριγυρισμένο από δέντα και εξοχή, ευήλιο, με ωραία θέα και ελάχιστες ντουλάπες. Η ζαργάνα αποδεικνύεται ταλέντο στη μαγειρική και εγώ ταλέντο στο κάθισμα στον καναπέ. Βόλτα το σκύλο 2-3 φορές τη μέρα, εβδομαδιαίες έξοδοι, η ζωή κυλάει ωραία μέσα στο πρώτο εξάμηνο. Ωραίες γεύσεις, ωραίες μυρωδιές, λουλούδια έκπληξη, πολλά βιβλία στη βεράντα…

Τόσο ωραία περνούσαμε στη συγκατοίκηση που αποφάσισα να της κάνω πρόταση γάμου. Την πήγα στον άγιο νικόλαο, της είπα να βουτήξει, ακολούθησα εγώ με το δαχτυλίδι που είχα αγοράσει 2 βδομάδες πριν περασμένο στο δάχτυλό μου, αναδύθηκα με ανιστόρητη ομορφιά και της πέταξα την ερώτηση. Και απαντάει η γλυκιά μου «μα τι έχεις πάθει και με ρωτάς συνέχεια»; Μην τα πολυλογώ, είπε ναι (σιγά την έκπληξη) και περάσαμε ένα διήμερο ονειρεμένο. Πήραμε τους φίλους μας τηλέφωνο, πήραμε τους γονείς μας, χαρά παντού, όλος ο άγιος νικόλαος χαιρόταν.

Τον Οκτώβρη του ’14 αποφασίσαμε να παντρευτούμε τον Ιούλιο του 2015, κλείσαμε μπάντες, κλείσαμε κέντρα κι εκκλησίες, το ψάξιμο πήγαινε καλα, μέχρι που μας άφησε ένας θείος, παραμονή πρωτοχρονιάς. Περνάει ο καιρός και μας αφήνει κι άλλος θείος. Και πριν 4 μέρες «έφυγε» και η μαμά της, μία υπέροχη γυναίκα, βγαλμένη από άλλη εποχή. Η κυρία Ελένη.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, που συγκατοικώ με τη ζαργάνα, το μπαμπά και τον αδερφό της, απλώς συμπαραστέκομαι και προσπαθώ να τους κάνω να ξεχαστούν. Η ζαργάνα μου είναι χάλια και εγώ ανήμπορος να την κάνω να ξεχαστεί. Πετάει ατάκες που μου παγώνουν το αίμα, αν και να σου πω την αλήθεια, πρέπει να το περιμένει κανείς αυτό από έναν άνθρωπο που πενθεί. Το οικογενειακό τους σπίτι είναι άνω κάτω, είναι παραγεμισμένο από πράγματα που άρεσαν στη μαμά. Της είχε πάρει κάποτε ένα μαγνητάκι ψυγείου η ζαργάνα, που έγραφε κάτι του στυλ «όποτε σου λείπω να σκέφτεσαι…». Η κεντρική ιδέα ήταν να βάλεις κάτω από το μαγνητάκι ένα χαρτάκι που να σου θυμίζει κάτι για τον άνθρωπο που στο έδωσε. Η κυρία Ελένη είχε βάλει ένα χαρτάκι που έγραφε με πελώρια γράμματα τη λέξη «κολλύριο». Δηλαδή, όποτε σου λείπω να σκέφτεσαι ΚΟΛΛΥΡΙΟ. Κι άμα δεν ξεπεράσεις κάποιον έτσι, πως θα τον ξεπεράσεις;

Όταν πηγαίναμε στο γυμνάσιο, είχα κάνει δώρο στη Μαρία μία γιγαντοαφίσα με ένα σκύλο και μία γάτα που κάθονται αντικριστά και κοιτάζονται, και της είχα πει ότι ο σκύλος και καλά είμαι εγώ και η γάτα εσύ. Άρεσε πολύ στη Μαρία, κι έτσι όλα τα σχολικά χρόνια η αφίσα ήταν πάνω από το κρεββάτι της. Στις πρώτες φοιτητικές διακοπές, γυρίζει η ζαργάνα και βρίσκει την αφίσα κομμένη στα δύο. Την είχε σκίσει η κυρία Ελένη επειδή δεν της άρεσε η γάτα, αλλά ο σκύλος ήταν ωραίος, είπε, κι ήθελε να τον κρατήσει. Κι έτσι έμεινε ένας σκύλος να κοιτάζει την έξοδο του δωματίου.

Πάντα όταν με έβλεπε, χάιδευε τα μαλλιά μου και μου έλεγε, Ιωάννη, μην τα κόβεις τα μαλλάκια σου, είναι πολύ ωραία μακρυά. Το κουλό είναι ότι δεν τα είχε δει ποτέ μακρυά, αφού ποτέ δεν τα άφησα. Και πέρυσι το καλοκαίρι, όταν πρωτογνωρίστηκαν τα σόγια μας και δεν ηξερε ακόμα ότι τα ξαδέρφια μου με δουλεύουν αδιαλείπτως, ξεσπάθωσε με έναν ξάδερφο: «Λίγα τα λόγια σου για το Γιάννη μας». Γελάσαμε όλοι γιατί μόνο αυτή δεν είχε αντιληφθεί το κίνητρο του ξαδέρφου, να προκαλέσει γέλιο (εις βάρος μου μεν, καλοπροαίρετα δε).

Κάθε καλοκαίρι κατέβαιναν οι φίλες της ζαργάνας και περνούσαν τις διακοπές τους στην Κρήτη, μαζί μας. Έμεναν πάντα στο σπίτι της ζαργάνας και, όποτε ετοιμαζόντουσαν για βραδινή έξοδο, άπλωναν τα ρούχα τους στο κρεββάτι για να διαλέξουν τι θα βάλουν. Έμπαινε μέσα η υπέροχη κυρία Ελένη, και μέσα σε δύο λεπτά είχε πει τη γνώμη της για όλα τα outfits, με ένα χαμόγελο που απέκλειε οποιοδήποτε κίνητρο κακόπιστου κουτσομπολιού, ή γυναίκας που βγάζει συμπεράσματα γενικότερα. Σαν παιδί: «όχι αυτό μπέτυ μου, αυτό είναι κοντό… και μαρία μου, όχι αυτό, σε παχαίνει πολύ κορίτσι μου.. Κωνσταντίνα μου με τίποτα, δε μου αρέσει καθόλου, βγάλτο αυτό». Έλεγε εξίσου αυθόρμητα και την καλή της γνώμη.

Με είχε πάρει τηλέφωνο πριν κάποιους μήνες να μου πει ότι προσευχόταν μέρα-νύχτα να βρω δουλειά. Μου έλεγε για πολλή ώρα πόσο προσευχόταν, που ένιωσα άβολα, δεν ήξερα αν μου έπιανε απλώς την κουβέντα ή αν ήθελε να με προσηλυτήσει σε κάποια αίρεση. Μετά από κάποια πεντάλεπτα εξιστόρησης προσευχών και αναφοράς στους αγίους, φτάσαμε στο ψητό. Τώρα που εισακούστηκαν οι προσευχές, δεν είναι λίγο «άκομψο» να μην έχουμε μία εικόνα αγίου στο σπίτι; «Και να, έδωσα μία εικόνα στη ζαργάνα και δε θέλει να τη βάλει λέει στο σπίτι σας, αλλά σου λέω αλήθεια, είναι μία πάρα πολύ όμορφη εικόνα. Όχι, όχι, δεν είναι εικόνα! Στολίδι είναι! Πες της βρε Γιάννη να τη βάλετε κάπου… Να, εκεί δίπλα στο παράθυρο στο καθιστικό ο τοίχος έχει ένα καρφί αλλά είναι άδειος, εκεί να τον βάλετε τον άγιο να μην είναι άδειος και ο τοίχος».

Είναι χαζό, και ίσως λίγο άδικο να προσπαθήσεις να χωρέσεις έναν άνθρωπο σε μερικές παραγράφους. Μα δεν το κάνεις γι’ αυτόν, το κάνεις για σένα. Και μιας και αυτό το μπλογκ ανέκαθεν εξυπηρετούσε τις συναιθηματικές μου ανάγκες, είπα να επιστρέψω να αποθέσω κι άλλο ένα κείμενο. Έλεγα πως θα επιστρέφω συχνότερα, αλλά μπα. Μία στο τόσο. Ίσα ίσα για να μην είναι άδειος ο τοίχος.

ΥΓ: Αποτυχημένη η προσπάθεια να κλείσω δακρύβρεχτα με δυνατούς λυγμούς.

ΥΓ2: Τελικά παντρευτήκαμε, περάσαμε τέλεια, ο κοντός ήταν κουμπάρος, είμαστε όλοι στη φωτό, μπορείτε να μας βρείτε όλους στα Χανιά. Το κείμενο είναι γραμμένο από Μάρτιο μέχρι και σήμερα, Οκτώβρη 2015. Το λέω για να καλύψω τα κενά που, αν είσαι έξυπνος, σίγουρα σου άφησα.

