ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!!!

 

Πήγα λοιπόν στην σύναξη-γιορτή-σύντομη συνάντηση για τη φίλη μου. Εκεί ήταν και η ακατονόμαστη! Με κοίταζε, αλλά έκανε πως δεν με κοίταζε. Κράτησε –παραδόξως- μισή ώρα. Όταν βγήκαμε έξω, αρχίσαμε τα συχαρίκια και τα λοιπά, δίνοντας λουλούδια, δώρα και ευχές στη φίλη μας. Σε κάποια φάση τρία βήματα στα δεξιά μου στεκόταν Eκείνη και δεχόταν ευχές. Πηγαίνοντας προς το μέρος της να της ευχηθώ, δείχνοντας υπέρμετρη αυτοσυγκράτηση και ανωτερότητα (κλάσικ πράγματα), έκανε πάλι πως δε με είδε. Στιγμιαία σκέφτηκα πως «λες να μη με γνώρισε που κουρεύτηκα όπως κουρεύτηκα; Έχει να με δει και ενάμιση χρόνο.». Αλλά, από την άλλη, τα είχαμε σχεδόν ένα χρόνο οπότε δεν μπορεί, θα με έχει αναγνωρίσει, και έλυσα μόνος μου την απορία μου..(αυτή η ικανότητά μου να αμφιβάλλω για τα πάντα, είναι κάτι που με κρατάει πολύ συχνά πίσω, και μάλιστα αποτελεί τον λόγο Νο1 που πετάω μαλακίες τρεις στην ώρα)!  Όλες αυτές οι σκέψεις (εκτός της παρένθεσης) έγιναν στην πορεία αυτή των τριών βημάτων! ;Oχι, για να λυθούν τυχόν κακεντρεχείς αμφιβολίες για την ταχύτητα σκέψης μου..
Η τύπισσα λοιπόν έπιασε κουβέντα σε μία άσχετη (ειλικρινά δεν ξέρω αν την ήξερε καν γιατί έπιασα την ερώτηση «κι εσύ στο έτος μας είσαι;»!!!!) μάλλον για να μη με αντιμετωπίσει. Από την άλλη, μπορεί και να μιλάει τώρα ο εγωισμός μου που νιώθω πως η ακατονόμαστη τον πλήγωσε. Προχωρώντας παρακάτω, να υπενθυμίσω πως οι τελευταίες κουβέντες που αντάλλαξα με την εν λόγω κοπέλα ήταν «είσαι ένας διπρόσωπος μαλάκας. Είσαι ένα αρρωστημένο κάθαρμα. Σ’αγαπώ.». Γυναίκες…
Της πιέζω το αριστερό ώμο με το δάχτυλο για να γυρίσει. Δεν γυρίζει όμως. Την πιέζω δυνατότερα. Ξανά, καμία αντίδραση. Να φανταστείς, η κοπέλα στην οποία μιλούσε άρχισε να με κοιτάζει, ενώ η Πρώην ούτε βλέφαρο! Να υποθέσω κάτι; Τση πιάνω λοιπόν με δύναμη το χέρι, την διακόπτω από την –συζήτηση να το πω;- και φιλώντας την στο μάγουλο χωρίς οπτική επαφή (μάτι με μάτι εννοώ) της εύχομαι όλο χαρά και αρρενωπότητα (βαθιά, εξουσιαστική αλλά όχι καταπιεστική, ερωτική αλλά και φιλική, ακαταμάχητη, ψιλοψιθυριστή φωνή): ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!!!! Μου λέει έκπληκτη (και καλά. Δεν είναι σάλτσες που βάζω!!!! Ειλικρινά έκανε την έκπληκτη ο στόκος!!! Το είπε και η Στέλλα!!!) ευχαριστώ!!! Κάνω να φύγω, και μου λέει «και στα δικά σου!!!» κι αυτή όλο χαρά και νάζι! Γυρίζει ο δικός σου, (εγώ ντε) όλο χαμόγελο και της λέω: «ΒΡΕ ΑΗ ΓΑΜΉΣΟΥ!!»! Πλακίτσα. Γυρίζω όλο χαμόγελο και της λέω ευχαριστώ.
Δεν τελειώνει εδώ όμως!!! Τρία βήματα από τα αριστερά μου με ξάνοιγαν (=έβλεπαν  στην κρητική διάλεκτο) οι γονείς της τους οποίους και έχω γνωρίσει στο παρελθόν. Πάω να ευχηθώ και σε αυτούς, και μου γυρίζουν την πλάτη. Το πιάνω το νόημα, και κλείνομαι στο καβούκι μου (βλέπε εξαμελή παρέα μου).
Κι έρχομαι λοιπόν να ρωτήσω: Είναι τόσο, μα τόσο δύσκολο να κρατήσεις τους τύπους;  Πέρα από αυτά, είμαι σίγουρος πως μετά μιλούσε για ‘μένα στις φίλες της, οι οποίες κωλοχαρήκανε που με είδαν. Έβαλα που λες ένα μαύρο ζιβάγκο, ένα μαύρο σακάκι και –ξέρεις πόσο μου πάει το μαύρο, σε όλους άλλωστε- και ήμουν απιστεύταμπλ. Έπιασα τις φίλες τις με αυτήν να με κοιτάνε και να ψουψουρίζουν τα δικά τους, και ο παραμελημένος εγωισμός μου πήρε τα πάνω του. Αλλά κρατάω και μία πισινή γιατί παίζει και να λέγανε: ΑΚΑΤΑΝΟΜ:«Ήρθε ο μαλάκας και μου ευχήθηκε κιόλας!!! Κι είχε κι εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο!! Θέλω να του σπάσω τα μούτρα!!!»
ΦΙΛΗ1: «Αν είναι δυνατόν, να έρθει να σου ευχηθεί!!!! Τι μαλάκας!!!»
ΦΙΛΗ2: «Καλά μιλάμε, στάνταρ σε γουστάρει ακόμα, είμαι σίγουρη πως κόβει φλέβες!!!»
ΦΙΛΗ3: « Ναι ρε, κοίτα τον που κάνει πως δεν κοιτάει!!!!»
Κι άλλα τέτοια… Ας μην το σκέφτομαι όμως σαν εκδοχή… Είμαι σίγουρος (50% βασικά, μέγιστη αβεβαιότης!!!) πως άφησα τέλειες εντυπώσεις μετά από ενάμιση χρόνο!!! 

