There’s no «i» in team

Εχθές έγραψα ένα ποστ περίπου 1500 λέξεις. Ήμουν μεθυσμένος. Έχω φτάσει στα όριά μου, και το κακό είναι πως την πληρώνει η ζαργάνα. Τώρα που θα κατέβει θα την κάνω να με ερωτευτεί από την αρχή! Τί ταβέρνες με ζωντανή μουσική θες, τί ζεϊμπέκικα αφιερωμένα, σεξ σε δημόσιους χώρους, εκδρομές σ’όλη την Κρήτη. Και σαφώς οι ντελικάτοι κοιλιακοί μου. Αλλά αυτά δε χρειάζεται να το σχεδιάσω, θα μου βγει από μόνο του έτσι ερωτεύσιμος που είμαι.

Άλλο είναι το θέμα μου. Το θέμα που με απασχολεί το τελευταίο καπλ οβ ντέιζ είναι η εκδίκηση. Ω, ναι, μου μπήκε στο μυαλό και είναι η μόνη μου σκέψη. Είναι παραγωγική τουλάχιστον. Γιατί όχι απλώς έφτασα στα όριά μου, τα ξεπέρασα. Και για λίγο καιρό θα είμαι εκτός ορίων. Όχι πως θα καταφέρω να της δώσω να καταλάβει πως μόλις έφαγε delete.. Δεν θα το καταλάβει αυτό. Θα το κάνω για να νιώσω εγώ καλύτερα. Ναι, είμαι κακός άνθρωπος, και νιώθω καλά μόνο αν παίρνω εκδίκηση. Μπλα μπλα μπλα. Πόσο έξω να πέσεις με έναν άνθρωπο; Να το θέσω κι αλλιώς. Πόσες φορές να το πάθεις; Μετράω την τέταρτη. Και μου τη δίνει γιατί έξι χρόνια να πάνε φούντο δεν είναι ποτέ εύκολο. Αλλά αφού έτσι θέλει, θα το κάνω να γίνει με το χειρότερο τρόπο. Το βρήκαμε τώρα και το λέμε, είμαι δυναμική και δε μπορώ να αλλάξω, κι η δυναμικότητά μου αυτή δεν μου επιτρέπει να είσαι καλύτερος, οπότε πρέπει να σε μειώσω, ή να είμαι πάντα μπροστά. Αλλά σχεδόν ποτέ δεν είναι μπροστά, οπότε απλώς με μειώνει.

Πιέζομαι. Και όχι, δεν είμαι ο ανώτερος άνθρωπος για να «μη δίνω σημασία». Και ναι, «η εκδίκηση είναι για ανθρώπους με μικρά και στενά μυαλά». Αλλά.. έχει ειπωθεί ποτέ τίποτα για αυτούς που κάνουν τον άλλον να θέλει να πάρει εκδίκηση; Γι’αυτούς τους ανθρώπους έχω να πω πολλά. Είναι οι παρτάκηδες. Είναι αυτοί που σε ακούν για 5 λεπτά και τους ακούς για 3 μέρες. Αυτοί που τα μυαλά τους πήραν αέρα.  Αυτοί που όταν τους λες τι σε πειράζει πάνω τους το ρίχνουν σε ‘σένα. Αυτοί που σε καταπιέζουν από το πού θα πάτε για καφέ μέχρι το αν θα σε αφήσουν να πας διακοπές. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που σου λένε να μην πας διακοπές στον φίλο σου γιατί δεν τους βολεύει. Αυτοί που τις επιτυχίες τους τις χρυσώνουν και τις δικές σου τις κοιτάνε υποτιμητικά. «Σιγά, και τί κατάφερες;». Κι ακόμα χειρότερα, αυτοί που δεν χαίρονται με την επιτυχία σου, ούτε καν πλασματικά. Αυτοί που δέχονται τη βοήθειά σου αλλά τη δική τους δεν στην δίνουν.