Σημειώσεις

Αγόρασα ένα ακόμη τετράδιο πριν τρεις μέρες για να σημειώνω πράγματα που σκέφτομαι.Είναι πολύ σημαντικά αυτά που σκέφτομαι. Είναι τόσο όμορφες ιδέες, μιλάμε για προηγμένη φιλοσοφία. Από την άλλη, σκέφτομαι τόσο σπασμωδικά που δεν προλαβαίνω να αναλύσω τις σκέψεις μου κι έτσι αυτές οι εκλάμψεις σοφίας καταλήγουν στα αζήτητα. Αποφάσισα λοιπόν, για πολλοστή φορά, να πάρω ένα σημειωματάριο και να γράφω τις σκέψεις που θα αλλάξουν τον κόσμο. Στην πράξη, για ακόμα μία φορά, βρήκα κωλύματα. Την πρώτη φορά ήμουν για καφέ με μία παρέα. Κι εκεί που ήμουν το επίκεντρο της παρέας και ταυτόχρονα στο μυαλό μου διαμόρφωνα το δοκίμιο που θα λύσει όλα τα προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων μια για πάντα, έβγαλα το τετράδιο για να σημειώσω την πρόοδό μου, την παγκόσμια πρόοδο της φιλοσοφίας, την σκέψη μου. Οι αντιδράσεις ήταν καταιγιστικές: Τί κάνεις ρε μαλάκα; Τί κάνει αυτός εκεί; Ρε πας καλά; χάιντε χάιντε, την είδες καλλιτέχνης ρε ψωνισμένε; κι άλλες τέτοιες εκδηλώσεις λατρείας. Αντιδρούσε η παρέα που σταμάτησα να είμαι το επίκεντρο. Για να τους κάνω τη χάρη, από εκεί και πέρα σημειώνω κωδικά και σύντομα τις σκέψεις μου, ώστε όταν έρθει η στιγμή να επεκταθώ διηγηματικά, να έχω υλικό. Οπότε σήμερα, που δεν έχει πολλή δουλειά, έπιασα να δω τί έχω γράψει. Είπαμε είναι καινούριο τετράδιο, οπότε στην πρώτη σελίδα έχω σημειώσει 7 μπούλετ πόιντς. Μεστός και περιεκτικός.

«Αρχικά παραγράφων». Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ. Τί εννοούσα; Τί μεγαλειώδη σκέψη να έκανα; Και πώς κατάφερα να την χωρέσω σε δύο μόνο λέξεις; Στο σημείο αυτό να σε ενημερώσω ότι αποφάσισα εκτός από ανερχόμενο ιρεζίσταμπλ διευθυντικό στέλεχος μίας τεράστιας πολυεθνικής με έδρα σε ένα χωριό της Κρήτης, να είμαι και βασανισμένος εκκολαπτόμενος συγγραφέας. Θα είμαι καλλιτέχνης κι ας μου πάνε τα κοστούμια.Το πρωί ο Τσακ Μπας και το βράδυ ο Κούντερα. Στο πιο σέξι.

Πριν δύο μέρες είχα βγει με τη ζαργάνα και τον κοντό. Εκεί που τους συγκλόνιζα με ανεπανάληπτες θεωρίες που πλέον έχω ξεχάσει γιατί δεν τις σημείωσα, ο μπαρτέντερ μας λέει πως είμαστε πολύ ωραίο ζευγάρι με τη ζαργάνα. Μετά από λίγο, ο κοντός και η ζαργάνα πήγαν μαζί τουαλέτα, λογικά για να συζητήσουν πιο ήσυχα αυτά που τους έλεγα νωρίτερα. Είναι λίγο χαζούληδες και θέλουν το χρόνο τους. Χωρίς δεύτερες σκέψεις εγώ συνέχισα να πίνω το ποτό μου, γοητευτικός και μόνος. Πλησιάζει ο μπαρτέντερ και μου λέει «είσαι κύριος. Είσαι πολύ σωστός κύριος» κι εγώ του απάντησα βραχνά «ε, εντάξει, απλώς έχω τακτ». Εγώ κατάλαβα ότι εννοούσε τους ωραίους μου τρόπους με τη ζαργάνα. Συνεχίζει αυτός και μου λέει «είσαι μωβ» και απομακρύνεται. Τον ρώτησα τί εννοεί και μου είπε ότι «είσαι μωβ. Το τελευταίο χρώμα που αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος». Κι ενώ ο κοντός αργότερα μου είπε ότι έπρεπε να απαντήσω «Δε σφάξανε!!! Είμαι καθαρό κοραλλί» ή κάτι σε κοκκαλί, εγώ χάρηκα που μιλούσαμε για μένα με τον μπαρτέντερ. Του είπα «Δεν καταλαβαίνω». Μου είπε λοιπόν να ψάξω κάτι ίντιγκο και τέτοια, αλλά εγώ με μαύρη μαγεία δεν ανακατεύομαι.

Το δεύτερο μπούλετ πόιντ λέει «χαλάρωση και σεξ». Εδώ έχω πρόβλημα. Δεν θυμάμαι πότε το έγραψα, γιατί το έγραψα, τί εννοούσα. Εννοούσα χαλάρωση αντί για σεξ; Σεξ ενώ χαλαρώνω; Χαλαρωτικό σεξ; Για να το σημειώσω εγώ πάει να πει ότι είχα να πω κάτι οικουμενικά πολύ προχωρημένο. Αλλά τί; Κενό. Θα μείνετε όλοι στο σκοτάδι επειδή η παρέα μου παρεξηγήθηκε που έβγαλα σημειωματάριο την ιερή στιγμή του καφέ. Τα παράπονά σας στον κοντό. Τα υπόλοιπα μπούλετς θα τα διαβάσετε στο βιβλίο μου, το οποίο θα αντικαταστήσει την Βίβλο και τον τσελεμεντέ. Κάθε σπίτι, κάθε εκκλησία, κάθε επιβάτης στα ΜΜΕ θα έχει κι από ένα αντίγραφο. Μία νέα σελίδα για την ανθρωπότητα. Στο εξώφυλλο θα είμαι εγώ, με ένα μαύρο ζιβάγκο και ένα στριφτό στο χέρι, ασπρόμαυρη φωτό, απλή και ανεπιτήδευτη. Προσωρινός τίτλος: «Μάθε να σκέφτεσαι. Βλάκα.»

Μεγάλο κεφάλαιο του βιβλίου θα είναι οι ερωτικές σχέσεις. Οι δικές σας ερωτικές σχέσεις. Οι καθημερινές, οι ρεαλιστικές, οι πέρα για πέρα αποτυχημένες σχέσεις σας. Και οι ταραχώδεις σας προσπάθειες να τις φτιάξετε, να συμπλεύσετε με τον σιγκνίφικαντ άδερ σας, να τον αλλάξετε, να τον βαρεθείτε και να τον αντικαταστήσετε. Μία τύπισα στο τουίτερ έγραψε: έρωτας είναι να μη θυμάσαι πως ήταν πριν τον γνωρίσεις. Φτωχό μου κορίτσι. Είσαι μία ακόμη που μπορεί να επωφεληθεί όχι μόνο από το βιβλίο μου, αλλά και από οποιαδήποτε αμερικανική κομεντί. Μυαλό κουκούτσι. Έρωτας είναι να μη θυμάσαι πως ήταν πριν τον γνωρίσεις. Που σημαίνει πως, μη-έρωτας είναι να θυμάσαι πως ήταν πριν τον γνωρίσεις. Ακούς; Θυμάσαι πως ήταν πριν τον γνωρίσεις. Έχουμε μία στόλκερ ανάμεσά μας.

Εννοείται ομορφιά μου πως δεν είναι όλα θέμα λογικής. Σίγουρα όχι της δικής μου λογικής. Γι’ αυτό προσπαθώ να σας εξηγήσω.  Να εξηγήσω εσάς, όχι σε εσάς, πανίβλακα. Αν δεν καταλάβω κάτι δεν μπορεί και να μου αρέσει. Κι έτσι, σε όλες μου τις σχέσεις, προσπαθώ να εκλογικεύσω αντιδράσεις. Κι αν εμένα με βολεύει, δε σημαίνει ότι μπορώ (αν και θα το ήθελα) να το επιβάλλω στους άλλους. Βλέπω όμως γύρω μου το αντίθετο. Κανείς δεν προσπαθεί να καταλάβει κανέναν. Βιαστικές επιλογές και βιαστικά συμπεράσματα. Σαν να αρέσει στον κόσμο να παραπονιέται για τις σχέσεις του, να νιώθει ριγμένος, θιγμένος. Αλλά δε θα σας κουράσω άλλο ομορφιές μου. Κάντε ό,τι θέλετε. Εγώ μόνο θα σας κατακρίνω, τίποτα χειρότερο.

How to get Hired

Μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες, μετά από ένα χρόνο μπροστά από τον υπολογιστή προσπαθώντας να χτίσω ένα ελκυστικό κοινωνικό προφίλ το οποίο θα μαγνητίσει εταιρείες από όλον τον κόσμο, ένας υπέροχος (not!) χρόνος με μοναδική μου παρέα το LinkedIn, το Facebook, την ιστοσελίδα του ΟΑΕΔ (να ‘ναι καλά) και πολυεθνικών εταιρειών, αλλά και υπερπροσπάθεια να μην παραιτηθώ της διαδικασίας και να γίνω αγρότης, βρήκα δουλειά. Ναι, είμαι πλέον εργαζόμενος, εμφανίζομαι στην εταιρεία και είμαι απολύτως απαραίτητος (εδώ ένα τεράστιο ΝΟΤ) στην εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης. Κοινωνικά δίκτυα, ιστοσελίδες εύρεσης εργασίας ακόμα και στις Μαλδίβες, άγνωστοι επικεφαλής ανθρώπινου δυναμικού και το gmail έγιναν οι καλύτεροί μου φίλοι. Βέβαια τώρα ούτε να τη φτύσω την παρέα που έφτιαξα που λέει ο λόγος, αλλά δυστυχώς έτσι ήταν.

Η περίοδος ανεργίας είναι από τις πιο τσάλεντζινγκ που πέρασα ποτέ. Συνειδητοποίησα ότι δεν προσαρμόζομαι εύκολα στις αλλαγές (αν και στο βιογραφικό μου είναι από τα πιο δυνατά μου στοιχεία), η ψυχολογία μου έπιασε πάτο χωρίς διακυμάνσεις, φίλοι και οικογένεια αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν με την υπέροχη και μεθυστική κατάθλιψή μου. Απομονώθηκα αρκετά (αν και το επαγγελματικό μου προφίλ ήταν πάντα up-to-date) ενάντια στις συμβουλές όλων των συμβούλων εργασίας στον κόσμο και τα κατάφερα.