Απότομη αλλαγή θέματος. Έρχεται τον επόμενο μήνα η «έτσι» μου (συνοδεύεται με κλείσιμο ματιού και σήκωμα δεξιού φρυδιού)! Έχω βέβαια να τη δω κοντά 8 μήνες, αλλά είμαι σίγουρος πως η χημεία είναι ακόμη εκεί!!! J Πέρα από τα ξεκαρδιστικά –άνευ προηγουμένου-αστεία μου, έρχεται η γυμνάστρια-φίλη της κοπέλας του Τ. που έχω να τη δω 8 μήνες περίπου! Έμαθα ότι έχει και σχέση (τι στο Μ—–Ο; της μόδας είναι οι σχέσεις;) και είναι και καλή κοπέλα και δεν παίζει να κάνει κάτι ξανά. Θα γίνω irresistable όμως, και θα δούμε. Θα είμαι ερωτεύσιμος, όπως πάντα, και όλα θα πάνε καλά, όπως ποτέ. Αλλά ας μην το σχολιάσει κανείς αυτό παρακαλώ…
Κατά τα άλλα, η μέρα πήγε μία χαρά. Κοιμήθηκα από τις 2μιση μέχρι τις 10 το βράδυ, μετά είδα Λαζόπουλο που είχε Αρβανιτάκη και Γαλάνη, μετά είδα μία ταινία (Fantastic 4: The silver serfer άκυρη ταινία, για κάψιμο καλή είναι), μετά χάζευα τηλεόραση (κι αυτό για κάψιμο καλό είναι), μετά έκανα ξεκαθάρισμα τα μηνύματα από το κινητό μου (έσβησα 3 από τα 187… Έχω δεθεί..!), μετά άκουγα μουσική στον υπολογιστή και μετά κοιμήθηκα. Τώρα έχω βάλει μόνο δύο τραγούδια στην πλέιλιστ και παίζουν όση ώρα γράφω το ποστ αυτό. Και τα δύο από τα αγαπημένα μου:
Dance me to the end of love – Madeleine Peyroux, I want you – Elvis Costello. Οπότε δεν γίνεται να μη σου αφιερώσω τουλάχιστον ένα δίστιχο..
I want you, I’m afraid I won’t know where to stop. Με εκφράζει πολύ αυτόν τον καιρό με ‘σένα. Καλή σου μέρα.