Η μαλακία είναι ότι πολλές φορές αυτά δεν τα βλέπεις. Πρέπει απλώς να συνεργαστείτε για να τα δεις. Απλώς να είστε συμφοιτητές. Απλώς να είστε φίλοι για έξι χρόνια. Μιλάω για την κοντή. Που έχει όλα τα παραπάνω. Ναι, οκ, έχει και τα καλά της. Αλλά τί να τα κάνεις; Μια γυναίκα που δεν ξέρει τί της γίνεται, και νομίζει πως έχει τον απόλυτο έλεγχο. Θα το αλλάξω αυτό. Θα συνεχίσει να νομίζει ότι έχει τον έλεγχο βέβαια, ούτε καν θα ταρακουνήσω τον τέλειο δυναμικό κόσμο της. Μα δεν θέλω αυτό ούτως ή άλλως. Ό,τι κάνει θα της κάνω. Και μετά θα έρθει η έκρηξη. Και μετά απλώς θα λέμε ένα γεια. Δεν είναι η πρώτη φορά, σκέφτομαι. Δεν μου αρέσει η εξέλιξη. Μήπως έκανα εγώ κανένα λάθος; Όχι, ήμουν για μία ακόμη φορά ερωτικός και αψεγάδιαστος. Ας είναι. Δεν θα ξέρει από που της ήρθε. Κι ανυπομονώ. Και μόνο που με έφτασε στο σημείο να σκεφτώ έτσι, το αξίζει και με το παραπάνω.

Κίσις

Let the truth sting

7 ώρες πριν πάω στη δουλειά, και χωρίς να έχω πιει αλκοόλ, συνειδητοποιώ πως και εγώ έχω το πρόβλημα. Τώρα το μόνο που μένει είναι να το σταματήσω. Ξέρει κανείς πώς να κόβει τις εμμονές μαχαίρι; Μακάρι να είχα πιει και να μπορούσα να πω μεγάλα λόγια. Τώρα μπορώ μόνο να σταματήσω εδώ. Σι για ιν α φιου δέις.

ΥΓ: Ρεαλιστικότατη φότο.

:-(

Η ώρα είναι μία και μισή και έχω πιει μία και μισή μπύρα. Δε μπορεί να είναι τυχαίο. Αρχίζω να γράφω ένα από τα πολλά ποστ που μάλλον δεν θα κάνω publish. Είναι καμιά εικοσαριά από τέτοια ποστ. Τα άρχισα μα τα άφησα στη μέση. Λογικά θα δημοσιευτούν μετά θάνατον και θα υμνηθώ για το συγγραφικό μου ταλέντο. Γιατί συνεχίζω να γράφω; Δε λέω και κάτι σημαντικό. Σίγουρα προσφέρω στην λογοτεχνία αλλά τίποτα περισσότερο. θα μπορούσα να πω για πολλά πράγματα. Η πιο παραγωγική μου σκέψη μου τον τελευταίο καιρό ήταν πάνω σε ένα πρόβλημα μετάδοσης θερμότητας: γιατί το χαλί το αισθανόμαστε πιο ζεστό από το πάτωμα; Και εν μέρει ήταν λάθος. Ή εν μέρει ήταν σωστή. Ας δεχτούμε το δεύτερο σαν παραδοχή. Θα μπορούσα να πω για τις συμβουλές του cosmopolitan στο σεξ. Τώρα που είπα κοσμοπόλιταν, ήμασταν με τα παιδιά σε ένα μπαρ και αποφασίσαμε να πάρουμε κοκτέιλ. Και λέγαμε του κοντού να πάρει αυτό που παίρνει η Κάρυ Μπράντσω, το κοσμοπόλιταν.
-Είναι ένα κοκτέιλ, το κοσμοπόλιταν, που το παίρνουν οι γυναίκες και οι γκέι. Το ζητάνε ως «κόσμο».
– Σιγά μην πάρω γκέι κοκτέιλ.
– Να ρε μαλάκα, έρχεται η σερβιτόρα, θα δεις.
(έρχεται η σερβιτόρα)
– Έχετε «cosmo»;
– Μα καλά δε βλέπεις; Γεμάτοι είμαστε από κόσμο.

Το θέμα του ανταγωνισμού των προηγούμενων ποστ τελικά είχε καταλυτικό ρόλο. Απότομη προσγείωση. Ξύπνα μαλάκα, σύνελθε. Ευτυχώς. Το θέμα της Ισπανίας ακυρώθηκε. Για να είμαι ακριβής, το ακύρωσα εγώ ο ίδιος. Που να το φανταζόμουν.. Κρίμα που ήταν έτσι η κατάσταση, κρίμα που ήταν αυτά τα άτομα, κρίμα γενικά.

Μου αρέσει να ανοίγω τις μπύρες με τον αναπτήρα.