Προφανώς, ότι ισχύει για μένα ισχύει για όλους, οπότε δημοσιεύω αυτή τη συνταγή επιτυχίας για να βρείτε όλοι οι -δυστυχώς- άνεργοι δουλειά.  κατάθλιψη να γίνει η πρώτη σας επιλογή (μη χάσετε χρόνο ελπίζοντας σαν εμένα), κάντε υπομονή και όταν σας δουν σε μία συνέντευξη (την 23η) μέσα στα νεύρα (σε φάση «τί με φωνάξατε να έρθω για συνέντευξη; Αφού το ξέρουμε καλά ότι δε θα με προσλάβετε») θα νιώσουν ότι είστε πολύ κοντά, αλλά όχι ακόμα έτοιμοι για δουλειά. Μετά από το στάδιο του θυμού, θα έρθει η παραίτηση κι έτσι στην ευλογημένη τελευταία συνέντευξη, όταν θα απαντάτε βουρκωμένος στις ηλίθιες ερωτήσεις και δοκιμασίες που σας υποβάλλουν, τότε θα την πάρετε τη θέση!! Θα δουν ότι, ναι, φτάσατε στη σωστή ψυχολογική κατάσταση, ήσασταν τόσο καιρό άνεργος που αν σας προσλάβουν θα κάνετε τα πάντα για να αποδείξετε ότι προτιμάτε να ζήσετε εντός γραφείου.

Η ζωή μου εννοείται βελτιώθηκε άρδην. Η ψυχολογική μου κατάσταση είναι εξαιρετική και ο χρόνος μου.. ο χρόνος υπάρχει αν το θελήσεις. Στο τέλος του χρόνου θα έχω κάνει πολλά από τα ρεζολούσιονς, όπως το να βρω δουλειά. Για να τα βγάλω πέρα χρειάστηκε ένα ισχυρότατο περιβάλλον υποστήριξης, λίγη κορτιζόνη, και πολλές συνεντεύξεις που με έφτασαν στο σημείο να τα χρειαστώ όλα αυτά! Τρομερό;

Νέο ξεκίνημα λοιπόν, με δηλητηριώδη διάθεση για την σημερινή κατάσταση και ακόμα μεγαλύτερη διάθεση για αυτοσαρκασμό. Το χιούμορ σώζει.

Fingers Crossed

Προ πτυχίου, συνήθιζα να πηγαίνω καφέ τα μεσημέρια.Ήταν μία αγαπημένη συνήθεια ανάμεσα στο μεσημεριανό ξύπνημα και το αλκοόλ τα βράδυα. Μερικές φορές μεσολαβούσε και διάβασμα. Μετά πτυχίου, όλες αυτές οι αγαπημένες συνήθειες έχουν αντικατασταθεί από απόρριψη. Αν και βρίσκουμε το βιογραφικό σας δυνατό, δεν μπορούμε να σας περάσουμε στην επόμενη φάση ή Λυπούμαστε βαθύτατα, αλλά άλλοι υποψήφιοι παρουσιάζουν προφίλ που καλύτερα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας. Ή Δυστυχώς δεν σας επιλέξαμε για τη θέση και δε μπορούμε να σας πούμε τους λόγους. Ή σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας στην εταιρεία μας αλλά το ενδιαφέρον δεν είναι αμοιβαίο. Ή, είστε βλάκας και δεν θα βρείτε ποτέ δουλειά. Χαχαχα, ηλίθιε υποψήφιε, όσο και να προσπαθείς δεν πρόκειται να σε πάρει ποτέ κανείς. Θα κρατήσουμε το βιογραφικό σου στη βάση δεδομένων μας για να το κοιτάμε και να γελάμε τις Δευτέρες. Που πας χωρίς προϋπηρεσία ρε Καραμήτροοο;;!!!;! Με εκτίμηση, ο υπεύθυνος προσλήψεων.

Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι άπειρος κι αυτό δε μπορώ να το διαχειριστώ. Οι πιο παραγωγικές μου περίοδοι ήταν όταν ήμουν πιεσμένος από παντού. Μπορεί να είχα ένα τέταρτο ελέυθερο χρόνο αλλά θα φρόντιζα να το γεμίσω με κάτι παραγωγικό. Τώρα δεν έχω καμία όρεξη. Περνάνε οι μέρες και βλέπω πως η ζωή μου δεν μου αρέσει. Ευτυχώς είναι μεταβατική φάση (και με αυτό ολοκληρώθηκε η αισιοδοξία μου αυτήν την περίοδο). Μαγική η ζαργάνα όπως πάντα, τα Χανιά πάντα πανέμορφα, αλλά τίποτα άλλο. Για να γεμίσω τη μέρα μου διαβάζω βιβλία σαν να μην υπάρχει αύριο. Βλέπω ταινίες που έχω ξαναδεί, κάνω σκέψεις που δεν έχω ξανακάνει. Με τον καιρό γίνομαι περισσότερο μισάνθρωπος, η υπομονή μου εξαντλείται με το παραμικρό.

Πριν μερικές μέρες μου έκαναν ένα ψυχολογικό τεστ στο οποίο βρήκαν ότι η σεξουαλική μου ζωή ζητά την προσοχή μου, ότι για κάποιο αρρωστημένο λόγο έχω συνδυάσει την παιδική μου ηλικία με την ζαργάνα μου, ότι η ζωή μου με εκνευρίζει κι ότι ευτυχώς που παραιτήθηκα από την τελευταία μου δουλειά αλλιώς θα χρειαζόμουν ψυχολόγο. 25% επιτυχία το τεστ. Μου είπαν και τον καφέ με 100% επιτυχία: «βλέπω δρόμο».

Βλέπω πολλούς εφιάλτες. Με πήρε η μάνα του κοντού να μου πει πως ο κοντός πέθανε. Όλη τη νύχτα έκλαιγα στο όνειρό μου. Ονειρεύτηκα ότι μου έκαναν δώρο ένα μωρό, κι εγώ το δέχτηκα. Με πήραν τηλέφωνο από μία δουλειά και μου είπαν ότι πέρασα όλες τις φάσεις επιτυχώς και, για να πάρω τη θέση, μένει μία μόνο εύκολη δοκιμασία: να κερδίσω μία παρτίδα μπιρίμπας. Τα φύλλα στη μοιρασιά ήταν χάλια, έχασα τη δουλειά. Σε ένα άλλο με έβαλαν να γράψω ένα διαγώνισμα θρησκευτικών ως στάδιο επιλογής υποψηφίων και έγραψα 13!! Κάτω από το μέσο όρο εννοείται, άρα κόπηκα πάλι. Ονειρεύτηκα ότι πήγα για καφέ με τα φιλαράκια, έπινα καφέ με τον Ρος και τη Φοίβη και μετά πήγαμε και οι 7 μας σε ταβέρνα. Ονειρεύτηκα ότι παντρεύτηκα τη ζαργάνα, η οποία είχε βάψει τα μαλλιά της πλατίνα και είχαμε ήδη 4 παιδιά. Ονειρεύτηκα ότι την απάτησα με την Σερίνα από το γκόσιπ γκερλ, σε ένα άλλο όνειρο. Ευτυχώς που δεν ξέρει ελληνικά ο Ίρβιν Γιαλομ…

‘Ηρθαν οι γιορτές και πέρασαν. Ήταν ομορφα, αν και δεν κατάλαβα πολλά ούτε φέτος. Οι φίλοι μου μου λένε πως έχω κλειστεί στον εαυτό μου και, ενώ διαφωνώ στιγμιαία, μάλλον έχουν δίκιο. Άρχισα να κάνω τα ρεζολούσιονς της νέας χρονιάς. Δεν ήταν πολλά, και το μόνο που υποδεικνύουν είναι ότι έχω αρχίσει να χάνω την γοητευτική μου παιδικότητα. Οπότε τι μένει; Μόνο μία στεγνή και ακαταμάχητη αρρενωπότητα. Περίπου πέντε πρωτοχρονιές τώρα, λέω πως φέτος θα αλλάξω την αναβλητικότητά μου. Θα το πω και φέτος, αρχίζοντας με το να πληρώνω την κλήση που λήγει σε μία εβδομάδα. Πρέπει να γίνω πιο θετικός άνθρωπος, όσο περνάνε τα χρόνια μιζεριάζω και δε μου αρέσει αυτό που πάω να γίνω. Να κάνω εκδρομές με τη ζαργάνα που λυσσάει κάθε σαββατοκύριακο. Αν έχει ένα ελάττωμα είναι αυτό, που θέλει εκδρομές κάθε εβδομάδα. Να αποβάλλω αυτό της το ελάττωμα ή να το αποκτήσω κι εγώ; Το δεύτερο, γιατί είπα πως θέλω να γίνω θετικός άνθρωπος. Ποιος θετικός άνθρωπος βαριέται τις εκδρομές; Να αρχίσω να γίνομαι τσιμπούρι σε νέο κόσμο μπας και με παίρνουν έξω μαζί τους γιατί, από τότε που έφυγε ο κοντός το αγαπημένο μου μπαράκι είναι το σπίτι μου. Να ελαττώσω το κάπνισμα γιατί θα αρχίσω να χρωστάω και στη γιαγιά μου. Η οποία παρεπιμπτόντως, μου έδωσε τριάντα ευρώ τα Χριστούγεννα τονίζοντας «ΔΕΝ έχω πληρωθεί», απλώς γιατί της αρέσει να δημιουργεί ενοχές. Από την άλλη, 26 χρονών μαντράχαλος και παίρνω ακόμα λεφτά από τη γιαγιά μου, μάλλον θα έπρεπε να νιώθω ενοχές. Να συνεχίσω να έχω φωτογένεια (φώτο).