ΥΓ: Τ πρόσωπα στη φωτογραφία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εννοώ, τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι πραγματικά, υπάρχουν δηλαδή, αλλά δεν είναι τα πραγματικά πρόσωπα άνωθεν περιγραφής.

serendipity

Βασικά το αντίθετο. Και δεν μπορώ να το αποφύγω. Τι κάνουμε τώρα; Λες θα ήθελες να είσαι κι εσύ εδώ, μα το εννοείς; Δεν έχω καμία όρεξη ρε γαμώτο να τη δω. Θυμάσαι τι έγινε την τελευταία φορά που μιλήσαμε; Τι μπινελίκια μου είχε στείλει; Τα μπινελίκια τα έλεγε γραπτώς, όπως και τα καλύτερα γλυκόλογα.
Κάνοντας τον απολογισμό της συγκεκριμένης (ανθρώπινης;) σχέσης στο μυαλό μου, βλέπω πως βγήκε τελείως αλώβητη από το όλο θέμα, σε αντίθεση με τον εγωισμό μου. Θυμάσαι; Αύριο λοιπόν τι λέμε; “Α! Ορκίζεσαι κι εσύ ε; το είχα ξεχάσει..” Καλά τελείως μούφα..! Ειρωνικό χαμόγελο και προσποιητά (για να το καταλάβει) συγχαρητήρια; Προσποιητά (χωρίς να το καταλάβει) συγχαρητήρια για να φανώ ανώτερος και να μην παρεξηγηθώ κιόλας; Βασικά τι τα σκέφτομαι; Πάντα η απάντηση έρχεται όταν πρέπει με ‘μένα.. Ακόμα κι η αδιαφορία! Κι αυτή όταν πρέπει έρχεται! Όπως καταλαβαίνεις, επ ουδενί δεν έχει να κάνει ο τίτλος με το αυριανό!
“Σαν συμβουλή σε κάποιον φίλο σου τι θα έλεγες;” θα με ρωτούσε ο Μάρκος, πάντα αυτή η σπαστική ερώτηση. Όποτε με ρωτάει δεν ξέρω τι να του πω και πετάω μαλακίες άνευ προηγουμένου!!! Σε αυτήν την περίπτωση θα συμβούλευα “δείξε ανωτερότητα, περασμένα ξεχασμένα, στην τελική έχει κλείσει 2 χρόνια αυτό το κεφάλαιο, μπλα μπλα μπλα”. Αλλά, όπως συνηθίζω να λέω στον εαυτό μου το τελευταίο δίμηνο (γιατί τώρα είναι που χρειάζομαι συμβουλές του εαυτού μου), στις συμβουλές όλοι καλοί και σωστοί είμαστε. Έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λένε. Είπαν στη γριά να χέσει και ξεκολώθηκε (άκυρο, αλλά την άκουσα εχθές την παροιμία και ξεράθηκα στα γέλια). Αν είσαι αναγνώστης άγνωστός μου, υπάρχει κομμάτι σε προηγούμενο ποστ που εξηγώ το μυστήριο που καλύπτει τους συνειρμούς μου…! ΧΑ! Επιστρέφω στο θέμα. Πάντα ήμουν καλός στις συμβουλές. Πάντα σωστός, να βρίσκω μία μέση, σκληρή αλλά σωστή, και κυνική λύση (μου αρέσει η λέξη κυνικός, ίσως γιατί μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος με φέρνει στα ίσα μου όταν χρειάζεται να κατέβω από τα σύννεφα). Για ‘μένα όμως. Εν τω μεταξύ, υπάρχει άνθρωπος που ακούει συμβουλές; Και εννοώ συμβουλές όχι του τύπου “τώρα τι μήνυμα να της/του στείλω;”. Ακούει ποτέ κανείς τις συμβουλές που ζητάει να του δώσουν; Στο τέλος πάντα αυτό που θες θα κάνεις. Οπότε γιατί να ζητάς συμβουλές; Παραλήρημα ξανά γαμώτο. Ξαναεπιστρέφω στο θέμα. (ένας πιθανός τίτλος για ποστ μου: Επιστροφή στο θέμα)
Εσύ πάντα ξέρεις τι να κάνεις. Βασικά και να μην ξέρεις, πάντα θα το κάνεις! Ποιο; Το σωστό! Και το λέω αυτό επειδή δεν σε έχω δει να μετανιώνεις για κάτι. Λίγο παράλογο βέβαια, μιας και δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που δεν μετανιώνει για τίποτα! Αλλά επειδή είσαι εσύ και μόνο εσύ, θα σε πιστέψω…  Τι θα μου έλεγες; Αυτό που θα συμβούλευα κι εγώ κάποιον, αυτό που είπα πριν. Δε με εκφράζει όμως. Θα κάνω αυτό που μου βγαίνει…: Θα της σπάσω τα μούτρα ().
Είσαι η λογική μου συνείδηση, και ευτυχώς μερικές φορές η κυνική φωνή μέσα στο μυαλό μου όταν χρειάζεται, και η πιο χαρούμενη σκέψη που θα μπορούσα να κάνω ποτέ..

