A hard day’s night

Πέρασε κι ο Απρίλης. Χωρίς να έχω τις άπειρες δουλειές νιώθω πως δεν έχω χρόνο για τίποτα. Όλο βιάζομαι και ποτέ δεν προλαβαίνω. Και δε λέω, εντάξει, πάλι καλά που δεν είμαι στάσιμος. Τώρα κάτι κάνω, δε βαριέμαι τουλάχιστον. Έπιασα δουλειά σ’εκείνο το ισπανικό μπαράκι. Το ανοίγω τα πρωινά, δουλεύω οχτάωρο. Στην αρχή που το σκεφτόμουν έλεγα ότι θα περνάω και γαμώ. Δεν έχει πολύ κόσμο, δε γίνεται να έχει πολύ κόσμο μιας και έχει 9 τραπέζια συνολικά. Και σκεφτόμουν πως τις ώρες που θα κάθομαι θα μπορώ να διαβάζω το βιβλίο μου, να με βαράει ο ήλιος έξω το πρωί, στο στενό του λιμανιού, με τον πρώτο καφέ της μέρας και τσιγάρο. Και δεν είχα πέσει πολύ έξω, αφού τελικά τις πρώτες εφτά μέρες δουλειάς διάβασα τέσσερα βιβλία. Αλλά έπαθα overdose. Και για λίγο καιρό δεν νομίζω να μπορώ να διαβάσω κάτι άλλο, πέρα από ζώδια και τεχνικές για ανάδειξη και διατήρηση κοιλιακών εν όψει του καλοκαιριού. Έκανα ένα τεστ στο φέισμπουκ, ποιος ήρωας παραμυθιού είσαι και μου βγήκε κοκκινοσκουφίτσα. Έκανα κι άλλα 1500 τεστ κι έπεσαν όλα μέσα. Ας πούμε το όνομα του άλλου μου μισού είναι βαγγέλης. Τι κουλό κι αυτό. Ασχολήθηκα πολύ με τη διπλωματική το Πάσχα, μιας και βρέθηκα επιτέλους μόνος μου στο γραφείο και μπόρεσα να οργανωθώ όπως ήθελα και όχι όπως μου επέτρεπαν. Αλλά κόλλησα πάλι σε ένα σημείο που μόλις σήμερα ξεκαθάρισα, αλλά πια είναι αργά γιατί επέστρεψαν οι άλλοι και πρέπει να μου γίνει ο κώλος «να» για να μπορέσω να δουλέψω όπως θέλω. Ας είναι. Έτσι έφυγε το Πάσχα.. Χωρίς παρέα, με τη δουλειά και τη διπλωματική. Και εννοείται με τη ζαργάνα. Αν κάποτε είχα συνδυάσει όλα μου τα παιδικά χρόνια με τη φίλη μου τη ζαργάνα, τώρα συνδυάζω τις φοιτητικές διακοπές (πάσχα χριστούγεννα) με τη σχέση μου τη ζαργάνα. Ευτυχώς. Τώρα που το έφερε η κουβέντα, ένα άλλο τεστ στο φέισμπουκ μου είπε πως η/ο αγαπημένη/ος μου θε με παντρευτεί! Και πάρα πολύ χάρηκα.