Σε μερικές μέρες έχω τη γιορτή μου και λέω να κλείσω μία ταβέρνα για τους φίλους μου για το βράδυ, να τους πω να πάνε κι εγώ να κάτσω σπίτι. Με τριάντα ευρώ της γιαγιάς ούτε κολοκυθοκεφτέδες δεν παίρνω. Κατέβασα ένα καινούριο σήριαλ χτες το οποίο μου δημιούργησε έντονα την ιδέα πως η ζαργάνα θα πεθάνει. Μιλάμε για πολύ κλάμα στι 5 το πρωί. Καταλαβαίνω πως είναι κουλό, κι αυτό το άγχος θανάτου που έχω πρέπει να το κοιτάξω. Αλλά για να έρθω στα ίσα μου νομίζω πρέπει να βρω δουλειά. Οπότε όλοι εσείς που με διαβάζεις, ευχήσου τα καλύτερα για τον επαγγελματικό μου τομέα γιατί η καλή μου ψυχολογία θα βγαίνει και στο μπλογκ που τόσο σε συναρπάζει.

Καλή χρονιά!

Τώρα αυτό, πώς να σ’το πω;

Γεννήθηκες σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον. Αν έχεις διαβάσει έστω και ελάχιστα οτιδήποτε που έχει να κάνει με ψυχολογία, θα έχεις συνειδητοποιήσει ότι οι γονείς σου σε καταστρέψανε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους.

Μεγαλώνοντας, δέχεσαι πολλά κοινωνικά ερεθίσματα. Τί είναι σωστό να είναι κανείς, πώς πρέπει να εξελίσσεται, πώς πρέπει να είναι μία σχέση. Επειδή ήσουν λίγο διαφορετικος από τους άλλους, λάμβανες περισότερα ερεθίσματα. Από τη μία πλευρά ήταν τα κοινωνικώς αποδεκτά, από την άλλη ήταν αυτά που έβλεπες μέσα στο σπίτι σου. Τις περισσότερες φορες, επειδή ήσουν τυχερός, ήταν αντιφατικά τα ερεθίσματα αυτά. Αλλά επειδή ήσουν άτυχος, ή δεν αγαπήθηκες πολύ από τους γονείς σου, ή αγαπήθηκες πάρα πολύ, ή αγαπήθηκες με τρόπο που δε μπόρεσες να κατανοήσεις ποτέ.. με λίγα λόγια κατέληξες να νιώθεις πως σου λείπει η αγάπη έτσι όπως τη χρειάζεσαι. Αν είσαι άντρας, το οιδιπόδειο σε έχει καταστρέψει. Αν είσαι γυναίκα σε έχει καταστρέψει το σύνδρομο της Ηλέκτρας -νομίζω.

Γίνεσαι ενήλικας, τα λάθη που έκανες στην εφηβεία σου στις σχέσεις είναι φανταχτερά, λίγο ντρέπεσαι, λίγο νιώθεις περήφανος που τα έκανες. Ό,τι και να είναι, ξέρεις ποια ήταν τα λάθη σου. Μεγάλωσες και δεν θα τα ξανακάνεις. Μπαίνεις για πρώτη φορά σε μία νορμάλ ριλέιονσιπ. Οι πατέρες της ψυχολογίας, και ο ψυχολόγος της γειτονιάς (αν ήσουν τυχερός) σε έχουν μάθει πολλά πράγματα, τα οποία ξερνάς με κάθε ευκαιρία για να εμπεδώσουν οι παρευρισκόμενοι την συναισθηματική σου νοημοσύνη. Είναι για σένα το υψηλότερο είδος νοημοσύνης και είσαι τόσο περήφανος που έχεις γίνει τόσο έξυπνος. Αλλά, το έξυπνο πουλί..

Βάζοντας τον εαυτό σου στο μεγεθυντικό φακό βλέπεις μία σαπίλα. Κι όποιος σε ξέρει τη βλέπει κι αυτός. Οι προηγούμενες σχέσεις σου και η σχέση σου με τη μαμά-μπαμπά σε έχει διαμορφώσει, και δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός και δε λύνεις τα θέματα μέσα σου τόσο αυτά επανέρχονται. Η νορμάλ ριλέισονσιπ δεν είναι νορμάλ πια. Αρχικά εκπλήσσεσαι με την τροπή που πήρε. Εγώ, που είμαι τρομερά ευφυής, όπως και να το κάνουμε, το έβλεπα το πράμα. Αν όλες σου οι σχέσεις ακολούθησαν το μοτίβο ο μπαμπάς/μαμά με είχε σε απόσταση, ο/η πρώην δε με αγαπούσε όπως ήθελα.. δεν είναι αναμενόμενο να μη μπορείς να διαχειριστείς μία λόου προφάιλ αγάπη; Και τότε τί κάνεις; Αρχίζεις να βρίσκεις αφορμές, σκαρφίζεσαι δυσκολίες, αναγκάζεις τον άλλον να χάσει το βάθρο πάνω στο οποίο τον είχες βάλει εσύ ο ίδιος στο μυαλό σου. Αποφασίζεις να χωρίσεις, γιατί έτσι έχεις μάθει, δεν αντέχεις, δεν μπορείς να διαχειριστείς τόση συμβατική αγάπη. Είναι πολύ λίγες οι εντάσεις σε σχέση με αυτό που έχεις συνηθίσει. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι συνειδητοποίησες ότι αυτό που ζητάς από τον αλλον είναι να σ’αγαπάει όχι όπως θες, γιατί είσαι τόσο μπερδεμένη που δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος με ποιο τρόπο θες να σ’αγαπούν. Ξέρεις πως πρέπει να σ’αγαπούν, ξέρεις το σωστό τρόπο, αλλά ανταποκρίνεσαι πλέον μόνο στον τρόπο που ξέρεις. Κι αυτός είναι ο αποστασιοποιημένος. Ο τρόπος αυτός απαιτεί από τον αλλον να σε διεκδικεί, μέσα από εντάσεις να αποδεικνυει στιγμιαία την αγάπη του, κι εσύ, σαν να παίρνεις τη δοση σου, μπορείς να αντέξεις με τη χειρονομία αυτή για πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό, μέχρι να τα ξανακάνεις όλα πουτάνα.

Για να γίνει αυτό, προκαλείς χωρισμό, και στο βωμό της συναισθηματικής ειλικρίνειας λές πράγματα ανείπωτα, πληγώνεις αυτόν που αγαπάς, αυτόν που θες να σε διεκδικήσει, του λές πράγματα φρικτά. Τον προκαλείς, του λές πως πρέπει να ξέρει το λόγο που τον χωρίζεις και με αυτόν τον τρόπο εσύ δημιουργείς μία άψογη δικλίδα ασφαλείας. Από τη μία, αν σε διεκδικήσει, ξέρεις πως σ’αγαπάει πολύ. Αν, δε, σε διεκδικήσει με κινηματογραφικό πείσμα, ακόμα καλύτερα. Από την άλλη, αν είναι τελειωτικός ο χωρισμός, επειδή αυτός έμαθε με άλλο τρόπο να αγαπά, με τρόπο που ουδέ μία σχέση έχει με τον δικό σου, αν είναι έτσι λοιπόν, αν σε ξεφτιλίσει επειδή είσαι σκάρτος, εσύ έχεις ήδη τη συνείδησή σου καθαρή, γιατί δεν είπες ψέμματα. Γιατί, είπες την αλήθεια, γιατί ήσουν ειλικρινής και δεν είπες ψέμματα. Μπορεί να τον πλήγωσες τον άλλον, αλλά εσύ στο μυαλό σου είσαι άκρως ηθικός και πιστός στις αρχές σου. Την εξής μία: την ειλικρίνεια.

Κατάφερες λοιπόν να κοροιδέψεις τον άλλον και τον εαυτό σου με εξαιρετική ευκολία. Κι αυτό σε κάνει από τη μία να νιώθεις ένοχος, από την άλλη όμως σε κάνει να νιώθεις ανώτερος, νιώθεις μία μικρή αλαζονεία που μπορείς και χειρίζεσαι τα συναισθήματα των άλλων και τα δικά σου με τόση ευχέρεια. Αυτό δεν είναι άλλωστε η συναισθηματική νοημοσύνη για την οποία καμαρώνεις; Πρέπει να καταλάβεις πως υπάρχει πρόβλημα. Συναισθηματικά είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες και με ειδικές ικανότητες. Συναισθηματικός αυτισμός είναι αυτό. Κι εσύ δεν το ξέρεις. Κι έχει ήδη πάρει σειρά ο επόμενος.

Χακί χρόνο να ‘χεις

Πάει και το χακί, το αφήσαμε πίσω μας, τα καταφέραμε, επιβιώσαμε. Πήρα τα μαθήματά μου από το τεράστιο αυτό σχολείο, θεός να το κάνει.

Η ζαργάνα πάντα εκεί, να υπομένει τις κρισάρες μου και την γκρίνια μου. Ήμουν πολύ γαιδούρι ξέρεις, όταν δεν ήμουν καλά είχα την απαίτηση να με ακούσει, ενώ όταν ήμουν καλά είχα την απαίτηση να γελάει κι αυτή. Έτσι έγινε και τώρα ψάχνω λευκό και μαύρο μάρμαρο να της φτιάξω το δικό της ταζ μαχάλ. Ακόμα κι ένας άνθρωπος σαν εμένα, τέλειος, δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχει εμπνεύσει τόση αγάπη κι έρωτα σε έναν άλλον. Αλλά για να το πάμε και αντίστροφα, σκέψου πόσο γαμάτος είμαι κι εγώ για να μένει ο κόμματος μαζί μου.

Φτάνοντας στο σήμερα, έχω χαρτί απόλυσης φρεσκότατο, αύριο αρχίζω δουλειά. Όλα μου πάνε καλά, αλλά ξέρεις, αν έχεις ανησυχίες γενικώς ως άνθρωπος, θα ανησυχείς παντός καιρού. Οπότε σου παραθέτω τους προβληματισμούς ενός τυχερού ανήσυχου ανθρώπου.