Έχεις χαράξει πορεία

Δύο τραγούδια αφιερωμένα (μόνο τα συγκεκριμένα αποσπάσματα) σε ‘σένα που δεν έχεις ιδέα..Δυο φιλιά σου, κι ένα χάδι, ένα πικραμένο βράδυ,
μου ταράξαν της ψυχής μου τη γαλήνη.
Παραδόθηκα σε ‘σένα, δε λογάριασα κανένα,
κι είπα τώρα ότι θέλει ας γίνει.

Όμως σκέφτομαι για λίγο, να καθίσω ή να φύγω,
αφού ξέρω απ’ τους δυό μας τι θα μείνει.
Να ποιο θα ‘ναι το φινάλε, πόνοι δάκρυα και βάλε,
μα θα μείνω, κι ότι θέλει ας γίνει.

Συ μου χάραξες πορεία…

—————————————————-

Για ‘σένανε μπορώ (μπλα μπλα μπλα)…

—————————————————-

Με εκνευρίζει που τόσοι και τόσοι μέσα στην μπλογκόσφαιρα (γιατί δε μου αρέσει αυτή η λέξη;) εκφράζονται τόόόσο καλύτερα απο ‘μένα. Το έχεις νιώσει ποτέ; Για να μη χρησιμοποιώ λόγια τους, χρησιμοποιώ τραγούδια. Εξαιρετικώς αφιερωμένα τα άνωθεν!!
Σε σκεφτόμουν σήμερα (να και κάτι καινούριο ε; Το λέω σαν κάτι νέο, γιατί ήταν η πρώτη φορά μέτα από πολλές πολλές μέρες που σε σκέφτηκα χωρίς να σε ενημερώσω πως σε σκέφτηκα)! 8 ώρες! Μην το βλέπεις σαν ψύχωση, προς Θεού! Αν σου πω θα καταλάβεις… Σήμερα ήμουν στις ελιές! Κατάλαβες τώρα; Έλα, σου έχω περιγράψει πως είναι: επί 8 ώρες, σκύβεις-πιάνεις-τραβάς-αφήνεις-σηκώνεσαι-σηκώνεις-κρατάς-ρίχνεις-αφήνεις and from the top again please!!! Χωρίς ιδιαίτερους διαλόγους με τον μοναδικό άνθρωπο που ήταν εκεί, τον μπαμπά! Σήμερα δεν είχε όρεξη για κουβέντες, σε αντίθεση με χθες που με μύησε σε κάποιες φιλοσοφικές αναζητήσεις!!! Βέβαια.. Από τούδε και στο εξής, θα αναζητώ φιλοσοφικά μαζί με τον μπαμπα! Σήμερα όμως, μέσα στη μούγγα, έπρεπε κι εγώ κάπως να απασχολησω τον εαυτό μου, οπότε άρχισα να σκέφτομαι εσένα, και την ιστορία μας (η οποία θα παρατεθεί σε μελλοντικό-κουραστικά μακροσκελές ποστ)! Μου αρέσει η ιστορία μας! Μου θυμίζει και μία ταινία, από αυτές που με έχουν καταστρέψει… Γαμώ το Χόλιγουντ γαμώ.. «Ο γάμος του καλύτερού μου φίλου» λέγεται. Σου το ανέφερα την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, και σου είπα ότι τη μέρα που θα παντρευτείς θα λάβεις ένα πακέτο από εκατοντάδες (εκείνη την περίοδο! Σήμερα μόλις που συμπληρώνουν διψήφιο!) γράμματα που ποτέ δεν διάβασες στην ώρα τους!!! Φαντάζεσαι τη μέρα του γάμου σου να διαβάζεις ερωτικές εξομολοξήσεις κάποιου άλλου; Δεν είναι τρομερά εγωιστικό εκ μέρους μου; Για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται το συνώνυμο της ύπαρξής μου, ο εγωισμός, τον οποίο εδώ που τα λέμε, έχω παρατηρήσει πως μόνο μαζί σου δεν εκδηλώνω! Θα έπρεπε να είχα καταλάβει πολλά από αυτό και μόνο, αλλα ας είναι.
Πρέπει να φύγω. Κοτόπουλο με μία συνταγή όλα τα λεφτά περιμένει στην κουζίνα για να καταλήξει στο στομάχι μου, το οποίο είναι πλέον ανεξέλεγκτο!!!
Σε φιλώ τρυποκαρυδούλα μου (τι γέλιο κι αυτό)!!!