Το Πάσχα πήγα στο χωριό μου για ένα τριήμερο. Εκεί φυσικά ήταν και τα ξαδέρρφια μου. Τα δεύτερα ξαδέρφια μου, όταν ήμουν στην τρίτη ή τετάρτη δημοτικού μου έβγαλαν μία φήμη στο χωριό, και για τρία χρόνια συνολικά όλα τα άλλα παιδιά στο χωριό με φώναζαν «καρφί». Γιατί ένα πάσχα είχαμε πάει όλοι στο διπλανό χωριό να παίξουμε μπάσκετ οι ομάδες των δύο χωριών, και εγώ με ένα άλλο παιδί μεγαλύτερό μου είχαμε μείνει έξω για αλλαγές. Και εκεί που ήμασταν μου είπε να ανοίξω το τσαντάκι του μεγαλύτερου της παρέας που εκείνη τη στιγμή έπαιζε μπάσκετ. Με τα πολλά το άνοιξα, και τί βρήκα μέσα; Τσιγάρα!!! Είχα τρομοκρατηθεί, μιας και οι δικοί μου από τριών χρονών μου το παρουσιάζανε ως έγκλημα.. Μόλις τελείωσε λοιπόν ο αγώνας, εκεί που ήμασταν όλοι μαζεμένοι, είπα στα παιδιά (ενώ ο μεγάλος της παρέας έλειπε) «ρε παιδιά, ο Δημήτρης καπνίζει». Πως δεν έφαγα ξύλο… Μου χίμηξε ο ξάδερφός μου κι άρχισε να φωνάζει, και με τα πολλά για τρία χρόνια με φώναζαν στο χωριό καρφί, όταν ήταν μπροστά ο ξάδερφός μου. Η μάνα μου τράβηξε πολλά τότε.. Δε με πάιρνανε πια μαζί τους για παιχνίδια, «σιγά μην πάρουμε κι εσένα το καρφί», κι άλλα τέτοια που τώρα ακούγονται αστεία.  Ας είναι. Η μάνα μου είχε κόψει το κάπνισμα τα τελευταία πέντε χρόνια γιατί είχε πάθει έμφραγμα. Κι ερχόμαστε στο φέτος. Εκεί που τρώγαμε και καθόμουν δίπλα στον ξάδερφό μου, βγάζω να στρίψω τσιγάρο, και με κοιτάει η μάνα μου με βλέμμα που λέει «αχ και να μπορούσα να κάνω κι εγώ».. Το έπιασε το βλέμμα ο ξάδερφός μου, με ρώτησε, του είπα πως στη μάνα μου λείπει το τσιγάρο, και τί μου απάντησε ο αθεόφοβος; «Ναι το ξέρω ότι καπνίζει κρυφά.. Αφού σήμερα εμένα έστειλε να της πάρω τσιγάρα.» «Τι είπες;» τον ρώτησα, και μου ξαναείπε το ίδιο πράγμα.. «Εγώ αυτό δεν το ήξερα» του λέω. «Κάνε πως δεν το άκουσες» απάντησε. Ήταν ώρα για εκδίκηση σκέφτηκα αλλά όπως λέει κι ο μπαμπάς, είναι κακό να πράττεις εν θερμώ οπότε συγκρατήθηκα στιγμιαία..  Τα επόμενα δεν έχουν σημασία, ούτε του φώναξα, ούτε τον έβρισα (πολύ), ούτε τον έκανα ρεζίλι, μιας και θα ρεζίλευα και τη μάνα μου. Την έπιασα αργότερα και της μίλησα, με διαβεβαίωσε πως δεν κάνει πολλά τη μέρα, και τελικά έληξε η συζήτηση με την μάνα μου να νομίζει πως δε θα ανησυχώ. Σαν να είναι δεκαεφτά χρονών και να κρύβεται από την οικογένειά της. Ας είναι. Θα δείξει.. Δεν το ξέρει ούτε ο πατέρας μου ούτε ο αδερφός μου. Ο αδερφός μου πήρε άδεια από το στρατό και ήρθε σπίτι για πέντε μέρες. Μόλις έφυγε. Θα μου λείψει, αν και δεν νομίζω να κατάλαβε κάτι τέτοιο μιας και ούτε εγώ κατάλαβα κάτι τέτοιο από μέρους του. Απλώς το ξέρω.

Η εξεταστική μου κανονικά θα ήταν κάπου στα μέσα Ιουλίου, παρόλο που μερικές φήμες έλεγαν πως ίσως να είναι αρχές Ιουνίου.. Έκλεισα αεροπορικά για θεσσαλονίκη πέντε με ενιά ιουνίου προχθές, και σήμερα έμαθα ότι η εξεταστική μου είναι μία με δεκαπέντε Ιουνίου. Πέτυχα διάνα! Έπρεπε να το είχα προβλέψει, έτσι συμβαίνουν αυτά με μένα.. Μην τα ξαναλέμε για τον μέρφυ..