Πάντα στόχος μου ήταν να φύγω από το σπίτι μου, να γίνω άνθρωπος του κόσμου, να δω μέρη και να αποδείξω στον εαυτό μου ότι είμαι για μεγάλα πράγματα στα εξωτερικά. Τώρα, ποιος μου το έβαλε αυτό στο μυαλό είναι καλή απορία, αλλά και να το απαντήσουμε δεν κερδίζουμε κάτι. Από την άλλη, την πόλη μου πάντα τη λάτρευα, και πάντα με έλκυε μία ήρεμη ζωή χωρίς άγχος και λοιπά. Καταλαβαίνεις βλαμμένε μου αναγνώστη πως αυτά τα δύο συγκρούονται, έτσι; Δεν είναι πως τώρα είμαι σε δίλλημα, δεν νιώθω μπερδεμένος. Απλώς χρυσώνω κι εγώ λίγο το χάπι τώρα, για να σιγουρευτώ πως σε μερικά χρόνια δεν θα έχω απωθημένα. Αν είσαι σωστός, θα μου πεις στο σχόλιό σου πως δεν είναι τρόπος αυτός πανάθλιε μπλογκερίστα να μην έχεις απωθημένα. Θα μου πεις πως αν δεν το ζήσεις αυτό που θες, όσο και χρυσό το χάπι, εξίσου τεράστιο το απωθημένο.

Στο στρατό διάβασα 25 βιβλία, μετρημένα. Δεν είχα σκοπό ρε βλαμμένε να διαβάσω τόσα βιβλία, έτυχε να είναι τόσα. Το έψαξα πολύ, μονάχος μου,κυρίως με την παρεα του Γιάλομ, της Μαλβίνας, του Όσκαρ Γουάιλντ και της Τζέην Ώστεν. Έχοντας εννιά μήνες σχεδόν στη διάθεσή μου να φιλοσοφήσω λίγο παραπάνω τί είναι αυτό που θέλω κατέληξα στο εξής.

Όλοι θέλουν να πιστεύουν πως έχουν βρει την άκρη στη ζωή τους, ότι ξέρουν τί είναι αυτό που θέλουν στη ζωή τους. Κι όλοι πλανώνται πλάνη οικτρά, πράγματι, κι εγώ μαζί. Θέλω να πιστεύω πως για να το μάθει κανείς αυτό, πρέπει να το φιλοσοφήσει λίγο το ζήτημα (πολλή φιλοσοφία..), κι αν εγώ αποφάσιζα εγώ να γίνω άνθρωπος καριέρας μάλλον θα είχα διαφορετικό δρόμο επιλέξει. Γιατί, αντί να διαβάζω Μαλβίνα και Γουάιλντ, θα διάβαζα για project management ή φωτοβολταικά. Η επιλογή μου δηλαδή έχει ήδη γίνει.

Πότε σταματάει κανείς να αναρωτιέται «τί θα είχε γίνει αν»; Αυτό είναι που φοβάμαι. Αυτό που φοβούνται άλλοι (για μένα ή γι’ αυτούς; ) είναι ο συμβατικός άνθρωπος που πάει στη δουλεια του με τη γραβάτα του, γυρνάει σπίτι του με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του, παραγωγικότης μηδέν. Ό,τι κράζει ο μπουκόφσκι κι η μαλβίνα και ο όσκαρ μου, αυτό. Είναι το τελευταίο που φοβάμαι. Στα μάτια τους μάλλον έτσι θα γίνω, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει κι έτσι θα έπρεπε να είναι νομίζω. Αν είναι να ζεις αντισυμβατική ζωή από υποχρέωση προς την αντισυμβατικότητα το έχεις χάσει το παιχνίδι, δεν θα είσαι ευτυχισμένος.

Αύριο αρχίζω δουλειά, κι έχω άγχος να αποδείξω την αξία μου. Ποια αξία δηλαδή; Ούτε εγώ δεν την ξέρω. Μάλλον λοιπόν, πρέπει να το παραφράσω. Θέλω να δω ποια είναι η αξία μου, μιας και ούτε εγώ την ξέρω. Κι αν είναι μικρή; Ας μη γελιόμαστε, εγώ είμαι τεράστιος, θα γίνω απολύτως αναγκαίος εκεί μέσα και θα μου πουν απο βδομάδα πως άνοιξε η θέση του υποδιευθυντή, σε παρακαλώ πάρ’ την εσύ, κάνε το ψυχικό.

Όλο κάτι με τρώει και δε με αφήνει να ησυχάσω. Όσο καλά και να μου πάει, πάντα κάτι θα με τρώει. Καταδίκη είναι άξουαλι αυτό το πράμα. Περνάω καλά όμως, το νιώθω πως όλα θα μου πάνε καλά. Φτου κακά στο στόμα μου.

Φουρέιρα και ξερό ψωμί!

 

Ο στρατός αποτελεί το τρισμέγιστο κοινωνικό πείραμα. Είναι τόσες οι παρατηρήσεις που έχω κάνει που θα μπορούσα να γράψω σελίδες ικανες για έκδοση δύο βιβλίων: ένα επιστημονικό για την φθίνουσα πορεία του ανθρώπινου είδους κι ένα αυτοβιογραφικό για το πως σε αλλάζει μία τέτοια εμπειρία. Αλλά, εστιάζοντας στο κοινωνικό της υπόθεσης έχω να πω μερικά πράγματα σε σένα πανίβλακα αναγνώστη.

Η αυξημένη νοημοσύνη μου μου επιτρέπει να σκέφτομαι τα δικά μου αλλά να παρατηρώ ταυτόχρονα τους ανθρώπους γύρω μου. Η κατάσταση εδώ είναι όπως στις γειτονιές των γιαγιάδων μας, όπου αντί του «Τί μαγείρεψε η Μαρίκα σήμερα το μεσημέρι;» επικρατούν ερωτήματα του τύπου «πώς έχει αυτό το πόστο ο Χ;», και «γιατί να έχει έξοδο αυτός;» και τέτοια. Αρχικά, όταν παρουσιάστηκα, είχα την ευλογία να γνωρίσω ντόμπρα άτομα, με τα οποία υπήρχε μία αλληλεγγύη και μία έκδηλη επιθυμία να γνωριστείς με τον άλλον. Εδώ που έχω καταλήξει υπάρχει ένα αγνό συναίσθημα επίδειξης και κουτσομπολιού, όπως αυτό που έχει η Σμαρούλα από το χωριό όταν δημιουργεί το δαντελένιο αριστούργημά της με κίνητρο να νικήσει την ζηλιάρα και κουτσομπόλα γειτόνισα Κρινιώ από απέναντι. Αλλά αυτό που παρατηρώ και με ενοχλεί περισσότερο είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος για τον διπλανό σου. Κοιμόμαστε σε απόσταση <1 μέτρου, τρώμε τα ίδια σκατά στη μάπα, και δεν ξέρεις τίποτα για μένα, και ξέρω τα πάντα για σένα. Μπορεί με αυτόν τον τρόπο να εκδηλώνω την ματαιόδοξη πλευρά μου. Θα περάσω ο σούπερσταρ από το στρατό και θα έχω αγγίξει μόνο μία ψυχή που λέει αυτός που είπε αυτήν την πρόταση. Έχω μάθει τόσα πράγματα για τους περισσότερους, αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μάθει εμένα, πέρα από 1-2 φωτεινά αντιπαραδείγματα. Δεν είναι ότι έχω ανάγκη να με μάθουν, ούτε ότι μου αρέσει η εικόνα του μυστηριώδους φαντάρου. Πολλά κιλά εγωπάθειας στο στρατόπεδο, κι έχω αρχίσει να αποξενώνομαι σιγά σιγά. Μαθαίνω πως όταν πίνουν αναφέρουν το όνομά μου, και το συνοδεύουν με κακές λέξεις. Αυτό το έχω ξαναζήσει, για την ακρίβεια τα σχολικά μου χρόνια τα βίωσα σε τέτοιες συνθήκες και να που τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται.

117 μέρες από τις οποίες κατ’ ελάχιστον οι 44 είναι άδεια. Περνάει ο καιρός και μαζί του περνάει και ο κόσμος. Μου λείπουν οι άνθρωποί μου πολύ, θα ήθελα πολύ να μπορώ να τους λέω καθημερινά τις σκέψεις που κάνω αλλά είναι τόσο μαύρες που αποφασίζω να μην πάρω καν τηλέφωνο. Ο κόσμος έξω συνεχίζει τη ζωή του, η Ε. παντρεύτηκε χτες, σε κάποιους μήνες θα γεννήσει. Η Μ. μόλις χώρισε και σε κάποιους μήνες θα είναι σε ένα νέο ξεκίνημα. Ο θόγια είναι ακόμα σε συναισθηματική νάρκη και δε μπορεί να νιώσει τίποτα από όλα αυτά. Νιώθει μόνο πως σε μερικούς μήνες θα συνεχίσει να μη νιώθει τίποτα.

Από την άλλη, είναι άνθρωποι εδώ που με κάνουν να γελάω (εν αγνοία τους). Από τον στρατιώτη που με ρώτησε αν έχω μηχάνημα φαξ για να του στείλει ο πατέρας του 150 ευρώ (!!!?!?!?!?! WTF) μέχρι την εποπίνα που κάνει 3 ώρες διαλογισμό τη μέρα αλλά τώρα τελευταία έχει φάει «μπλοκαρίσματα ρε γαμώτη». Αλλά τί να σου κάνει ακόμα και η προφανής βλακεία; Κάποια στιγμή τη βαριέσαι κι αυτήν.