 

ΥΓ: Λίγο άκυρες οι φωτογραφίες, άλλα το πιάνεις φαντάζομαι το concept. Είναι ξεκάθαρο, εννοώ. Βασικά, μέχρι κι ΕΣΥ μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ! ΧΑ!

Κι αν βγάλεις άκρη με ό,τι γράφω…

 

Μετά τα ισπανικά, πήγα με τα παιδιά για ένα καφέ, ο οποίος αποδείχτηκε σχετικά χαλαρός, στο “μικρό”. Κάπου στη μέση του καφέ έπαιξε το τραγούδι “get misunderstood” – Troublemakers και η κατάστασή μου ήταν πλέον μη αναστρέψιμη..! Ξέρεις, είναι από τις στιγμές που νοσταλγείς πράγματα που δεν έχεις ζήσει αλλά το έχεις βάλει σκοπό.
Ένα αμάξι, τρεις φίλοι και εσύ, να παίζει το “snow” από Red Hot Chilly Peppers και να γελάτε όλοι μαζί με το δούλεμα που ρίχνουν αποκλειστικά σε ‘σένα!!! Αυτό το τελευταίο με βάζει σε σκέψεις κατά καιρούς, μιας και όπως φαίνεται τους έχω δώσει πολλά πατήματα!!! Είναι να μην κάνουν την αρχή, είναι να μην τους αφήσεις! Αν αρχίσουν και εσύ αντιδράσεις με γέλιο, σημαίνει οτι σηκώνεις το δούλεμα και σε δουλεύουν μια ζωή για τα πάντα! Βέβαια, κάποιος πρέπει να έχει αυτό το ρόλο.. Οπότε, υπάρχουν φάσεις που σκέφτομαι πως είμαι το “κορόιδο”, και άλλες που είμαι απλώς αξιαγάπητος.. ΧΑ!
Πάντα μου λες οτί είμαι αισιόδοξος. Οξύμωρο βέβαια, όπως έχεις παρατηρήσει και η ίδια από τη μουσική που ακούω. Σου πήρε δέκα χρόνια να βρεις εξήγηση, μου τη χτυπάς από τότε όποτε βρεις ευκαιρία: “Ακούς τέτοια μουσική, γιατί ΠΡΕΠΕΙ και ‘σένα κάτι να σε ρίχνει!!! Είσαι τόσο αισιόδοξος και με τόση παιδικότητα, που μόνο με μουσική μπορείς να ψυχοπλακωθείς με την ψυχή σου. Όλοι το έχουν ανάγκη αυτό το τελευταίο.”
“Έχει μία γλύκα η αυτοκαταστροφή, σαν τον τζόγο. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς.” λέει η Αλκυόνη Παπαδάκη. Αυτή η γυναίκα ότι και να έχει γράψει με βρίσκει σύμφωνο. Κρητική αλληλεγγύη; Πάλι άκυρο πέταξα.
Γενικά, εύχομαι να μπορούσα να σκέφτομαι λιγότερο φωναχτά. Είναι ένας από τους πολλούς λόγους που είμαι <<αυτός-που-δουλεύουν-όλοι>>. Θυμάσαι την συζήτηση που είχα με τον Θ.;
-Έχεις δει την ομπρέλα μου;
-Αφού σήμερα την αγόρασες. του απαντάω και ποιος είδε το Θ. και δεν τον εφοβήθηκε!!! Αυτός νευρικός, εγώ ταχύτατους συνειρμούς… Με την ερώτησή μου εννοούσα πως, είναι καινούρια—> την αγόρασες σήμερα—>δεν την έπιασα/είδα καθόλου—-> όχι δεν την είδα. Ναι, η αλήθεια είναι οτί η σκέψη μου τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς (ευτυχώς, μπορώ και αυτοσαρκάζομαι…)!!!