Ένα πράγμα που λίγοι μάλλον καταλαβαίνουν, είναι πόση σημασία έχει η αίσθηση του προσδιορισμού προσωπικότητας για κάποιον. Τι κάνει ο άνθρωπος για να νιώσει πως έχει προσωπικότητα, για να νιώσει πως τον προσέχουν. Θυμώνει επειδή κρίνει πως ένας άνθρωπος με προσωπικότητα σε αυτήν την περίπτωση θα θύμωνε. Ο καφές του είναι περίεργος, γιατί νιώθει πως μόνο ένας άνθρωπος με προσωπικότητα παίρνει τέτοιον καφέ. Είναι ηλίθιο οι άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα να σου δημιουργούν προβλήματα. Είναι απίστευτο οι άνθρωποι με προσωπικότητα να μη σου δημιουργούν. Πόσο όμορφο είναι να συζητάς με ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό; Να τους λες ανοιχτά τί κάνουν λάθος και να λένε «ευχαριστώ που μου το είπες», ενώ άλλοι προσπαθούν να σε βγάλουν και μαλάκα επειδή ως φίλος τους έπρεπε να έχεις δείξει κατανόηση. Πόσο όμορφη είναι μία καλή κουβέντα όταν έρχεται από τον φίλο σου; και πόσο εκνευριστική όταν έρχεται από κάποιον με βλαμμένη αυτοπεποίθηση πως σε ξέρει; Υπάρχει πιο εκνευριστικό συναίσθημα από αυτό που έχεις όταν σε αδικούν; Δεν υπάρχει. Πόσο αλαζονικό είναι να λες στα 23 σου πως δεν πρόκειται να αλλάξεις, «δέξου με όπως είμαι γιατί αυτή είμαι»; Πόσοι λέμε ότι είμαστε ανοιχτοί στην κριτική και πόσοι πραγματικά είμαστε; Σκέψου πως μετά από αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου απαντάω με σιγουριά πως είμαι κι εγώ ανοιχτός στην κριτική. Γιατί όταν παθιάζομαι πάνω στην κουβέντα νομίζουν ότι τσακώνομαι; Είμαι πράγματι παράξενος ή απλώς έτσι με κάνουν να νιώθω; Περισσότερο το 2ο νομίζω. Ξέρω πια πως όσοι λένε πως το σεξ δεν έχει τόση βαρύτητα σε μία σχέση είναι επειδή δεν έχουν ζήσει το εκπληκτικό σεξ. Διάβασα κάπου πως » η λέξη σπουδαίο δεν πρέπει ποτέ να συνοδεύει το σεξ. Το σεξ, δεν είναι ποτέ σπουδαίο. Σπουδαίο είναι μόνο το σεξ που σε κάνει πιστό». Είναι τόσο βολικό να το λέω σε αγνώστους αυτό. Πόσο σπαστικό είναι να πίνεις ζεστή μπύρα επειδή ξέχασες να τη βάλεις στο ψυγείο; Αυτό το λέω με σιγουριά, είναι ίσως το πιο σπαστικό πράγμα που μπορεί να μου συμβεί. Και μου συμβαίνει. Πόσο ωραίο είναι να ξέρεις πως όταν γυρίσεις σπίτι σε περιμένει η ζαργάνα σου; Ελπίζω κάποια στιγμή να το μάθω. Ελπίζω κάποια στιγμή να με μάθω κι εμένα.

Παρατηρώ πως μου αρέσει να κάνω εκπλήξεις παρά να μου κάνουν. Πως η έλλειψη προσωπικότητας σε έναν άνθρωπο με εκνευρίζει αφάνταστα. Πως οι καλές κουβέντες μεταξύ φίλων λέγονται στην πλάκα ή δεν λέγονται καθόλου. Πως το σεξ είναι εξίσου σημαντικός παράγοντας, και πως όλοι οι αγάμητοι το έχουν καραμέλα πια πως το σεξ δε μετράει και τόσο. Πως η ζεστή μπύρα μου με νευριάζει όσο περνά η ώρα. Πως θα ήθελα η ζαργάνα να είναι εδώ. Ή να πίνω μπύρες με εκλεκτή παρέα. Ή να πίνω ζεστή μπύρα μόνος μου καπνίζοντας.Θα τα αναλύσω όλα εν καιρώ.