Παρόλα αυτά, όλες τις προηγούμενες μέρες ήμουν αρκετά καλά. Σήμερα κάτι με έπιασε, ίσως επειδή έμαθα για την εξεταστική, ίσως γιατί αγχώθηκα για τη διπλωματική ή γιατί έφυγε ο αδερφός μου. Δεν έχει σημασία. Θα πάω να πάρω μοσχοφίλερο να κάτσω να πιω. Τώρα που είπα «να πιω» θυμήθηκα μία από εκείνες τις ¨σοβαρές¨ οικογενειακές συζητήσεις που έχουμε κάθε Πάσχα στο χωριό.. Κάθομαι με τον μπαμπά μπροστά από το τζάκι, εγώ διαβάζω βιβλίο και καπνίζω, ο μπαμπάς παίζει το μαντολίνο του. Τζάκι, βιβλίο, τσιγάρο, η σκηνοθεσία σηκώνει κρασάκι σκέφτηκα.. Οπότε σηκώνομαι και βάζω ένα ποτήρι κρασί.. Με βλέπει ο πατέρας μου, σταματάει να παίζει και μου λέει: «Μπορείς να αντέξεις μία μέρα χωρίς αλκοόλ;» χωρίς επιθετικότητα όμως, περισσότερο ενδιαφέρον προς ανησυχία εκδήλωνε το ύφος του.. Του λέω ναι, και με ρωτάει αν είμαι σίγουρος. Του απαντάω ναι γελώντας και μου λέει με απόλυτα σοβαρό ύφος ότι ο αλκοολισμός είναι μία εξάρτηση που την καταλαβαίνεις οταν είναι πια αργά. Έπεσα κάτω από τα γέλια.. Ο πατέρας μου νομίζει πως είμαι αλκοολικός, και σκέφτομαι να τον δουλέψω.. Ένα πρωί που θα φτιάχνει καφέ να τον ρωτήσω αν υπάρχει μπύρα στο ψυγείο, να τον δω να σοβαρεύει απότομα.

Το τριήμερο της πρωτομαγιάς έρχεται η ζαργάνα, θα περάσουμε ωραία. Να κάτι που έχω να περιμένω. Ο μάης. Ελπίζω να είναι καλύτερος μήνας. Κάθε μήνα αυτό λέω βέβαια. Ας είναι. Όλα θα πάνε καλά νομίζω.

Here comes the flood

Μετά από τόσο καιρό θα περίμενε κανείς πως θα ήθελα να γράψω πάρα πολλά, αλλά δεν έχω καμία όρεξη. Μάλλον φταίει ο Μάρτης. Ας είναι.. Τα πράγματα πηγαίνουν κατ’ευχήν. Τα μαθήματα πήγαν σχετικά καλά, η μαλακία που είχε γίνει με τη διπλωματική ευτυχώς με την κοντή το σώσαμε και μπορώ πλέον να προχωρήσω με την δική μου διπλωματική.. Με τη ζαργάνα πέρασα τέλεια στη Θεσσαλονίκη, πήγαμε σε διαφορετικά μέρη, κάναμε διαφορετικά πράγματα. Όλα καλά.

Σαφέστατα, υπάρχουν και μερικοί προβληματισμοί, κάτι λογικό αφού συναναστρέφομαι με ανθρώπους και όχι με ζώα. Μέσα σε τόσες μέρες μίλησα για πάρα πολλά και μακάρι να είχα όρεξη να σας τα πω, ειλικρινά τα φώτα μου σας είναι απαραίτητα αλλά όλα πιστεύω θα γίνουν εν καιρώ.