Δε μπότομ λάιν που λένε και στην Κρήτη γλυκέ μου αναγνώστη, είναι ότι δεν εκφράζομαι. Η ζαργάνα έχει δει αλλαγές σε μένα, είμαι πιο αμίλητος, είμαι πιο σκεπτικός λέει, αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι στον έλεγχό μου. Αυτά που ξέρω πως νιώθω, σταμάτησα πια να τα εκφράζω, αλλά και όταν τα εκφράζω είναι μια ξύλινη έκφραση που μόνο θυμίζει τον παθιασμένο μου εαυτό. Την ώρα που νιώθω, οι λέξεις δεν φτάνουν από το μυαλό στο στόμα, οπότε καταλήγω να δίνω τις ανέλπιστα ερωτικές απαντήσεις του τύπου «κι εγώ», «κι εμένα», «ε ναι, αφού το ξέρεις». Πόσο ακόμα θα αντέξει η ζαργάνα λοιπόν; Εν τω μεταξύ, όλο αυτό το καταπιεσμένο συναίσθημα με έχει κάνει υπερβολικά ευσυγκίνητο, τόσο που κλαίω κρυφά με λυγμούς με ένα λάθος τηλεφώνημα μίας γριούλας που λέει χρόνια πολλά στον χρηστάκη της στον τηλεφωνητή μου, μέχρι το σκυλάκι που πέθανε έξω από το θάλαμο, μέχρι το σπάνιο «μου λείπεις» που είπα αλλά ο αποδέκτης δεν αντιλήφθηκε την ένταση και την αυθεντικότητά του.

Το μόνο που μου μένει είναι η κλισέ διαγραφή υπηρετίσιμων ημερών, και η Φουρέιρα. Θα επιβιώσω.

Χακί Χριστούγεννα

 

Την τελευταία φορά που πέρασα Χριστούγεννα μακρυά από το σπίτι μου ήταν πριν έξι χρόνια στη Μαδρίτη. Πως θα περάσουν τα Χριστούγεννα μέσα σε ένα ψυχρό αστόλιστο στρατόπεδο; Η καλύτερη περίοδος του χρόνου με βρίσκει να πρωτοκολλώ έγγραφα και παρόλο που οι κλήσεις και τα μηνύματα φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, τελικά αυτό που καταφέρνουν είναι να σε αφήνουν ακόμα πιο μελαγχολικό από ότι σε βρήκαν, παρέα πάντα με τα πρωτόκολλά σου. Αλλά είναι παρηγορητικό να ξέρεις ότι το να πρωτοκολλάς είναι πολύ χρήσιμο και κανένας ντόπιος εποπ δε μπορεί να σε αντικαταστήσει για λίγες μέρες γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολη δουλειά που μόνο εγώ μπορώ να κάνω. Σαρκασμός ήταν αυτό, στόκο. Πάλι καλά που συμπάσχουν κι άλλοι δέκα, και με χαβαλέ σβήνονται μέρες.

As time goes by

Δυόμιση μήνες στο στρατό και μερικές εξόδους μετά με βρίσκουν σε ένα ίντερνετ καφέ να προσπαθώ να περιγράψω όλες τις ανείπωτες σκέψεις που έχω κάνει τόσο καιρό. Η κωδική λέξη φυσικά είναι η «ανείπωτες». Τρομερό αν σκεφτείς πως περιτριγυρίζομαι μονίμως από κόσμο.

Αλλά δεν θα μιλήσω για το στρατό τόσο όσο για οτιδήποτε άλλο. Μάλλον για αυτά που μου έχουν λείψει. Σήμερα ξύπνησα και ήθελα να γυρίσω πλευρό και να δω τη ζαργάνα αλλά αντ’αυτού είδα τα μαύρα σίδερα του κρεββατιού και έναν νεκρό κοριό από χτες. Ήθελα λέει να ξυπνήσουμε, να μου φτιάξει καφέ (έτσι, γιατί ο φαλλοκρατισμός καλά κρατεί), να βάλω μουσική χριστουγεννιάτικη και να περάσω ένα πρωινό όλο έρωτα και χρυσόσκονη. Παρόλα αυτά, ξύπνησα και καθάρισα τουαλέτες και μετά καθάρισα κάτι γραφεία. Μετά το ερωτικό πρωινό φαντάστηκα πως πήρα τη ζαργάνα και πήγαμε σε ένα ταβερνάκι και πίναμε κρασάκι, έπαιζε Χαρούλα και την θάμπωνα με τις θεωρίες που έχω αναπτύξει περί άμυνας και φιλοσοφίας. Στην πραγματικότητα κάθισα σε ένα πέτρινο παγκάκι κάτω από κάτι πεύκα και συνέχισα το βιβλίο «Ο δήμιος του έρωτα» μέχρι να φτάσει η ώρα να φάω στα εστιατόρια. Ήθελα λέει εκεί στο ταβερνάκι να σκάσει κι ο κοντός, να κάνουμε χαβαλέ και να συνεχίσουμε τη φιλοσοφία εκείνη που κάνεις μόνο όταν έχεις πιει τα κρασάκια σου. Και να νυχτώσει και να είμαστε όλοι ακόμα στο ταβερνάκι. Αλλά η νύχτα με βρίσκει σε ένα ίντερνετ καφέ να μιλάω κι ούτε καν να πλησιάζω (χρονικά, χωρικά ή ουσιαστικά) στα σενάρια που ενστικτωδώς πλην αφελώς σχεδίασα. Και έτσι οι μέρες περνούν στην Μυτιλήνη.

Δεν έχω παράπονο από χαβαλέ, ευτυχώς είμαι σε ένα μέρος που η διάθεση για χαβαλέ είναι ακόμη ακμαία. Σε ένα μήνα θα γυρίσω στη μόνιμη μονάδα όπου κυβερνά η μιζέρια, εκείνη που σε παρασέρνει, η μεταδοτικιά. Εκεί να δω τι θα κάνω. Προς το παρόν χαίρομαι τις 30 μέρες αφθονίας μου. Και τις μετράω μία μία, μέχρι τα Χριστούγεννα, σαν τη διαφήμιση των Τζάμπο. 49 μέρες για τα χριστούγεννα και ακούω μονίμως την μπίλι να τραγουδάει τον καιρό που περνάει.

Home Calling

Έπρεπε να συμβεί κάτι μεγάλο για να ξαναμπώ εδώ μέσα να γράψω.

Τους τελευταίους έξι μήνες δεν θα έλεγα πως έχουν γίνει πολλά. Λίγο διάβασμα το οποίο αποδίδει με τρομερά αργούς ρυθμούς. Η γκαντεμιά με τη σχολή θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος. Αν σκεφτείς ότι τον Σεπτέμβρη είχα ένα μάθημα και τη διπλωματική (3 μήνες δουλειά) και με τούτα και με κείνα τελικά  έφτασε αύγουστος χωρίς να έχω παρουσιάσει.. Οι ατυχίες συμπεριλαμβάνουν αλλαγή του κύκλου σπουδών, αλαζονεία και τυπικότητα εμπλεκόμενων καθηγητών και, το πιο τελευταίο ήταν που πέθανε ο πατέρας του υπέυθυνου καθηγητή της διπλωματικής στη φάση της διόρθωσης του τελικού κειμένου με αποτέλεσμα να έχουν περάσει δύο μήνες χωρίς να έχω λάβει ακόμα τις διορθώσεις. Τον Μάιο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι όλα έχουν μπει στο δρόμο τους και μέσα στον Ιούνιο θα έχω τελειώσει μια για πάντα με την ακαδημαϊκή μου καριέρα, διέκοψα την αναβολή του στρατού. Μου είπαν εκεί ότι κατά πάσα πιθανότητα θα μπω τον Νοέμβρη καθώς έχασα την προθεσμία για τον αύγουστο. Το αποτέλεσμα; Μπαίνω σε 20 μέρες φανταράκι χωρίς να έχω τελειώσει την ακαδημαϊκή μου καριέρα, χωρίς να έχω χαρεί όπως θα ήθελα το καλοκαίρι μου, χωρίς να έχω κάνει τα μαγικά ερωτικά διήμερα που ονειρευόμουν τους προηγούμενους 9 μήνες και χωρίς να έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά γενικότερα.

Όντας τρομακτικά ευφυής και συναισθηματικά νοήμων, σε αυτή τη διαδικασία της απώλειας πέρασα από τα στάδια της άρνησης και του θυμού κατ΄ευθείαν στο στάδιο του παζαρέματος νομίζω. Ας δω και λίγο τα θετικά σκέφτηκα. Γιατί υπάρχουν και θετικά, μικρού και μεγάλου βάρους, όπως το γεγονός ότι το χακί είναι το χρώμα μου και πόσο άσχημο μπορεί να είναι κάτι όταν είναι στο χρώμα σου; Πέρα από αυτό, ίσως πράγματι τη χρειάζομαι αυτή την αλλαγή στη ζωή μου γιατί, πραγματικά είχα βαλτώσει τον τελευταίο μήνα. Και δεν λέω, η Ιταλία και η Ελβετία που πήγα τον Ιούλιο ήταν εξαιρετικοί προορισμοί, αλλά γυρνώντας εδώ βρήκα μία πόλη άδεια από παρέες που έκαναν πολλά παραπάνω από το να γεμίζουν ένα καλοκαίρι. Τις τελευταίες δέκα μέρες είμαι κλεισμένος σπίτι μου και βλέπω ξεχασμένες σειρές, η ζαργάνα έχει ένα ωράριο που δεν της αφήνει πολλά περιθώρια να με χώσει για τα καλά στη ζωή της και ο κοντός θα γυρίσει στα μέσα του μήνα. Οπότε.. Η βαλτωμένη ζωή μου χρειάζεται μία αλλαγή και ο στρατός ίσως να είναι αυτό που χρειάζομαι. Από την άλλη, ένας γνωστός μου μου είπε ότι ήταν ένα βήμα πριν την ψυχολογική στήριξη όταν υπηρετούσε γιατί είχε φτάσει λέει στα όριά του με τα ζώα που ήταν μαζί. Η λέξη ζώα λειτουργεί ως κατηγορούμενο στην πρόταση, όχι ως αντικείμενο, υποδεικνύοντας το πνευματικό επίπεδο της πλειοψηφίας που υπηρέτησαν πριν ενάμιση χρόνο στην Κω. Οπότε είναι ότι σου κάτσει λοιπόν. Ελπίζοντας για το καλύτερο για ΄μένα, εσύ αναγνώστη μου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα εννοείται. Γιατί όσο δυσαρεστημένος και να είμαι από το περιβάλλον μου εγώ τη δουλεία μου θα την κάνω σωστά. Α, όλα κι όλα.