Θέλω χίλια ευρώ. Με τα 300 θα έρθω να σε βρω, με τα 200 θα πάρω ρούχα, και τα 500 τα κρατάω για ταξιδάκι.. Θέλω να πάω Παρίσι. Μου έχει κολλήσει από τότε που είδα το βιβλίο με τις φωτογραφίες. Και η φωτογραφία πιο πάνω (αν την έχω κάνει upload σωστά, από αυτές τις φωτογραφίες είναι. Τη θυμάσαι;) Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες είναι τρομερές, όταν βγαίνουν καλά. Δεν συγκρίνονται, συμφωνείς, το ξέρω! Και η φωτογραφία σου που στηρίζεις το κεφάλι στο χέρι σου και με κοιτάς είναι από τις ομορφότερες που έχω δει. Αντικειμενικά, με ξέρεις τώρα (καλά, αυτό κι αν είναι ψέμα… Όσο και να προσπαθώ, δεν θα σκεφτώ ποτέ αντικειμενικά, δεν καμαρώνω γι’ αυτό, μη νομίζεις)..
Άσχετο, αλλά, δεν μου σχολίασες το τσιγάρο ποτέ. Porque? Αυτό που σου έβαλα μέσα στο γράμμα και σου το έστειλα, αυτό το τσιγάρο λέω. Ούτε είπες τίποτα στην απάντηση που μου έστειλες εσύ. Αν και εξισορρόπησες την κατάσταση με τις φωτογραφίες που έβαλες στο γράμμα.
“Για να σε κάνω να χαμογελάσεις” είπες, κατά κάποιο τρόπο προφητικά θα έλεγα. Και χωρίς σημείωμα, το όνομά σου στο φάκελο πάντα αυτή την αντίδραση μου προκαλεί.
Ξέφυγα πάλι. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να κάνει συνειρμούς, ενώ όλοι γνωρίζουν πόσο επικίνδυνο είναι. Θέλω να πάω Παρίσι, λοιπόν. Να είμαι στο δρόμο, να περπατάω μαζί σου, να σε ξαφνιάσω με ένα φιλί, να κάτσουμε σε μία καφετέρια, από αυτές τις κλασσικές τις μικρές που έχουν εκεί, να πίνουμε εσπρεσάκι, να καπνίζουμε και να γεμίζεις τον τόπο στάχτη κι εγώ να σε δουλεύω και εσύ να μου λες πως είναι η μόνη καλλιτεχνική σου έκφραση. Να ρίχνεις παντού στάχτη, και να κάνεις μουτζούρες την ώρα που γράφεις! Ενώ είμαι απολύτως βέβαιος οτί κάποια στιγμή θα πέσεις κι από την καρέκλα. Α, δεν έχω παράπονο.. Κάθε στιγμή μαζί σου είναι μία περιπέτεια!!! Για την σωματική υγεία εσένα και των γύρω σου… ΧΑ! Πλακίτσα..
Δεν θα σε βαρεθώ ούτε θα σε συνηθίσω ποτέ, το καταλαβαίνεις;

Ο,τι και να πω είναι λίγο.

Έχω τόσα πράγματα να πω, πάντα είχα άποψη για όλα άλλωστε, αυτό δε μου λες συνέχεια; Όπως και να ‘χει, κάθε πράγμα στον καιρό του. Δεν ξέρω αν αρχίζω αυτό το πράγμα για ‘σένα ή για ‘μένα. Σίγουρα η αφορμή είσαι εσύ, η ανάγκη μου να μιλήσω έγινε η αιτία. Σίγουρα θα μιλάω για ‘σένα, για ‘μένα, για ‘μας και για εμάς χωριστά. Αν το ήξερες θα μου έλεγες «καλό ξεκίνημα» ή κάτι παρεμφερές και τυπικό. Παρ’όλο που απεχθάνεσαι τα τυπικά, πάντα εκεί υπεκφεύγεις όταν σε πιάνει η αμηχανία σου! Δεν είναι κουλό αυτό; ΧΑ!

Φαντάσου, κι ακόμα δεν αρχίσαμε… Καλό ξεκίνημα λοιπόν!