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι το εξής: μακάρι να μην ήμουν χαμηλού προφίλ. Να μπορούσα να περηφανευτώ, να ακούω καλά λόγια χωρίς να νιώθω άσχημα. Με πειράζει πάρα πολύ που δεν έχω σιγουριά σε ότι κάνω ενώ άλλοι, ελαφρώς ασχετότεροι, δείχνουν πως πατάνε στα πόδια τους. Όταν άλλοι παίρνουν επαίνους βάζοντας κτητικές αντωνυμίες «μου» μπροστά ενώ τα πράγματα έχουν γίνει απο πληθυντικό αριθμό ατόμων, θα ήθελα να διεκδικήσω κάτι. ΟΚ, ένας έπαινος είναι θα μου πεις, αλλά έχω αρρώστια, έίμαι ανώριμος, θέλω επιβεβαίωση, έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση, όπως θες πες το, θέλω κι εγώ. Θα ήθέλα να είμαι πιο ανταγωνιστικός, να θέλω να φαίνομαι κι όχι να περιμένω να φανώ. Να ανέχομαι μέχρι εκεί που με παίρνει. Μάλλον βασικά είμαι μαλθακός κι όχι χαμηλού προφίλ. Αλλά αυτό αλλάζει σίγουρα και η αλλαγή είναι ήδη σε εφαρμογή. «Μάλωνα» προχθές με ένα συμφοιτητή για ένα θέμα, για το οποίο ήταν κάθετος πως δεν ξέρω από »από αυτόν τον τομέα» κι ότι είναι σίγουρος πως κάνω λάθος, παρόλο που αυτός δεν ήξερε να αιτιολογήσει το θέμα που είχε προκύψει. Τελικά είχα δίκιο, κι ήρθε ο ίδιος να μου το πει, αλλά σε ύφος: «Κάναμε λάθος τελικά, δεν ήταν αυτό που λέγαμε, ήταν το άλλο που δεν το είχαμε σκεφτεί». Δεν είπα τίποτα κι απλώς άλλαξα θέμα. Γενικά όταν έχω να κάνω με τέτοιους ανθρώπους νιώθω πως δεν ακούγομαι, πως το μυαλό-ξυράφι μου δεν χρησιμεύει. Πνίγομαι, περιορίζομαι, χάνω την όρεξή μου.

Είναι ένα μόνο από τα σκηνικά των τελευταίων ημερών που αποδεικνύει το χαμηλό προφίλ/ μαλθακότητά μου. Και πως αντιμετωπίζεται; Κάποιος άλλος απλώς δε θα το επέτρεπε από την αρχή και τέρμα η ιστορία. Οπότε απλώς θα κάνω το μαλάκα μέχρι να τελειώσουν αυτές οι επαφές. Ταυτόχρονα, καθ’όλη τη διάρκεια θα μουτζώνω τον εαυτό μου και θα μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή, και θα σκέφτομαι να ανοίξω το στοματάκι μου ή όχι, τελικά δεν θα το ανοίγω μέχρις ώτου ξεσπάσω και τα κάνω όλα λίμπα. 🙂 Γιατί οκ, είμαι χαμηλού προφίλ αλλά μην το γαμήσουμε κιόλας. Δεν είμαστε και μαλάκες.

Είμαι στο γραφείο και πρέπει να την κάνω, πρέπει να πάω σε μία γιορτή. Τώρα γιατί στην ίδια πρόταση μπαίνει το πρέπει να και το γιορτή δεν ξέρω. Δεν το περίμενα αυτό από μένα. 🙂 Θα τα ξαναπούμε λίαν συντόμως, όταν τα μέηλ σας που παρακαλούν για νέο ποστ φτάσουν τετραψήφιο αριθμό. Μέσα στο Σαββατοκύριακο λοιπόν θα τα πούμε! Χαιρετώ!

ΥΓ: Από ότι βλέπω, ο Μάρτης ήταν ελάχιστα παραγωγικός για τους περισσότερους.. Ελπίζω να είναι καλύτερος μήνας!