Ο στρατός θα μας φέρει πιο κοντά μάλλον ε;

ΥΓ: Στη φώτο έβαλα ένα χακί καπέλο για να ιλουστράρω το γεγονός ότι το χακί είναι το χρώμα μου.

Let’s talk

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ. Και θα έλεγα ψέμματα πως ήταν η δραστήρια ζωή μου που με κρατούσε μακρυά από το ανάρπαστο μπλογκ μου. Αλλά πέρασαν τέσσερις ολάκεροι μήνες και οι μεγαλειώδεις σκέψεις μου πρέπει να εντυπωθούν στο εικονικό χαρτί αν θέλω να αλλάξω τον κόσμο, εσάς δηλαδή, μιας κι έχετε τεράστια περιθώρια βελτίωσης.

Lets talk about jobs. Τα επαγγελματικά για τους Υδροχόους φαίνονται υποσχόμενα για το πρώτο εξάμηνο του 2011, ενώ είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι περισσότεροι άνδρες υδροχόοι θα μπουν στο στρατό μέσα στο 2ο εξάμηνο του 2011. Παλιοί γνώριμοι επιστρέφουν αμετανόητοι και ζήτουλες. Αλλά ως κλασικά υδροχοάκια θα αντιδράσετε σπασμωδικά και κυκλοθυμικά επιτρέποντάς τους επανείσοδο στη ζωή σας. Αν θέλετε τη γνώμη μου, θα κάνετε τραγικό λάθος! Μα καλά, το 2009 δεν σας έμαθε τίποτα; Αδιορθωτοι. Ποτέ δε λέμε ναι σε έκπτωτους αγγέλους, πότε θα το καταλάβω;

Τις προάλλες μιλούσα με τον αδερφό μου για δουλειές γιατί είναι στην πρώτη πρώτη φάση: όχι, δεν προσπαθεί να βρει δουλειά. Προσπαθεί να βρει την προϋπηρεσία για να βρει αργότερα δουλειά. Κοιτάζοντας λοιπόν τις αγγελίες και όντας μηχανικοί, ευχήθηκα να ήμουν ΚΟΠΕΛΑ ΕΜΦΑΝΙΣΙΜΗ αφού έτσι θα είχα άπειρες επιλογές καριέρας. Θα μπορούσα να γίνω σερβιτόρα, ταμείας, να δουλέψω σε τουριστικές επιχειρήσεις, σε κωλόμπαρα αλλά και ως babysitter. Έχω συνειδητοποιήσει πια πως, παρά τα πτυχία, τη δουλειά θα μου τη φάει η καριόλα η εμφανίσιμη.

Lets talk money, biatch. Οι υδροχόοι, όντας αμιγώς πνευματικοί άνθρωποι, δεν λογαριάζετε τα λεφτά. Θα έπρεπε, γιατί αργά ή γρήγορα θα τους χάσετε τους φίλους σας που τα λογαριάζουν.

Lets talk health. Μετά από δυόμιση χρόνια, που διαγνώστηκα λανθασμένα με έμφραγμα ενώ απλώς η καρδιά μου είναι περίπου 5-10 εκατοστά χαμηλότερα από τους θνητούς, επιστρέφω στον τομέα της υγείας να κάνω το τσεκάπ μου. Αυτή τη φορά θα το κάνω καλά. Άρχισα με οδοντίατρο, που είχα να πάω από τα 14 μου. Το αποτέλεσμα; Για τις προσεχείς μέρες μόνο γραπτώς θα επικοινωνώ, έχω κάνει 4 σφραγίσματα και μάλλον θα τερματίσω! Ακολουθεί καθαρισμός και, από ότι φαίνεται, μασέλα. Θα ακολουθήσει καρδιολόγος, παθολόγος (προληπτικοί οι λόγοι), αλλεργιολόγος, οφθαλμίατρος και νευροψυχίατρος. Ω ναι, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσω από τον τελευταίο.

Lets talk. What about? You. No thank you.

Κάτι που φαίνεται να με απασχολεί τον τελευταίο καιρό  είναι αν σημασία έχουν οι σκέψεις ή οι πράξεις. Μπορείς ας πούμε να κάνεις σκοτεινές σκέψεις αλλά όχι σκοτεινές πράξεις. Πράγματα που για ‘σένα είναι φυσιολογικά για τους άλλους είναι ίσως σοκαριστικά. Η αλήθεια είναι πως η συναισθηματική μου νοημοσύνη (μεταξύ άλλων) είναι σαφώς μεγαλύτερη των περισσότερων ανθρώπων κι έτσι έχω μεγαλύτερη επαφή με τα συναισθήματά μου (κάτι που συνεπάγεται πως έχω και συναισθήματα βλάκα). Η αλήθεια είναι πως κανείς δε μπορεί να ελέγξει τις σκέψεις του, οπότε δε μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν που σκέφτηκε κάτι, μπορείς μόνο να τον κατηγορήσεις για κάτι που έκανε. Το λέει και ο Μάρκες, «οι άνθρωποι θα σε θυμούνται για τις πράξεις σου, όχι για τις σκέψεις σου».  Δεδομένου αυτού, οι σκοτεινές σκέψεις είναι αναπόφευκτες, ας το δεχτούμε όλοι να τελειώνουμε.

Ας περάσουμε στη σημασία της -μία λέξη που δεν ξέρω μπαίνει εδώ ακριβώς!-. Είναι γνωστό της πάση πως είμαι εκδικητικός. Είναι γνωστό επειδή εγώ το έθεσα έτσι. Κάποιος που ακούει να λες πως είσαι εκδικητικός, περιμένει έναν άνθρωπο συμβατικά εκδικητικό με όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που συνοδεύουν την εκδίκηση. Έχει διαφορά όμως να είσαι εκδικητικός, δηλαδή να θες να πάρεις εκδίκηση, προσωπικά, και άλλο να ελπίζεις σε μία,»ηθική δικαίωση» ας το ονομάσω. Με λίγα λόγια, σου κάνει κάποιος μία μαλακία, και εσύ είσαι κιουρία και δεν του λες τίποτα και δεν ξεσπάς.. Ε! Δεν ελπίζεις ότι ο χρόνος θα σε δικαιώσει; (μία από τις σκοτεινές σκέψεις είναι αυτή).Συνδέοντας λοιπόν το θέμα των σκοτεινών σκέψεων και αυτού που αναλύω τώρα: όταν οι άλλοι πλέον σε έχουν στο μυαλό τους ως εκδικητικό και παράλληλα εκφράζεις μία σκοτεινή σου σκέψη, στο μυαλό τους τα δύο ταυτίζονται και καταλήγεις ώς ένας άνθρωπος με άσχημα χαρακτηριστικά, ή τουλάχιστον με τα περισσότερα άσχημα χαρακτηριστικά.

Το ότι αποζητάς εκδίκηση με την καρμική έννοια, δεν σε κάνει συμβατικά εκδικητικό, ότι δηλαδή θα προσπαθήσεις να εκδικηθείς τον άλλον, να τον πληγώσεις όπως σου έκανε. Ζητάς μία ηθική δικαίωση πως ο άνθρωπος που σου φέρθηκε σκάρτα κάποια στιγμή θα ζήσει κάτι αντίστοιχο, ή ότι θα μετανοήσει για τη συμπεριφορά του. Είναι μία φυσιολογική σκέψη από έναν πληγωμένο άνθρωπο να σκεφτεί έτσι, τουλάχιστον για έναν άνθρωπο που δεν είναι κινηματογραφικά δυνατός και μοιραίος για να ξεπερνάει καταστάσεις με ένα κλείσιμο του ματιού. Ελπίζω να κατάλαβες τον πολύπλοκο συνειρμό μου. Σου ανέλυσα τον πιο πρόσφατο προβληματισμό μου για να σε προβληματίσω. Εγώ το έλυσα κι αυτό, συνειδητοποιώντας πόσο υπέροχος άνθρωπος είμαι και σε επαφή με τα τσάκρα μου και το κέντρο μου. Αντλώ και εκπέμπω θετική ενέργεια, εκτός από τις φορές που δεν συμπαθώ κάποιον, δηλαδή το 80% των ανθρώπων που ξέρω. Γιατί, βλέπεις, η τεράστια συναισθηματική νοημοσύνη πάει πακέτο με το να καταλαβαίνεις και τα συναισθήματα του άλλου, και σπάνια ενθουσιάζομαι με αυτό που βλέπω. Ας είναι. Αρκετά είπα για τους άλλους. Από δω και περα θα μιλάω μόνο για μένα.

Ready for the fall

Ο κοντός πήρε πτυχίο, κάναμε καινούριες αισθησιακότατες γνωριμίες και η ζωή συνεχίζεται απρόβλεπτη όπως πάντα. Έτοιμος για το φθινόπωρο που ήδη μπήκε, κι έτοιμος για την επικείμενη ψυχολογική μου κατάπτωση λόγω γεγονοτων που θα αναλύσω σε μία, ελπίζω, φαντασμαγορική 4η σεζόν.

Συμβουλές:

Μέχρι πρότινος πίστευα ότι οι συμβουλές είναι το πλέον άχρηστο πράγμα όταν αφορά αισθηματικά ζητήματα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει ακολουθήσει τις συμβουλές που ακούει, ούτε καν τις δικές μου οι οποίες βασίζονται σε μαθηματικά πρότυπα και μοτίβα τα οποία είναι αλάνθαστα. Λένε ψέμματα οι αριθμοί; Δεν νομίζω. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι άχρηστες οι συμβουλές, αλλά υπάρχει μία μικρή αμφιβολία μετά από συζήτηση με τη ζαργάνα. Όταν κάποιος έρχεται λοιπόν και σου ζητάει συμβουλή σε ένα περίπλοκο αισθηματικό ζήτημα από ότι κατάλαβα υπάρχουν δύο τεινά: Α) Να του πεις την άποψή σου με βάση το δικό σου μυαλό, να του πεις τι να κάνει, τί χειρίζεται λάθος, πως θα καταφέρει κατά τη γνώμη σου να διεκδικήσει σωστά αυτό που θέλει. Β) Το λάθος τεινό.

Πλακίτσα. Το Β) είναι λέει να προσπαθήσεις να καταλάβεις τον τρόπο που σκέφτεται ο άλλος και να του πρότείνεις λύσεις οι οποίες ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία του και την προσωπικότητά του. Αντίλογος: Γιατί να έρθει κάποιος να σε ρωτήσει κάτι το οποίο θα μπορούσε να σκεφτεί και μόνος του; Και αν τελικά του προτείνεις κάτι που δεν το έχει σκεφτεί μόνος του, μήπως είναι λίγο χαζούλης;

Λύθηκε λοιπόν κι αυτό. Οι συμβουλές, όπως απέδειξα, σε αισθηματικά ζητήματα δεν έχουν νόημα, παρά μόνο αν ακολουθείς αυτά που σε συμβουλεύω εγώ. Αναγνώστη, έχεις ένα πρόβλημα που σε ταλανίζει εδώ και 4 μέρες, από τότε που της μίλησες στην τουαλέτα του μπαρ ενώ είχες πιει τον άμπακο και δεν ξέρεις πως να τα μπαλώσεις; Νόμιζες ότι σε κεράτωσε και για να εκδικηθείς κεράτωσες κι εσύ, αλλά τελικά δεν σε κεράτωσε και δεν ξέρεις πως να τα μπαλώσεις; Ο θόγιας και οι πολίτιμοι συνεργάτες του θα σε καταπιέσουν να ακούσεις τη συμβουλή τους μέχρις ώτου τα μπαλώσεις.

Πίπολ:

Οι άνθρωποι είστε περίπλοκα όντα, με αρκετά χαμηλή νοημοσύνη για να καταλάβετε τί θέλετε εγκαίρως. Οπότε, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και τους γύρω σας και κάντε μία εσωτερική αναζήτηση. Τί σας γεμίζει; Τί ζητάς από τους φίλους σου για παράδειγμα; Θέλεις να είναι έξυπνοι, για να μπορείς να πεις μια κουβέντα παραπάνω; Θέλεις να είναι καλοί για να μπορείς να στηρίζεσαι σε αυτούς; Θέλεις να έχουν λεφτά για να σου δίνουν; Αμάξι για να σε μεταφέρουν στη δουλειά σου; Αστείοι για να σε κάνουν να ξεχνιέσαι από τις αισθηματικές σου υποθέσεις που πρέπει να μπαλώσεις; Είναι καιρός να καταλάβεις ότι το μόνο απαραίτητο είναι να είναι καλά παιδιά, με νορμάλ νοημοσύνη. Αυτά.

Σχέσεις:

Έχεις μία σχέση η οποία αντιμετωπίζει προβλήματα; Η λύση είναι μονάχα μία. Συζήτα το. Αν δεν θέλεις να το συζητήσεις για κάθε λογής δικαιολογία που έχεις στο μυαλό σου, τότε δεν είσαι έτοιμος για σχέση. Εάν το έχεις προσπαθήσει και δεν είδες φως, τότε η σχέση δεν είναι έτοιμη ή ο «έτσι» σου για τη σχέση αυτή. Να είσαι ειλικρινής και να έχεις υπομονή. Και να διεκδικείς. Αυτά.

Νομίζω ότι τώρα, αφού έβαλα τη ζωή σας σε τάξη, μπορώ να κοιμηθώ. Καλό βράδυ!

ΥΓ: Έτσι τα λέγαμε με τη ζαργάνα και την είχε συνεπάρει ο λόγος μου και η αυτοπραγμάτωσή μου που τα είχε χάσει, όταν ο κοντός μας τράβηξε φωτογραφία.

 

 

Julyz

Ιούλιος 2003

Μετά από 6μιση μήνες ταραχώδους και παθιασμένης σχέσης μαθαίνω ότι το πουτανάκι με κεράτωσε. Βρε ουστ, τηλέφωνο και τέλος. Μετά από μία εβδομάδα με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι θέλει πίσω το δαχτυλίδι που μου είχε κάνει δώρο γιατί ήταν λέει δώρο από τη μητέρα της.

Ιούλιος 2006

Φοιτητής. Τελειώνουν οι διακοπές στην Πρέβεζα, μία θυελλώδης σχέση βρίσκεται στο τέλος της και κατεβαίνουμε με κάτι πορτογαλίδες Χανιά. Οι πορτογαλίδες στην πραγματικότητα ήταν παρέα από εράσμους αλλά εσύ έχε στο μυαλό σου ότι τις γνωρίσαμε, τις συγκλονίσαμε και είπαν να μας ακολουθήσουν με τον κοντό στο μακρινό μας ταξίδι για την Κρήτη. Στο καράβι βρίσκεται και το αντικείμενο του πόθου μου η οποία δεν είχε καταλάβει καν ότι φερόταν σαν βλάκας και ήμουν στα όρια να την χωρίσω. Ας είναι. Περάσαμε 20 μέρες όλο τρέλα, κατά τις οποίες συνειδητοποίησα την απώλεια οποιασδήποτε συνεννόησης και επικοινωνίας. Προσπαθούσε να με πείσει ότι ο Φλωρινιώτης είναι θεός. Αλλά είχε μεγάλα βυζιά οπότε βρισκόμουν σε δίλλημα. Μετά έφυγε και δεν την ξαναείδα. Τον ίδιο μήνα με πήρε τηλέφωνο η τύπισα του Ιουλίου 2003 να μου ζητήσει ένα λεύκωμα το οποίο λεει είχε ξεμείνει στα χέρια μου από την τρίτη λυκείου. Ξαναβρεθήκαμε να της το δώσω και όταν με είδε έπαθε κοκομπλόκο με τους κοιλιακούς μου και τα πρασινοκαφέ μου μάτια. Συγνώμη μου ζήτησε για την τότε συμπεριφορά της.. Ανώτερος εγώ, εννοείται λέω, περασμένα ξεχασμένα. Ποιος χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο τώρα, μπίατς;;;

Ιούλιος 2010

Κατεβαίνει η ζαργάνα μόνιμα, οπότε τέλος η απόσταση. Επιτέλους θα έχουμε χρόνο να κάνουμε αυτά που ποτέ δε μπορούσαμε, όπως να πηγαίνουμε στη λαϊκή και να μάθουμε ρούμπα, να είμαι μπροστά την ώρα που θα δοκιμάζει κινέζικο για πρώτη φορά και να βρούμε μία όμορφη κρητικιά για τρίο. Θα πάμε στη συναυλία της Αλεξίου και του Μαραβέγια.

Το πρόγραμμά μου καθημερινά περιλαμβάνει μπάνιο, όπου συνειδητοποιώ κάθε χρόνο και εντονότερα πως το τριχωτό πρότυπο άντρα εξαφανίζεται πανηγυρικά και ότι οι συζητήσεις μεταξύ αντρών είναι πια πολύ πιο ουσιαστικές. Εχθές, ενώ ένας 25-27 χρονών άλειφε με baby oil το άτριχο κορμί του (φουλ έξτρα άτριχο) με το μαγιώ ανεβασμένο στον αφαλό για να χτυπάει ο ήλιος τα πόδια του, έλεγε στο φίλο του: «Εμείς ρε συ στα δεκαοχτώ μας ήμασταν πολύ πιο προσγειωμένοι..». Η νέα γενιά των αντρών, την οποία και εκπροσωπώ επάξια, εξελίσσεται λαμπρά.

Ενημερώθηκα για το νέο trend πως υπάρχει παγωτό με γεύση τζατζίκι και αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια.

Τώρα τελευταία που άρχισα πάλι να κυκλοφορώ βλέπω πως δεν έχω χάσει το τατσ μου, μιας και παλιές και νέες γνωστές μού λένε πως περπατάω σαν μοντέλο, θα μπορούσαν να με αναγνωρίσουν από μακρυά, ότι έχουν ακόμα κρεμασμένη την αφίσα με μένα στο προσκεφάλι του κρεββατιού κι ότι όποτε τρώνε φράουλες με θυμούνται. Είναι όμορφο να ξέρεις ότι έχεις συγκινήσει μερικούς ανθρώπους.

Οι καινούριες μου θεωρίες περιλαμβάνουν πάρα πολύ την συναισθηματική νοημοσύνη και το πώς η έλλειψή της επηρεάζει τους πάντες. Είναι ακριβώς σαν την νοημοσύνη, όλοι νομίζουν πως έχουν υπεραρκετή, αλλά εσύ ως πιο ανεπτυγμένος θέλεις να τους τρίψεις το συνονθύλευμα συναισθημάτων σου στα μούτρα μπας και το καταλάβουν. Γενικά νομίζω πως έχω κλείσει τόσο ως άντρας όσο και ως άνθρωπος, οπότε από τούδε και στο εξής δεν θα γράφω για προβληματισμούς μου, μιας και τους έχω λύσει. Απλώς θα σας ανακοινώνω τρόπους αντιμετώπισης. Κάτι σαν τον προσωπικό σας γκουρού. Άντε πάλι τυχεροί!

Ιούλιος 2017

Το μπλογκ μου έχει μεταφραστεί σε 39 γλώσσες, θα έχει γίνει ταινία με τον στραφταλίζοντα Ρόμπερτ Πάτισον καθαρά λόγω ομοιότητας. Η ζαργάνα (μμμ… Νάταλι Πόρτμαν) θα είναι μονίμως στο σπίτι να μαγειρεύει και να καθαρίζει μη μπορώντας να καταλάβει πως, με ποιον τρόπο κατάφερε να τυλίξει ένα κελεπούρι σαν κι εμένα, τη στιγμή που εγώ την απατάω με την τύπισα του Ιουλίου 2003 (βλέπε φώτο).